Ο τρόπος με τον οποίο σατίρισε ο Μάρκος Σεφερλής τον Nemo, νικητή της φετινής Eurovision, ήταν ένα από τα βασικά θέματα στις σκαλέτες των ψυχαγωγικών εκπομπών που ξεκίνησαν αυτή την εβδομάδα και ο κωμικός σχολιάστηκε σκληρά. Βέβαια, πολύ πριν το θέμα παίξει στις οθόνες, είχε σχολιαστεί ενδελεχώς από άλλα μέσα ενημέρωσης, όπως και από τους χρήστες των κοινωνικών δικτύων.
Η αρνητική κριτική για τον τρόπο που ο εν λόγω κωμικός επιλέγει να σατιρίζει συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων δεν είναι κάτι νέο. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, η αντίδραση σε κάποια επιθεωρησιακά του νούμερα είναι έντονη, πράγμα απολύτως φυσιολογικό σε μια εποχή που, όσα κατάλοιπα στερεοτύπων και να την κατατρέχουν ακόμα, παλεύει να ανοίξει τους ορίζοντές της και να αποτινάξει τον ρατσισμό και τον σεξισμό, τον συντηρητισμό και τα ταμπού.
Οπως και να έχει, ήταν η μικρή οθόνη που έκανε τον Μάρκο Σεφερλή να αντιδράσει και να απαντήσει στην κριτική που του ασκήθηκε για το συγκεκριμένο επιθεωρησιακό νούμερο, από τους παρουσιαστές των εκπομπών και τα πάνελ τους. Με ένα βίντεο στα κοινωνικά του δίκτυα εξαπέλυσε πυρά εναντίον τους, λέγοντας ότι ενώ έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να βγει στις εκπομπές τους, όταν αρνήθηκε, καταφέρθηκαν εναντίον του. Μίλησε για υποκρισία και ανέφερε ότι τόσα χρόνια δεν είχε ασχοληθεί μαζί τους για να μην τους δίνει αξία και ότι θα τους ξεμπροστιάσει όλους με αποδείξεις και μηνύματα.
Θεμιτό είναι να έχεις λόγο στην κριτική που λαμβάνεις, αλλά ο τρόπος που επιλέγει κανείς να απαντήσει στους επικριτές του είναι ενδεικτικός του χαρακτήρα του. Αν διαλέγει το δρόμο της επίθεσης, μέσω της απειλής και του ξεμαλλιάσματος, και αν υπονοεί ότι θα βγάλει στη φόρα προσωπικά μηνύματα, ιδιωτικές συνομιλίες που είχε με όσους λένε κάτι αρνητικό για εκείνον, έχει αυτομάτως τοποθετήσει τον εαυτό του στο στρατόπεδο της μικρότητας.
Πολλοί έχουν δυσανεξία στην κριτική. Εχουμε δει κι αν έχουμε δει πρόσωπα που φορώντας το φωτοστέφανο του πετυχημένου και του σταρ, θεωρούν τον εαυτό τους τον αλάνθαστο και υπεράνω παρατηρήσεων. Εγώ, σου λέει, γεμίζω θέατρα, τιγκάρω μαγαζιά, βγαίνω στη σκηνή και το κοινό από κάτω παραληρεί. Ο κόσμος ξέρει ποιος είμαι, δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν, το συνηθέστερο επιχείρημα αυτής της κατηγορίας ανθρώπων.
Για να είμαστε δίκαιοι, την υπεροψία και το εγώ τους την έχει διογκώσει και η επιείκεια με την οποία τους αντιμετωπίζει το σύστημα της σόουμπιζ, στην τροχιά του οποίου περιστρέφονται. Τους έχει στο απυρόβλητο, γιατί παραβλέπει την ουσία για χάρη της αστερόσκονης.
Βλέπει το λάθος, αλλά δεν μιλάει. Αντιθέτως, συνεχίζει να τους καλεί σε εκπομπές, να τους δίνει εκπομπές και να τους προβάλει από κάθε συχνότητα για χάρη του θεάματος και της τηλεθέασης. Το σταριλίκι είναι πάνω από όλα σε αυτόν τον μικρόκοσμο της επιφάνειας.
Δεν μπορεί, λοιπόν, οι συντελεστές των ψυχαγωγικών εκπομπών να μην έβλεπαν τόσα χρόνια τα αγκάθια στη χοντροκομμένη σάτιρα του Μάρκου Σεφερλή. Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνονταν ότι η διακωμώδησή του είναι εξευτελιστική για κάποιους ανθρώπους. Οτι αυτό δεν είναι κωμωδία, αλλά καταντά κοροϊδία στα σημεία του. Ωστόσο, επέλεγαν να τον χαϊδεύουν, μην ασκώντας ουσιαστική κριτική, κρατώντας μια διπλωματική στάση απέναντι του και απέναντι στο κοινό που πίνει νερό στο όνομά του και γεμίζει το Δελφινάριο.
Γιατί άλλαξαν τώρα; Γιατί θα ήταν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου αν δεν το έκαναν. Γιατί η εποχή προστάζει να αντιδράς απέναντι σε όσους χλευάζουν ένα άτομο για τα κιλά, την εμφάνιση, την ηλικία, το φύλο ή τη σεξουαλική ταυτότητα. Γιατί υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο κοινό, πλέον, που θα σε δείξει με το δάχτυλο αν δεν το κάνεις. Είναι απλό. Τώρα, τους συμφέρει περισσότερο να τραβήξουν παρά να χαϊδέψουν τα αυτιά του Μάρκου Σεφερλή.
Από αυτή την άποψη, έχουν και αυτοί, οι τηλεοπτικοί, το μερίδιο ευθύνης τους. Γιατί τόσα χρόνια κώφευαν απέναντι στο προφανές, που όμως δεν ήταν της μόδας. Τώρα που έγινε, βγήκαν όλοι μαζί και φωνάζουν. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, βέβαια.