Ζούμε σε μια χώρα όπου το χασμουρητό μιας τραγουδίστριας έφτασε να συζητείται στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Στην ίδια χώρα γίνεται κυβερνητική διαρροή ότι δεν θα υπάρξουν παραιτήσεις στη δημόσια τηλεόραση, για το ίδιο πάνω κάτω θέμα, τη συμμετοχή, τη συμπεριφορά και την απόδοση μιας τραγουδίστριας. Επίσης συζητάμε επί τρεις ημέρες για το τι βαθμούς έδωσε το televoting, αν το ντύσιμο της τραγουδίστριας την κολάκευε ή όχι και αν το τραγούδι της ήταν κατανοητό, ωραίο ή δεν ακουγόταν και αν δυο χορευτές είπαν ή δεν είπαν κάτι σε ένα κανάλι.
Υπό μία έννοια, τα όσα συνέβησαν με τη Μαρίνα Σάττι και τον διαγωνισμό της Eurovision είναι πολύ διαφωτιστικά. Οχι τόσο για το ποια είναι η Σάττι ή τι είναι η Eurovision, αλλά για το ποιοι είμαστε εμείς –«what Susie says of Sally says more of Susie than of Sally», που λένε οι Αγγλοσάξονες, για να καταδείξουν ότι αυτά που λες για ένα άτομο, λένε πολύ περισσότερα για σένα παρά για αυτό.
Στην Ελλάδα, λοιπόν, μας απασχολεί περισσότερο η 11η θέση στη Eurovision, αντί για την τελευταία θέση των ελλήνων μαθητών στην PISA, ή –αν αυτό είναι για πολύ ειδικό κοινό, που δεν είναι αλλά τέλος πάντων– η προτελευταία θέση των Ελλήνων στην ΕΕ από άποψη εισοδήματος. Βρισκόμαστε στον πάτο των επιδόσεων διεθνώς, αλλά αυτά τα προσπερνάμε αβασάνιστα· εμάς μας πειράζει ότι δεν τα πήγαμε και τόσο καλά σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού, στον οποίο σπεύσαμε να δώσουμε χαρακτηριστικά εθνικής υπόθεσης, εις βάρος, βέβαια, όσων έχουν πραγματικά σημασία για την προκοπή μιας χώρας και ενός λαού.
Ας μην κοροϊδευόμαστε: τελικά η 11η θέση είναι αυτό που ενοχλεί όλους αυτούς τους πουρίστες της μουσικής ποιότητας, της εθνικής υπερηφάνιας και της χρηστής διοίκησης της δημόσιας τηλεόρασης που είδαν φως και μπήκαν και κατέκλυσαν τη δημόσια σφαίρα από το Σαββατοκύριακο και μετά. Αν η Σάττι έβγαινε πιο ψηλά, ο Γιώργος ο Λιάγκας δεν θα γαύγιζε τόσο για τον Κωνσταντίνο Ζούλα, τα πρωινάδικα δεν θα κατήγγειλλαν εθνική μειοδοσία για το τι είπαν στην αρμενική τηλεόραση δύο αγόρια από τη Δυτική Θράκη, οι εγχώριοι φίλοι του Ισραήλ δεν θα ασχολούνταν με νηπιακές γκριμάτσες μιας 37χρονης, το υπουργείο Τουρισμού θα έβλεπε ως ύμνο στο ελληνικό αστικό φολκλόρ το βίντεο-κλιπ του «Ζαριού» και τα λάθη του Ζερόμ Καλούτα περί νησιωτικότητας του Σαν Μαρίνο δεν θα τα είχε προσέξει κανείς –σιγά τον λαό των γεωγράφων, εδώ που τα λέμε.
Διότι σιγά μην ξέρουμε και γεωγραφία με τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα που έχουμε –οι έλληνες μαθητές είναι παιδιά που σε λίγα χρόνια θα ψηφίζουν, αλλά που δεν μπορούν να καταλάβουν τι διάολο διαβάζουν, ή να λύσουν μια απλή μαθηματική εξίσωση. Αλλά αυτό, όταν καταδείχτηκε από την έρευνα του ΟΟΣΑ, δεν απασχόλησε καθόλου το κυβερνητικό μπρίφινγκ –δεν ρωτήθηκε καν ο Παύλος Μαρινάκης, διότι προφανώς «δεν μας ενδιαφέρει». Ούτε το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε κάποια δέσμη μέτρων υπό την πίεση της κοινωνικής αναστάτωσης που προκάλεσαν τα αποτελέσματα των διεθνών αυτών κρίσεων για τα παιδιά μας –διότι πολύ απλά δεν προκάλεσαν καμία αναστάτωση, ουδείς ασχολήθηκε, φυσικά ούτε και τα δελτία ειδήσεων –που όμως αφιέρωσαν τον πολύτιμο χρόνο τους στο non binary Nemo και τη Σάττι. Και αυτό λέει πολλά για το ποιοι τελικά είμαστε.
Ναι, η Eurovision είναι πιο «εύκολη»: θα παραγγείλουμε ντελίβερι, θα τραγουδήσει η δικιά μας (ο δικός μας ή το δικό μας), θα περιμένουμε τα αποτελέσματα και μετά θα μετρήσουμε πού είμαστε στην κατάταξη. Ναι, αυτό μπορούμε ακόμα να το κάνουμε. Να μετράμε ως το 11.