«Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού», έλεγε ο μέγας Μπίσμαρκ. Αλλά δεν θυμάμαι να είχε εκλεγεί καγκελάριος με σημαία τη νομιμότητα και την κανονικότητα. Διότι νομιμότητα δεν είναι ακριβώς κάτι που αλλάζει μέσα σε ένα απόγευμα επειδή φώναξαν ο Κουκοδήμος και ο Τζιτζικώστας. Ούτε κανονικότητα είναι να αλλάζεις τους νόμους ανάλογα με το ποιος πιέζει.
Ας μην το κουράζουμε. Η κυβέρνηση βρέθηκε ενώπιον μιας πολιτικής κρίσης που δεν χρειαζόταν αυτή τη στιγμή. Ο νόμος προέβλεπε ότι ο ΠΑΟΚ θα κινδύνευε με υποβιβασμό, οι ποδοσφαιρικοί ταλιμπάν απείλησαν με εθνικό διχασμό, αίμα και «πρωτόγνωρες αντιδράσεις», τα αθλητικά ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης άρχισαν να σκούζουν, οι βορειοελλαδίτες βουλευτές και δήμαρχοι, ακόμα και οι πιο «μεταρρυθμιστές», πήραν το μήνυμα και άρχισαν να γκρινιάζουν για το επάρατο «κράτος των Αθηνών» και έτσι η κυβέρνηση έσπευσε άρον άρον να αναγγείλει αλλαγή του νόμου. Α, διέγραψε και τον Ζαγοράκη που στην ουσία της έλεγε να αλλάξει τον νόμο, με τον Στέλιο Πέτσα μάλιστα να θριαμβολογεί ότι έτσι αποδείχτηκε πως «η κυβέρνηση δεν εκβιάζεται».
Αστεία πράγματα, η κυβέρνηση μια χαρά εκβιάζεται και το διαφημίζει κιόλας. Θα αλλάξει τον νόμο ώστε να μην υπάρχουν τόσο «εξοντωτικές ποινές» και να μην πέσει ο ΠΑΟΚ. Εντάξει, και η Ξάνθη, αλλά αν η υπόθεση αφορούσε μόνο αυτήν, έχω την εντύπωση πως ο κ. Ζαγοράκης θα ήταν ακόμα ευρωβουλευτής της ΝΔ και ο κ. Πέτσας, αν τον ρωτούσε κάποιος στο briefing, θα έλεγε ένα ωραίο «dura lex sed lex» και μετά θα συνέχιζε, εξηγώντας πώς «η Ελλάδα προχωράει στο μέλλον», φράση με την οποία ξεκίνησε την ενημέρωση των πολιτικών συντακτών.
Η Ελλάδα προχωράει, όχι όμως ακριβώς στο μέλλον. Προχωράει μεν, αλλά παίρνοντας τον χωματόδρομο μιας δυτικής δημοκρατίας βαλκανικής ιδιαιτερότητας και οθωμανικής οπισθοδρόμησης. Μιας χώρας που θέλει να λέει πως ζει στον 21ο αιώνα, αλλά διοικείται με βιλαέτια και τοπικές νομολογίες και με ένα κεντρικό κράτος να τελεί υπό διαρκή ενοχή και αυτοαναίρεση.
Ηδη στο άκουσμα και μόνο της εισήγησης της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού, ο αρμόδιος υφυπουργός Αθλητισμού Λευτέρης Αυγενάκης έσπευσε γρήγορα να μιλήσει για «ιστορικές ομάδες» που κακώς βρίσκονται αντιμέτωπες μια τόσο επαχθή τιμωρία, όπως είναι ο εκ του νόμου προβλεπόμενος υποβιβασμός.
Είναι και αυτό μια ακόμα ελληνική ιδιαιτερότητα. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν ιστορικές ομάδες. Η Γιουβέντους και η Μίλαν που υποβιβάστηκαν στην Ιταλία, η Μαρσέιγ στη Γαλλία είναι προφανώς γελοίες περιπτώσεις μπροστά στα δικά μας τα ιστορικά σωματεία. Η δε νομοθετική ρύθμιση αποδείχτηκε τελικά τέτοια που «βολεύει» και τους δύο οπαδικούς στρατούς ψηφοφόρων – και τους ΠΑΟΚτσήδες καθώς η ομάδα τους δεν θα υποβιβαστεί και τους Ολυμπιακούς που θα πανηγυρίσουν πρωτάθλημα ύστερα από τρία χρόνια.
Ακόμα και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι στο ποδόσφαιρο δεν χωρά πολιτική –μια ανιστόρητη άποψη, αλλά δεν είναι της παρούσης– στη χώρα μας το ποδόσφαιρο όχι μόνο τη χωρά αλλά την παράγει κιόλας. Και μάλιστα την παράγει μαζικά και με τον χειρότερο τρόπο: περιγράφοντας μέσα σε λίγες ώρες ένα κράτος αιχμάλωτο του θυμικού τοπικών κοινωνιών, εμφανίζοντας τους πολιτικούς έτοιμους να υψώσουν το ανάστημά τους μόνο για την μπάλα και δείχνοντας στον πολίτη ότι οι νόμοι αλλάζουν όποτε μας βολεύει ή όποτε δεν μας βολεύουν. Οτι ο κ. Πέτσας μίλησε για νομοθετική ρύθμιση που λαμβάνεται «για λόγους κοινωνικής συνοχής», δείχνει σε πόσο λεπτό στρώμα πάγου βαδίζουμε ακόμα ως κοινωνία, ακόμα και αν δεν ξέραμε ότι μιλάει για ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες.
Θα περίμενε κανείς ότι αυτά τα πράγματα θα άλλαζαν. Ομως προς το παρόν ισχύει όχι μόνο η ρήση του Μπίσμαρκ, αλλά και μια άλλη, του Γκράουτσο Μαρξ: «Αυτές είναι οι αρχές μου. Και αν δεν σου αρέσουν έχω κι άλλες…»