Κάθε χρόνο, από τότε που έγινα μητέρα, αναρωτιέμαι εάν η Γιορτή της Μητέρας θα έπρεπε όντως να είναι ημέρα γιορτής ή μια αφορμή για σκέψη. Μέχρι να γίνει κάποια μητέρα συνήθως έχει μία διαστρεβλωμένη εικόνα για τη μητρότητα λόγω των ταινιών, των διαφημίσεων, των παραμυθιών και τον τρόπο που «επιτρέπεται» από την κοινωνία να μιλάει μία γυναίκα για τη μητρότητα. Κανείς δεν την έχει προετοιμάσει για αυτό τον ρόλο. Και ξαφνικά από γυναίκα, γίνεται μητέρα. Και μέχρι να βρει τα πατήματά της στο νέο της ρόλο, η μητρότητα σκεπάζει κάθε άλλη υπόσταση της, αυτή της γυναίκας, της κόρης, της συντρόφου, της εργαζόμενης, κ.α. . Και κανείς δεν της λέει ότι είναι ακόμα αυτή η ίδια γυναίκα. Η γυναίκα πριν το παιδί. Ότι τα όνειρά της, οι φιλοδοξίες και οι στόχοι της, ακόμα μετράνε. Αλλά είναι τόσο δύσκολο να το θυμάσαι αυτό μέσα στο τεράστια αλλαγή που προκαλεί ο ερχομός ενός παιδιού.
Είμαι ευτυχισμένη που έχω δύο υπέροχες κόρες, είμαι ευγνώμων που έχω μια υπέροχη μητέρα και νιώθω δυνατή που έχω γύρω μου γυναίκες που μου θυμίζουν ότι η μητρότητα είναι ένας ακόμα ρόλος, μια επιλογή και όχι το σημείο που ξεκινάνε και τελειώνουν τα πάντα για τη γυναίκα. Η ολοκλήρωση μιας γυναίκας δεν έγκειται μόνο στη μητρότητα. Είναι ίσως μια από τις μορφές που μπορεί να έχει η ολοκλήρωση ή η ευτυχία για τις γυναίκες που το επιλέγουν, αλλά ακόμα και για αυτές, η ολοκλήρωση δεν έρχεται πάντα εύκολα ή όταν κρατάνε το παιδί τους για πρώτη φορά. Ένα παιδί δεν έρχεται πάντα χωρίς προσπάθεια, όπως το θέλεις ή όπως το έχεις φανταστεί. Και αυτό ξεκινάει μία συζήτηση που θεωρούνταν για χρόνια ακατάλληλη και έκανε τη μητρότητα ένα ταξίδι απόλυτης μοναξιάς.
Και όταν εν τέλει έρχεται ένα παιδί στην αγκαλιά της, την εκθέτει στο τρομακτικό άγνωστο και όλα είναι «πρώτα» ξανά. Το πρώτο βλέμμα, η πρώτη αγκαλιά, η πρώτη ανησυχία, η πρώτη απόγνωση, η πρώτη μεγάλη της ανιδιοτελής αγάπη. Κανείς δεν την προετοιμάζει για τον πόλεμο των αντιφατικών συναισθημάτων, για την αγάπη, τις τύψεις, το μέγεθος της ευθύνης του να διαμορφώνεις έναν άνθρωπο από το μηδέν, ενώ ακόμα δεν έχει προλάβει η ίδια να διαμορφώσει τον εαυτό της. Και όλα αυτά ενώ παλεύει να μοιάσει στην ουτοπική «τέλεια» μαμά και αποτυγχάνει οικτρά.
Γιατί η «τέλεια» μαμά δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως η μαμά που προσπαθεί, η μαμά που κάνει λάθη, η μαμά που επιβιώνει σε κάθε άλλο της ρόλο παράλληλα, η μαμά που κάνει την αυτοκριτική της, η μαμά που εξελίσσεται μαζί με τα παιδιά της. Και όλα αυτά είναι αρκετά για να την κάνουν μία υπέροχη μητέρα.
Η σκέψη μας σήμερα, αλλά και κάθε μέρα, είναι μαζί με κάθε γυναίκα που είναι μητέρα, που θέλει να γίνει μητέρα, που δεν κατάφερε ακόμη να γίνει μητέρα αλλά προσπαθεί ή είναι μητέρα που βίωσε την τραγική απώλεια του παιδιού της. Προς όλες τις μητέρες σήμερα, όπως και αν βιώνετε το ταξίδι της μητρότητας, σας βλέπουμε, σας ακούμε, είμαστε εδώ και είμαστε όλες μαζί.
Η Μαρία-Νεφέλη Χατζηϊωαννίδου είναι βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας