Δεν είναι άσχημο να κολυμπάς Αύγουστο μήνα σε μια σχεδόν άδεια θάλασσα. Λιγοστά κεφαλάκια προβάλλουν μέσα στο νερό, εκατό ή και διακόσια μέτρα από εκεί που κάνεις τις απλωτές σου. Ξεχασμένο συναίσθημα να βλέπεις εκατοντάδες μέτρα παραλίας δίχως ανθρώπους, εκεί που πέρσι ήταν αδύνατο να βρεις μέρος να απλώσεις την πετσέτα σου. Τα αλμυρίκια αναστενάζουν ανακουφισμένα, έπαψαν να σβήνονται χιλιάδες τσιγάρα στις ρίζες τους από τους εκατοντάδες κολυμβητές που συνωστίζονται κάθε καλοκαίρι κάτω από τον ίσκιο τους. Οι λιγοστοί εραστές της ρακέτας έχουν άπλετο χώρο για να παίξουν με το μπαλάκι τους, δίχως να εισπράττουν διαμαρτυρίες απ’ τους οικογενειάρχες που ανησυχούν μήπως φάνε καμιά βολή στο δόξα πατρί. Οι αμμουδιές μακαρίζουν αυτόν τον δίχως κεφάλι, σπονδυλική στήλη, άκρα και νόηση ιό, που έκλεισε εκατομμύρια ανθρώπους στα σπίτια τους. Είχαν από το ’60 να ξανανιώσουν έτσι.
Στο νησί που πάω διακοπές, κάθε χρόνο τέτοιο καιρό γίνονταν ομηρικές μάχες ανάμεσα σε εθελοντές που επέβλεπαν την απρόσκοπτη έξοδο των καρέτα-καρέτα στις παραλίες για να γεννήσουν τα αυγά τους και στους μαγαζάτορες που τις θεωρούσαν κατάρα για τον τζίρο τους. Αν οι χελώνες γεννούσαν σε σημείο που τα μπιτσόμπαρα μίσθωναν για ομπρέλες και ξαπλώστρες, οι εθελοντές απέκλειαν την περιοχή κι έναν διάδρομο ως την θάλασσα για τα χελωνάκια, με αποτέλεσμα οι μαγαζάτορες να χάνουν τετραγωνικά και έσοδα. Φέτος οι χελώνες βγήκαν ανενόχλητες, τα αυγά τους κουκουλώθηκαν σε ελεύθερες παραλίες και η έξοδος των μικρών προς το νερό θα γίνει δίχως πρόβλημα. Οι άνθρωποι που είχαν καταλάβει τις παραλίες, φέτος δεν ήρθαν. Το πιο ενδιαφέρον; Ούτε οι εθελοντές ήρθαν, ήταν Κεντροευρωπαίοι οι περισσότεροι, μέλη ΜΚΟ, που φέτος είχαν άλλες έγνοιες από την επιβίωση της χελώνας.
Θα μου πείτε ότι πίσω από αυτή την απόλαυση κρύβεται μια ύφεση 10% και μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων που φέτος αν δεν πεινάσουν, θα τα φέρουν πολύ δύσκολα βόλτα. Ακουσα μάλιστα κάποιους Αθηναίους να λένε ότι αυτή η έλλειψη ανθρώπων τούς φέρνει ένα σφίξιμο στην καρδιά, διότι καταλαβαίνουν ότι συμβαδίζει με την οικονομική τραγωδία όσων ασχολούνται με τον τουρισμό.
Σύμφωνοι, κι εγώ το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα, όμως κανένας από μας δεν επιδίωξε ούτε ευχήθηκε κάτι τέτοιο, σωστά; Οπότε δεν βλέπω κανέναν λόγο να μην απολαύσω τις λίγες μέρες της ξεκούρασης μου δίχως τύψεις ή ενοχές. Ετυχε να έχω σπίτι στο χωριό κοντά σε εκείνες τις άδειες παραλίες, τι να κάνω τώρα; Και ο άλλος «σπάνιος» που κατέφθασε ως παραθεριστής, έτυχε να διαθέτει πέντε δραχμές περίσσευμα. Δεν θα τον καταχερίσουμε κιόλας.
Το γράφω διότι διακρίνω μια τέτοια τάση στον μαγικό κόσμο των social media. Εναν έντεχνο διαχωρισμό ανάμεσα στους ολίγους «έχοντες» που θα διακοπεύσουν φέτος και στη μυρμηγκιά της «φτωχολογιάς» που πάλι θα βιώσει τον αποκλεισμό και την καλοκαιρινή κακομοιριά. Με τους «εκπροσώπους» των δεύτερων να είναι εξίσου οργισμένοι με το 2012 ή το 2015, καθότι ο «έχων» για διακοπές «έχει» και αντίστοιχη πολιτική προτίμηση, σωστά; Οπότε αυτόν, αντί να του πούμε ένα «μπράβο» που υποβοηθά τον κατακρημνισμένο τουρισμό, πρέπει να τον χτυπήσουμε σαν το χταπόδι στον βράχο μέχρι να βγάλει το ζουμί του και να μαλακώσει το κρέας του. Κι αν δεν μπορέσουμε να τον αποτρέψουμε να πάει διακοπές τον άτιμο τον ζαπλουτίδη, τουλάχιστον να του τις βγάλουμε ξινές τις κωλοδιακοπές του, βρίζοντας τον από τα fb και τα twitter, από το πρωί ως το βράδυ. Οχι παίζουμε, ο ταξικός αγώνας δεν σταματά ποτέ και για κανέναν λόγο…