Καθώς το προεκλογικό πανηγύρι έφτασε στο τέλος του και λόγω του ότι ζω την πόλη καθημερινά να πω ότι μεγαλύτερο πρόβλημα στην Αθήνα από το graffiti είναι το tagging.
Εκτός ότι ακόμα και τα καλύτερα tags, όπως το ESEM, μετά από λίγο τα έχεις δει τόσες φορές που τα έχεις σιχαθεί, τα περισσότερα είναι προσπάθειες πιτσιρικάδων με ένα σπρέι για tagging που έχουν καταλήξει μουτζούρες.
Οποιος ξεκινάει μια κουβέντα για το grafitti, εάν είναι τηλεοπτική, πίσω του παρουσιάζονται εντυπωσιακές εικόνες. Στην πραγματική ζωή όμως τα περισσότερα είναι για τα μπάζα.
Επίσης όποιος υποψήφιος δήμαρχος στοχεύει σε ένα κοινό που γουστάρει τα grafitti λέει ότι κάποια είναι έργα τέχνης. Πράγματι είναι. Οταν ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης είχε κατεβεί για δήμαρχος είχε μιλήσει υπέρ των άξιων λόγου. Τότε διαδικτυακά τον είχα ρωτήσει: «Θα κάνετε μια επιτροπή στον Δήμο και θα τα θέτουν υπό έγκριση ή θα αφήνετε τα καλά, αλλά θα ασπρίζετε όσα δεν βλέπονται». No reply.
Για το δικαίωμα των ανθρώπων να βλέπουν τον τοίχο τους καθαρό δεν τίθεται θέμα. Στην θεωρία υπάρχει. Στην πράξη δημοτικές αρχές και κυβερνήσεις παρέδωσαν τους τοίχους των πόλεων στους βάνδαλους εδώ και δεκαετίες. Για να είμαστε δίκαιοι, χωρίς να είμαστε στην Ελλάδα ούτε οι πρώτοι, ούτε οι μόνοι. Και άλλες πόλεις έχουν αντίστοιχα προβλήματα. Εκτός του ότι υπήρχε από την αρχαιότητα όπως αποδεικνύεται από τα grafitti στις πόλεις της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Ενα σημαντικό θέμα είναι οι πινακίδες σήμανσης. Στην πίσω πλευρά γράφουν ότι η καταστροφή τους τιμωρείται μέχρι με δύο χρόνια φυλάκιση. Στην μπροστά δεν μπορείς να καταλάβεις αν απαγορεύουν την στροφή δεξιά ή αριστερά αφού είναι καλυμμένες από τα οπαδικά αυτοκόλλητα που επειδή είναι κακής ποιότητας στα περισσότερα δεν βλέπεις τα χρώματα της ομάδας και είναι σαν σκελετοί που τους ξέβαψε ο ήλιος.
Κάτι σχετικό με το debate. Επειδή έπαιξε αρκετά το θέμα με τις κάμερες. Είμαι υπέρ της άποψης να χρησιμοποιηθούν κάμερες στους δρόμους. Με βαριά καρδιά. Καταλαβαίνω την ανάγκη.
Κάπου με ενοχλεί ότι για να είσαι ασφαλής πρέπει συνεχώς οι κινήσεις σου να καταγράφονται. Συνεχίζω να λατρεύω την Αγγλία του ’60 που ταυτότητα ήταν ο λόγος του ελεύθερου πολίτη. «Οχι σαν τα froggies» όπως λέγανε «που ζούνε μέσα σε ένα αστυνομικό κράτος που τους παρακολουθεί».
Ολα αυτά βέβαια πήγαν περίπατο, όταν σε Αγγλία και Ελλάδα εξαφανίσθηκε η γειτονιά που ήταν η πιο αποτελεσματική κάμερα. Σε επίπεδο Far West, θυμάμαι πιτσιρικάς στην Καλλίπολη, στο καφενείο του Γρηγόρη, αν κάποιος ξένος εμφανιζόταν, να πέφτει σιωπή. Μέχρι κάποιος να σηκωθεί και να ρωτήσει: «Ψάχνετε κάποιον;» Και δεν είναι τόσο μακρινό. Υπάρχουν περιοχές της Αθήνας που οι παλιές συμβάσεις ισχύουν. Το κέντρο της Αθήνας ήταν και είναι μια άλλη ιστορία. Και στο όνομα του ρετρό και της νοσταλγίας κάποιοι συμπολίτες μας δεν επιτρέπεται να ζουν στην ανασφάλεια.