Αν προσδοκούσα να βιοποριστώ μόνο από τη δημοσιογραφία ίσως για μια μεγάλη περίοδο της επαγγελματικής ζωής μου να είχα εκείνο το συγκεκριμένο βλέμμα. Θέρισε η κατάθλιψη το επάγγελμα. Ισως είχα κείνη τη μυρουδιά του ποτού από το ξύπνιο μου.
Ισως έπρεπε κάθε μήνα να τρέχω στο αγώνισμα «παζλ-συμπλήρωσης μισθού». Λίγο ράδιο, λίγο Internet, λίγο καμιά δουλίτσα, κανένα εντυπάκι, λίγο πόλη – λίγο επαρχία, πολλές ακυρώσεις, πολλά απλήρωτα, κάτι θα κάτσει, «Ουφ! Βγήκε μήνας!».
Ισως εργαζόμουν 24ωρο, ήτοι βάρδια «απίκο». Ο καθορισμός ωραρίου σε μερικούς φέρνει γέλιο μέχρι δακρύων.
Iσως είχα ξαναγυρίσει στη μάνα μου στο χωριό. Μπορεί να είχα μάθει μέχρι και χωράφι! Μπορεί να ήμουν ο ντελιβεράς. Εκείνος, ο άξιος σεβασμού που σε μια ανάρτηση εξήγησε, πώς στην αρχή έκρυβε το νέο του επάγγελμα, πώς ξεθάρρεψε, πώς πλέον το διατυμπανίζει αφού νοιώθει πιο ασφαλής για το μέλλον του πάνω στο μηχανάκι παρά στα κυβερνοευπαθή συγκροτήματα δημοσιογραφίας. Μπορεί να ήμουν αυτός ή αυτή που περίμενε δικαίωση από τα δικαστήρια. Να είχα «κτίσει» μέσα μου ένα φιλικό όνειρο (γιατί δεν θα μπορούσα να αρθρώσω τη λέξη «βεβαιότητα»), ότι μετά το κλείσιμο π.χ της «Ελευθεροτυπίας»… Δεν μπορεί … «Κάποτε θα λάβουμε τα δεδουλευμένα!». Και να έβλεπα τις Τράπεζες να περνούν ως τρένα χαιρετώντας με… Στις ράγες του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα….«Bye!»…
Ή να ήμουν μια άνεργη που ξεσπάει στο Facebook γράφοντας, γράφοντας και πληρώνεται με like, αλλά δεν εξαργυρώνονται στον χασάπη. Ή να εργαζόμουν δωρεάν για να υφίσταμαι… Θερίζει το δωρεάν!
Αναγνώστη μου, για κάθε μικροϊστορία που σου γράφω ξεπετάγονται μπροστά μου ονόματα και πρόσωπα που συγκινούμαι να θυμάμαι. Το θέμα όμως δεν είναι όσα γνωρίζω εγώ αλλά ότι ένα κόμμα που καμώνεται «κοντά στον εργαζόμενο», τα αγνοεί! Γιατί αλλιώς, θα ντρεπόταν για το σποτ που δημοσιοποίησε. Πού κολλάει μωρέ η ξανθούλα που της πετάνε χρήμα από τον ουρανό; Τις εκμαυλισμένες σας ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ μαγνητοσκοπήσατε;
Αγαπητοί μου αναγνώστες, κατέγραψα περιπτώσεις από τον πολύπαθο τομέα της δημοσιογραφίας. Αυτόν που οριζόντια εξόντωσε η κρίση. Αλλά είναι δίκαιο να καταγράψω και τι δεν θα… Με τίποτα δεν θα…! Ως μέγιστη κατάρα!…
Δεν θα ήμουν ποτέ αυτά τα τζουκ μποξ που τραγουδάνε μόνο τον σκοπό που τους δίνει το κόμμα, χωρίς ντροπή, χωρίς αύριο. (Κάποτε χάνουν και τα κόμματα).
Δεν θα ήμουν ποτέ το είδος διασταύρωσης χαμαιλέοντας-ακρίδα που πηδάει και μεταλλάσσεται η ιδεολογία του από αρχηγό σε αρχηγό.
Δεν θα ήμουν ο εκδότης που κατέφθανε με ελικόπτερο και σήκωνε χώμα. Τον έφαγε το χώμα!
Δεν θα ήμουν ο κοντός δημοσιογραφάνθρωπος που ενώ πληρώνεται από εταιρεία βγαίνει μπροστά καταγγέλλοντας την εταιρεία, για να πάρει μαζί του τον κόσμο και σιγά σιγά να τους φέρει προς την εταιρεία.
Δεν θα ήμουν ο εκβιαστής που χύνει λίγο από ψέμα, για να λάβει διαφημιστικό-χρήμα ενίσχυση. Κι αν όχι, κι άλλο ψέμα μέχρι να…. Και επιζεί, ρε φίλε! Επιζεί.
Δεν θα ήμουν ο εκδότης με το πούρο, που παρέμεινε με πούρο ενώ χρωστάει και της Μιχαλούς.
Δεν θα ήμουν η δημοσιογράφος που έστησε παρέα με την εξουσία ένα ολόκληρο δήθεν σκάνδαλο. Το μεγαλύτερο από ιδρύσεως!
Δεν θα ήμουν το φερέφωνο υπουργού που εμφανίστηκε σε δίκη εναντίον γελοιογράφου και δεν ήξερε, ούτε ο ίδιος τι ισχυριζόταν.
Δεν θα έπαιρνα συνέντευξη-φλερτ από πολιτικό παίζοντας βλεφαρίδες.
Δεν θα έκλαιγα δημοσιογράφους στο μνημείο των νεκρών της ΕΡΤ αλλά στων ζωντανών το δημοσιογραφικό χάος.
Τι να το κουράζω, πίσω από κάθε μεγαλοϊστορία ξεπετάγονται ονόματα και πρόσωπα. Φτύνω τον κόρφο μου και τη διαδρομή μου συνεχίζω. Αλλά το θέμα δεν είναι αυτά που γνωρίζω εγώ αλλά ότι το κόμμα, ευκαιριακώς ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πλέον σκέτο ΣΥΡΙΖΑ, καμώνεται ότι είναι αθώο του εγκλήματος. Ακυρώνει την πλειοψηφία της δημοσιογραφίας. Αρα δεν διακρίνει ενσυνείδητους, επαγγελματίες. Απασχολημένοι ίσως να στρατολογούν τρολ. Για τα τρολ κανένα σποτ; Να πετάει ο ουρανός πεντάευρα σε αστοιχείωτα, ανορθόγραφα, τελειωμένα;
Στα τόσα χρόνια, για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι ότι κανένας δεν εντοπίζει καλύτερα από τα κόμματα, όλα τα κόμματα, τους βολικούς, τους οσφυοκάμπτες, τους φθηνούς, τους κόλακες, τους νταραβερτζήδες. Τους καθ΄εκάστην «χρήσιμους».
Το κείμενο αφιερώνεται στους πολλούς ενσυνείδητους επαγγελματίες που γνώρισα στα 34 χρόνια που είμαι αφιερωμένη στο χρονογράφημα. Και στους πολλούς νέους και νέες. Τους ευφυείς, δημιουργικούς, το κράμα ονειροπόλος και down to earth, που βγάζουν τη δουλειά για να καμαρώνουν άλλοι. Κόσμος και κόσμος! Από τους «4 Τροχούς» του Καβαθά μέχρι το Protagon. Και στη Μαρία Ρεζάν, για τη φράση που κλείνει την αυτοβιογραφία της: «Και να θυμάσαι πάντα, πως δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο στον κόσμο αυτό από μια νύχτα που τη φωτίζουν τ΄αστέρια και το συναίσθημα ότι έκανες το καθήκον σου…». Γνώρισα πολλούς «Ρεζάν». Εσείς, έρμοι, «αθώοι» του αίματος; Ούτε στον ύπνο σας.
ΥΓ. Καλά μυαλά σε όλους! Και στις αριστερές παρθένες που σήκωσαν «παραγωγή» αλλά και στην κυβέρνηση που οφείλει να παραδώσει τη λίστα των ΜΜΕ στα οποία απευθύνθηκε διαφημιστικά (άρα και οικονομικά ενίσχυσε) προκειμένου να μεταδοθούν στον κόσμο οι κατευθύνσεις και οδηγίες για την αντιμετώπιση του κορονοϊού. Αυτό που πράττουν και οι εταιρείες για να διαφημίσουν το προϊόν τους. Ενήργησαν αξιοκρατικά; Αντιμετώπισαν τους σοβαρούς με σοβαρότητα; Ήλεγξαν; Γιατί αν στα μάτια της αντιπολίτευσης δεν υφίστανται σοβαροί, στα μάτια της νέας κυβέρνησης απαιτώ να υπάρχουν και να συνεχίσουν να υπάρχουν.