Η ευκολία με την οποία γίνονται άλματα στην πολιτική και παραπολιτική συζήτηση είναι γνωστή. Άλλοτε οφείλεται στην ελαφρότητα με την οποία ερμηνεύονται κάποια πράγματα, άλλοτε είναι μεθοδευμένη και γίνεται με πρόθεση να καλλιεργηθούν σενάρια, άλλοτε γίνεται για τον ακριβώς αντίθετο λόγο, ώστε να «καούν» τα σενάρια.
Ενα από τα ωραία των τελευταίων ημερών είναι ότι κάποιοι ξεκίνησαν πολύ ορεξάτοι μία κουβέντα περί στρατηγικής, τάχα, συσστράτευσης του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ εν όψει ευρωεκλογών. Ήταν μια πιεστική και αγωνιώδης ερώτηση κάποιων σχολιαστών στα πάνελ της Κυριακής, πυροδοτήθηκε από το χρησμό του Παπανδρέου και φούντωσε με την παρότρυνση του Σπίρτζη, που ως άστεγος πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς ψάχνεται για τα περασμένα μεγαλεία.
Η συζήτηση, που γίνεται εν κενώ, ξεκίνησε λίγο νωρίτερα επειδή ο Ζαχαριάδης στήριξε τον Δούκα στο β’ γύρο των δημοτικών εκλογών στην Αθήνα. Και από αυτό κάποιοι έσπευσαν να συμπεράνουν ότι «έδεσε το γλυκό, αυτό ήταν: ΣΥΡΙΖΑ — ΠΑΣΟΚ μαζί».
Δεν στέκει τίποτε από αυτά. Η εκλογική αυτή συμφωνία μεταξύ των δύο για τον δήμο της Αθήνας δεν μπορεί να υπερβεί αυτή τη στιγμή το πλαίσιο μέσα στο οποίο έγινε. Δεν είναι άλλωστε κάτι πρωτόγνωρο, στις δημοτικές εκλογές έχουν συμβεί αυτά κατ’ επανάληψη. Και πέραν αυτού, ας δουν όσοι έχουν φτιάξει στο μυαλό τους το «σχέδιο» και κάτι άλλο. Ο Δούκας πήρε στον β’ γύρο περίπου 44.000 περισσότερες ψήφους από ό,τι στον πρώτο. Ο Ζαχαριάδης είχε πάρει μόλις 18.868 και είναι μάλλον αφελής όποιος πιστεύει ότι αυτοί πήγαν «πακέτο» στον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ. Αλλιώς προέκυψε το άθροισμα.
Η ουσία της όλης συζήτησης είναι ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τα δύο κόμματα αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε ασύμπτωτες τροχιές. Το ΠΑΣΟΚ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, περισσότερο ή λιγότερο νωχελικά και αμήχανα, ανασυντάσσεται εκ των πραγμάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει τη φάση της αποσύνθεσης και της πορείας προς το άγνωστο.
Ο Ανδρουλάκης και το κόμμα του δεν έχουν υπό αυτές τις συνθήκες κανέναν απολύτως λόγο να νοθεύσουν το μήνυμα που επιχειρούν να εκπέμψουν. Δεν τους προσφέρει τίποτε μία συνεργασία ή συγχώνευση με το ΣΥΡΙΖΑ – και σε τελική ανάλυση, με ποιον ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι προφανώς ο επαναπατρισμός των ψηφοφόρων που εδώ και δέκα χρόνια στράφηκαν στις αριστερές αυταπάτες. Κάπως έτσι, θα πάρει και «το αίμα του πίσω».
Το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα και το αν το ΠΑΣΟΚ θα αποκτήσει ουσιαστική δυναμική, θα διεκδικήσει με αξιώσεις ένα ποσοστό που θα το φέρει στη δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές και θα του δώσει το δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι είναι ο βασικός αντιπολιτευτικός πόλος, είναι το ζητούμενο γι’ αυτούς.
Και αυτό, ούτε από μόνο του θα συμβεί, αλλά ούτε και με άτσαλες και μηχανιστικές επιλογές μπορεί να επιτευχθεί.
Αν θα περιμαζέψει κάποιους μετανοημένους από το ΣΥΡΙΖΑ είναι μία άλλης τάξεως συζήτηση και πάντως λίγη σημασία θα έχει ως προς τη διαμόρφωση της μεγάλης εικόνας. Το σίγουρο είναι ότι έπειτα από πολλά χρόνια φάνηκε ότι με τις σωστές επιλογές προσώπων και εκλογικών συμμαχιών, κάποιοι στόχοι είναι εφικτοί.