Οπως ο Ναπολέων είχε πει ότι οι στρατοί βαδίζουν με το στομάχι τους, οι κυβερνήσεις κρίνονται από την καθημερινότητα των πολιτών τους. Μια είδηση για πραγματική εφαρμογή του δακτυλίου στο κέντρο της Αθήνας αξίζει όσο δέκα για την υποδοχή του Πρωθυπουργού στο ευρωκοινοβούλιο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πριν από τις εκλογές για την ευρωβουλή είχε στείλει βουλευτές και υπουργούς σε όλα τα μέρη της Ελλάδας. Μόνο που ήταν τόσο αργά που ήταν φανερό ότι δεν πήγαν για να λύσουν προβλήματα αλλά για να μαζέψουν ψήφους. Η ΝΔ το πλήρωσε στις κάλπες.
Μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών ο Μητσοτάκης ξεκινάει από νωρίς. Αυτή τη φορά ο στόχος είναι σαφής. Η καθημερινότητα των πολιτών. Από την ακρίβεια και την ασφάλεια, μέχρι τη δημόσια διοίκηση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρεται στην καθημερινότητα. Ανάλογη αναφορά είχε κάνει μετά τον Ιούνιο του ’23 όταν μίλησε για την καθημερινότητα. Τότε ήταν «έμφαση» τώρα είναι «στροφή». Ο στόχος όμως παραμένει. Ο πολίτης να νιώσει ότι τα πράγματα σήμερα είναι καλύτερα από χθες.
Ο Μητσοτάκης είναι αρκετά έμπειρος πολιτικός για να καταλαβαίνει ότι σε θέματα όπως οι πυρκαγιές, ο πολίτης δεν θα καθίσει να ασχοληθεί αν υπεύθυνος ήταν ο Δήμος, η Περιφέρεια ή η κεντρική εξουσία. Θα δει τον καπνό και θα πει «υπάρχει κράτος;». Το οποίο κράτος σημαίνει κυβέρνηση. Αν οι κάτοικοι έκαναν δηλώσεις και καθάρισαν τις αυλές, αν ο Δήμος μάζεψε τα ξερόχορτα, αν η αστυνομία πέρασε ή δεν πέρασε για να ελέγξει, ελάχιστα ενδιαφέρει. Το «υπάρχει κράτος;» είναι που μετράει.
Το θέμα δεν είναι το κράτος να υπάρχει αλλά να φαίνεται και ότι υπάρχει. Οχι μόνο με την προβολή των νέων μέσων όπως με το drone στην πυρκαγιά της Πάρνηθας αλλά με την εικόνα που βλέπει ο πολίτης καθημερινά. Η οποία είναι και η ισχυρότερη επικοινωνιακά αφού ο πολίτης νοιώθει ότι ο ίδιος ανακαλύπτει.
Κάτι που μου έκανε εντύπωση για παράδειγμα είναι η βελτίωση της κατάστασης με το παρκάρισμα των πούλμαν έξω από το Μέγαρο Μουσικής και απέναντι από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Στο παρελθόν επικρατούσε μαύρο χάλι, η κατάσταση έχει βελτιωθεί. Το feel good factor, η διάθεση που προκαλεί το «όλο και κάτι γίνεται» είναι αναπόφευκτη. Και όπως με τα αρνητικά, και τα θετικά ο πολίτης τα χρεώνει στο «κράτος». Οχι εύκολα, αφού γενιές μεγάλωσαν με την εντύπωση ότι για να είσαι σοφιστικέ πρέπει να λες «υπάρχει κράτος;» αλλά έστω δύσκολα θα το κάνουν.
Ο Μητσοτάκης πρέπει να ασχοληθεί με την καθημερινότητα. Ταυτόχρονα όμως με τα μεγάλα, όπως η ακρίβεια, η πυρόσβεση και η στέγαση πρέπει να ασχοληθεί με τα μικρά όπως η καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Εφόσον είναι αδύνατον να ασχοληθεί ο ίδιος, ας δημιουργήσει ένα task force ενάντια στην ασχήμια και την ταλαιπωρία. Για το οποίο τίποτα δεν θα είναι πολύ μεγάλο ή μικρό για να ασχοληθεί. Ο αγώνας δεν θα κριθεί στα μεγάλα αλλά στα μικρά.
Για να θυμηθούμε και το σύνθημα των 50s, small is beautiful. Στον τροχονόμο που θα υπάρχει στη διασταύρωση για να ρυθμίσει την κυκλοφορία σε ώρα αιχμής. Στην ταμπέλα του δρόμου που διαφημίζει ένα μαγαζί που έκλεισε πριν από δεκαετίες. Στην επίσκεψη στη δημόσια υπηρεσία που θα πει «δεν χρειάζεται να συμπληρώσετε τα στοιχεία σας, είναι καταχωρισμένα από τις αιτήσεις του παρελθόντος».
Η ευτυχία κρύβεται στα μικρά και, όπως στον αθλητισμό, όταν κάτι δεν δουλεύει, ο αθλητής επιστρέφει στα βασικά, ο πολιτικός επιστρέφει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις του ίδιου και του κόμματός του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αρκετά πολιτικός ώστε τα «κάνε τούτο και κάνε κείνο» να ακούγονται σαν το «δεξιότερα, Κουροπάτκιν». Οπως το 1904, όταν μια ελληνική εφημερίδα στον Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο συμβούλευε τον ρώσο αρχιστράτηγο Αλεξέι Κουροπάτκιν να πάει τα στρατεύματα του δεξιά για να νικήσει. Μετά τις ευρωεκλογές, ο «Κουροπάτκιν» δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τα δεξιά και αριστερά αλλά με την καθημερινότητα του πολίτη.