Υπάρχουν πολλοί τρόποι και δρόμοι άσκησης της αντιπολίτευσης. Ενας από αυτούς είναι ο σίγουρος δρόμος. Λες αυτό που είτε είναι στη μόδα είτε θέλει να ακούσει το πόπολο-κι ας ξέρεις ότι δεν γίνεται ή είναι βλαπτικό-και μαζεύεις το (πολύ) χαρτί από το τραπέζι. Μετά βλέπεις.
Τον τρόπο αυτόν ακολούθησε, για παράδειγμα, ο Ανδρέας Παπανδρέου στη δεκαετία του ’70 με το εμβληματικό σύνθημα «έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ». Φυσικά, μετρ του τακτικισμού ων, γνώριζε ότι αυτό δεν επρόκειτο να συμβεί ποτέ, αφού ο ίδιος δεν σκόπευε να αμφισβητήσει τις παγιωμένες γεωπολιτικές συμμαχίες της χώρας. Ηταν αντιπολίτευση εκ του ασφαλούς, αλλά πολύ προσοδοφόρα, αφού έφερνε ψήφους από τα αριστερά. Οταν δεν χρειαζόταν, δηλαδή όταν η εξουσία είχε αποκτηθεί, σιγά-σιγά εγκαταλείφθηκε.
Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι παρόμοιο ζούμε εδώ και μερικούς μήνες με το αναζωπυρωθέν Μακεδονικό και την Συμφωνία των Πρεσπών. Η συστημική αντιπολίτευση (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), η οποία εδώ και δυόμιση δεκαετίες επιδίωκε τη λύση που τώρα πάει να δοθεί («σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό έναντι όλων», κατά την ακριβή διατύπωση του Κώστα Καραμανλή και της Ντόρας Μπακογιάννη ήδη από το 2008 – εδώ και εδώ και εδώ) ξαφνικά ανακάλυψε την… προδοσία του Αλέξη Τσίπρα!
Για το θέμα έχουν ειπωθεί και γραφτεί σχεδόν τα πάντα. Το πιθανότερο είναι –σχεδόν σίγουρο, εκτός αν ο Τσίπρας… σκεφθεί ανάποδα– ότι το θέμα θα λήξει περί τον Μάρτιο. Η Συμφωνία θα περάσει και από την ελληνική Βουλή (υπάρχει πλειοψηφία από 151 έως 154 βουλευτές) και μετά όλοι θα την ξεχάσουν. Ομως, μέχρι να γίνει αυτό, ας θέσουμε δυο-τρία ερωτηματάκια:
1. Αλήθεια, ο Μητσοτάκης και η Γεννηματά θέλουν από τον Καμμένο να ρίξει την κυβέρνηση(δεν μπορεί, αλλά χάριν της συζητήσεως…) πριν η Συμφωνία ψηφιστεί από την Βουλή;
2. Αλήθεια, ειδικά ο Μητσοτάκης, θέλει ο Θεοδωράκης, ο Μαυρωτάς, ο Λυκούδης και ο Δανέλλης να καταψηφίσουν την Συμφωνία;
3. Αλήθεια, την επόμενη κυβέρνηση, όποια κι αν είναι, την βολεύει να περάσει τώρα η Συμφωνία, για να μπορεί να λέει ότι την βρήκε ως τετελεσμένο; Ή την βολεύει να μην περάσει και η ίδια να τρέχει σε Αμερικές και Ευρώπες, για να εξηγεί τα ανεξήγητα, χωρίς να μπορεί να αποτρέψει την ένταξή της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ και μάλιστα χωρίς τα καλά της Συμφωνίας των Πρεσπών;
Λοιπόν, οι απαντήσεις είναι πολύ εύκολες. Η στάση του Μητσοτάκη και της Γεννηματά είναι τυχοδιωκτική (του πρώτου είναι και αμιγώς ψηφοθηρική, η δεύτερη δεν έχει να κερδίσει τίποτα επ’ αυτού, απόδειξη η συνεχώς πτωτική τάση των ποσοστών του ΚΙΝΑΛ…). Και οι δύο (προσ)εύχονται να μη γίνει καμιά στραβή στην ψηφοφορία του Μαρτίου ή να μην το δει… στραβά ο Τσίπρας την τελευταία στιγμή.
Αν το δει έτσι, μπορεί να βρεθούν οι άλλοι προ εκπλήξεως. Γιατί θα βάλει την Συμφωνία στο μούσκιο, οι «μακεδονομάχοι» θα ξεχαστούν και οι εκλογές θα γίνουν χωρίς Βουκεφάλες να κυριαρχούν. Και ό,τι βγάλει η κάλπη. Και τότε θα δούμε τι θα έχει αποφέρει η αντιπολίτευση εκ του ασφαλούς.
Διότι μπορεί το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ…» του πρώιμου ΠΑΣΟΚ να ξεχάστηκε, αφού άλλα κυριάρχησαν στην πορεία, αλλά ο κ. Μητσοτάκης (με ή χωρίς κυβερνητικό συνεταίρο) δεν θα μπορέσει να εξηγήσει στους «μακεδονομάχους» γιατί δεν ανατρέπει τη Συμφωνία και τα αποτελέσματά της.
Βεβαίως, το συμφέρον της χώρας επιβάλλει να περάσει η Συμφωνία τώρα με τις ψήφους των υπεύθυνων βουλευτών (του Ποταμιού, ανεξαρτήτων κτλ). Αλλά καλά θα κάνουν οι σιγουράντζες της αντιπολίτευσης να μην ξύνονται στην γκλίτσα του τσοπάνη.
Εκτός αν νομίζουν ότι είναι τόσο ικανοί ώστε είναι σε θέση να κάνουν αυτό που έχει πει ο Τσόρτσιλ: «Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε». Ας μην βαυκαλίζονται. Το έκανε μια φορά ο Ανδρέας, δεν μπορούν να το κάνουν ο Κυριάκος και η Φώφη…