Aς πούμε λοιπόν ότι ο Μητσοτάκης παθαίνει κάτι και ανακοινώνει ότι αποδέχεται την πρόταση Τσίπρα για υπουργό Υγείας κοινής αποδοχής. Ευχαριστεί τον Κικίλια για τις υπηρεσίες του και στέλνει τον Γεραπετρίτη στην Κουμουνδούρου για να καθίσει σε ένα τραπέζι με τον Ηλιόπουλο ή τον Τζανακόπουλο και να βρουν ένα πρόσωπο που εμπιστεύονται και οι δύο για να τρέξει την πανδημία. Δεν ακούγεται κακό, ίσα-ίσα που αποπνέει μια πρωτόγνωρη συναίνεση στο συνήθως πολωμένο πολιτικό σκηνικό μας.
Μισό λεπτό όμως. Γιατί μόνο ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ; Τη Φώφη τι θα την κάνουν; Καλά, το ΚΚΕ έτσι κι αλλιώς δεν μπαίνει σε τέτοια σχήματα, αλλά τον Βελόπουλο ή τον Βαρουφάκη; Δεν θα τους ρωτήσουν, δεν θα τους καλέσουν; Μα τότε δεν θα είναι υπουργός κοινής αποδοχής, θα είναι ένας υπουργός δικομματικής αποδοχής, με όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις απέναντί του. (Μεταξύ μας, άλλο που δεν θα ‘θελε η Φώφη. Να βρεθεί μπροστά σε μια απρόσμενη συγκυβέρνηση στο μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα και αυτή να αναβαθμιστεί σε αξιωματική αντιπολίτευση της υγειονομικής κρίσης.)
Κι ας πούμε ότι οι δυο μεγάλοι (ένας και μισός είναι δηλαδή, αλλά ας το πούμε έτσι για την οικονομία της συζήτησης) αποφασίζουν να παραμερίσουν τους μικρούς και να κάνουν παιχνίδι μόνο οι δυο τους. Υποθέτω ότι ο Τσίπρας δεν θα προτείνει τον Ξανθό (πόσο μάλλον τον Πολάκη), ούτε ο Μητσοτάκης τον Αδωνι ή τον Κυρανάκη. Θα πάνε σε κάποια ενδιάμεση πολιτική, πανεπιστημιακή ή καθαρά ιατρική προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους και γενικότερης αποδοχής. Δεν θέλω να πω ονόματα, αλλά η δεξαμενή είναι γεμάτη. Και την άλλη μέρα τι θα γίνει;
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επαινέσει τη συναινετική διάθεση Μητσοτάκη ή θα τη διατυμπανίσει ως τρανταχτή απόδειξη της αδυναμίας του να κυβερνήσει; Κι αν λίγες βδομάδες αργότερα ο υπουργός κοινής αποδοχής βρεθεί στη Βουλή να απαντά σε κοινοβουλευτικό έλεγχο του ΚΚΕ ή του ΚΙΝΑΛ ή του Βελόπουλου, φαντάζεστε ότι ο Μητσοτάκης από κοινού με τον Τσίπρα θα υψώσουν τείχος προστασίας και υπεράσπισής του; Ή ο Αλέξης θα αρχίσει να φωνάζει ότι ο υπουργός Υγείας θέλει να προσλάβει 6.000 γιατρούς και να φτιάξει άλλες 2.000 ΜΕΘ, αλλά δεν του δίνει λεφτά ο Σταϊκούρας, δηλαδή ο Μητσοτάκης;
Ενας υπουργός Υγείας κοινής –δήθεν– αποδοχής δεν πρόκειται να ξεμπλοκάρει την πολιτική υγείας, ούτε να την απαλλάξει από αντιπαραθέσεις και κωλύματα που δυσχεραίνουν την αντιμετώπιση της πανδημίας. Τουναντίον, θα τον μετατρέψει σε κομβικό άνθρωπο πάνω στον οποίο θα παιχτούν όλες οι υπόγειες πολιτικές των κομμάτων. Δεν θα είναι ένας ανεπηρέαστος διαχειριστής της υγειονομικής κρίσης, αλλά ένα πολιτικό πειραματόζωο πάνω στις πλάτες του οποίου θα δοκιμαστεί ένα νέο μοντέλο συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, δηλαδή αδυσώπητες πολιτικές με προβολή στο μέλλον. Είναι το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή που ο ιός επελαύνει και το ΕΣΥ αγκομαχά.
Κι αν όλα τούτα παραμεριστούν, ας υποθέσουμε ότι με υπουργό Υγείας κοινής αποδοχής ξεσπάσει παραλλήλως και νέα ελληνοτουρκική κρίση. Δεν θα ζητήσει ο Τσίπρας κοινό υπουργό Αμυνας; Και μετά Οικονομικών ή Ασφάλισης. Δεν θα είναι νομιμοποιημένος να το κάνει; Η σαλαμοποίηση της κυβερνητικής εξουσίας του Μητσοτάκη, δεν θα γίνει κεντρικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν θα είναι απολύτως λογικό, σε κάθε πρόβλημα που θα ξεσπά ο Αλέξης να ζητά –ως σωτήρας ή ως αντίδωρο για τη συναίνεσή του– την παραχώρηση μιας φέτας από τη διακυβέρνηση; Για να φθάσουμε στις εκλογές, με τον Μητσοτάκη να έχει εκχωρήσει τους βασικούς τομείς πολιτικής του και τον Τσίπρα να έχει μπει στο κέντρο του πολιτικού παιχνιδιού και να αντιπολιτεύεται κυβερνώντας; Δεν κόβει καλύτερα από τώρα τις φλέβες του ο Κυριάκος να τελειώνουμε;