Έχεις έναν Έλληνα καθηγητή στο ΜΙΤ, ας πούμε τον Κωνσταντίνο Δασκαλάκη. Θέλεις να έχει λόγο ο Δασκαλάκης για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα; Μπορεί να μη ζει εδώ, όμως στο παγκόσμιο περιβάλλον της δικτύωσης έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει τα πάντα. Και αν μη τι άλλο, είναι εγγεγραμμένος στους εκλογικούς καταλόγους. Αυτό είναι αρκετό προκειμένου το κράτος να κινητοποιηθεί και να τον διευκολύνει στην άσκηση του εκλογικού του δικαιώματος.
Ναι, η εγγραφή και μόνο στους εκλογικούς καταλόγους έπρεπε να είναι το μοναδικό κριτήριο για τη χορήγηση δικαιώματος ψήφου από το εξωτερικό. Είναι ένα κριτήριο οριζόντιο, δεν κάνει διακρίσεις που εκπορεύονται από την προσωπική ζωή των ψηφοφόρων, ούτε διαχωρίζει έλληνες πολίτες σε διαβαθμίσεις, ανάλογα με τη σχέση που διατηρούν με την πατρίδα και την Εφορία.
Εδώ βέβαια παρεμβαίνει ο αντίλογος, κυρίως από την Αριστερά που γνωρίζει ότι δεν μπορεί να μετρήσει πολλά κουκιά στον απόδημο ελληνισμό -δεν είμαστε πια στα ‘60ς, δεν υπάρχουν εργάτες στις φάμπρικες του Μονάχου και στου Βελγίου τις στοές. Λένε, λοιπόν, από τον ΣΥΡΙΖΑ: «είναι δυνατόν ο Τζον Πάπας από το Φοίνιξ, Αριζόνα, να έχει λόγο για τη ζωή του Γιάννη Παπαδόπουλου στο Παγκράτι;» Το ερώτημα έχει βάση. Μικροκομματική. Ομως στην πραγματικότητα δεν αφορά την πραγματική συζήτηση με πτυχές που ακουμπούν στο Σύνταγμα και στη σχέση του κράτους με τους πολίτες του.
Αλλωστε είναι και ένα ερώτημα που μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Διότι αν πεις ότι ο Ελληνας του εξωτερικού δεν έχει σχέση με όσα γίνονται στην Ελλάδα, υπάρχουν ταυτόχρονα πολλά παραδείγματα για Ελληνες που ζουν εδώ και επίσης δεν διατηρούν την παραμικρή σχέση. Βασικός κανόνας της Δημοκρατίας είναι η ισότητα και το απρόσωπο της κάθε ψήφου. Ας μη γίνεται, λοιπόν, τέτοια κουβέντα.
Σκόπιμα δημιουργείται σύγχυση. Η δυνατότητα των Ελλήνων του εξωτερικού να συμμετέχουν στις εθνικές εκλογές, δεν αφορά τη Τζένιφερ Ανιστον, όπως έγραψαν αρκετοί στα social media. Αφορά τους εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους. Κοινώς τους μετανάστες πρώτης γενιάς και σε αρκετές περιπτώσεις τα παιδιά τους. Με το ισχύον σύστημα, για να ψηφίσει κάποιος από το εξωτερικό πρέπει να έχει διετή παραμονή στη χώρα τα τελευταία 35 χρόνια και ενεργή ή πρόσφατη σχέση με την Εφορία. Συνεπώς ο εν δυνάμει εκλογικός πληθυσμός περιορίζεται σημαντικά. Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα συνταγματικής τάξης: στην εισαγωγή κριτηρίων που μπορούν να πετάξουν εκτός εκλογικών καταλόγων κάποιον που είναι ήδη εγγεγραμμένος. Αυτός που δεν ικανοποιεί τα κριτήρια δεν θα μπορεί να ψηφίσει από τον τόπο διαμονής του, αλλά έχει το δικαίωμα να το κάνει αν μπει στο αεροπλάνο και έρθει στην Ελλάδα. Δεν είναι τρελό;
Τώρα ναι, αν βάλουμε τα κουκιά θα διαπιστώσουμε ότι, πράγματι, η ένταξη των Ελλήνων του εξωτερικού στο εκλογικό σώμα, συμφέρει πρωτίστως τη Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝΑΛ. Ειδικά σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Αυστραλία, η ρητορική ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει και μεγάλο σουξέ. Αυτό όμως είναι θέμα του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης η εκάστοτε κυβέρνηση θα έχει ένα πλεονέκτημα έναντι των άλλων, λόγω χρήσης θεσμικών μηχανισμών. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει και στην πατρίδα;