«Ζούμε την κατάρρευση του ανδρικού κοστουμιού; » αναρωτιέται σε άρθρο ο Guardian. Πέρσι τέτοια εποχή, μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων ένδυσης ανέφερε ότι σταμάτησαν οι πωλήσεις κοστουμιών. Λίγο η πανδημία, λίγο η τηλεργασία, η βιομηχανία της μόδας διαπίστωσε ότι το ανδρικό κοστούμι ζει το δικό του δράμα, με τις πωλήσεις να πέφτουν ολοένα και περισσότερο.
Το κοστούμι, βέβαια, και γενικότερα η επίσημη ένδυση, είχε αρχίσει να βλέπει τις εποχές δόξας να απομακρύνονται προ πανδημίας, αλλά η Covid-19 επέσπευσε την πτώση. Όπως και να έχει, το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο, και δεν το βλέπουμε μόνο στη ντουλάπα μας, το βλέπουμε και στις ντουλάπες των πολιτικών προσώπων. Δηλαδή, όχι ακριβώς εκεί μέσα, αλλά στην εικόνα που συνειδητά χτίζουν μέσω φωτογραφίσεων και εμφανίσεων. Επιλέγουν ένα πιο χαλαρό dresscode ή καλύτερα, αυτό θέλουν να μας δείξουν.
Δεν θα πω για τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, τον ουκρανό πρόεδρο. Εχουμε σχολιάσει ουκ ολίγες φορές την εμφάνισή του με φανελάκια και τζιν, όπου είναι αξύριστος και ατημέλητος, αλλά νομίζω ότι θα φαινόταν γελοίο αν μας μιλούσε ντυμένος στην πένα για τη φρίκη που ζει τώρα η χώρα του. Βέβαια, ένα χαμόγελο αμηχανίας μας το γέννησε, όταν τον είδαμε καθισμένο χωρίς μπλούζα, σε ένα ιατρείο, για να κάνει το εμβόλιο για τον κορονοϊό. Καθότι, όσο να πεις, δεν χρειάζεται να ξεγυμνωθείς για να σου κάνουν μια ένεση στο μπράτσο, εκτός αν θες να θαυμάσει ο κόσμος τους κοιλιακούς και το καλοσχηματισμένο στέρνο σου.
Ο Εμανουέλ Μακρόν, πάλι, θέλησε να θαυμάσουμε το δασύτριχο στέρνο του. Δυο, τρία ξεκούμπωτα κουμπιά από το πουκάμισο, μια χαλαρή πόζα τύπου «αράζω σ’ έναν καναπέ», τα χέρια απλωμένα στην πλάτη του, και το φάντασμα του Τζέιμς Ντιν να πλανιέται από πάνω με πονηρό χαμόγελο, μουρμουρίζοντας ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί τον αντιγράφουν για τις ψήφους. Ξεκουμπώνουν τα πουκάμισα, φωτογραφίζονται με φανελάκια, ενίοτε τα βγάζουν κιόλας, και όλα αυτά γιατί; Ίσως για να μας πείσουν ότι είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ίσως για να τους ερωτευτούμε, ίσως και τα δύο.
Το θέμα, βέβαια, είναι ότι το παθαίνουμε. Το ξέρουν πολύ καλά οι ομάδες που διαχειρίζονται τα προφίλ των πολιτικών και γι’ αυτό παίζουν με τους κανόνες του influencing και των social media. Οπως βλέπεις την Κιμ Καρντάσιαν σε βίντεο στο Tik Tok να διαλέγει ένα ζευγάρι παπούτσια που θα βάλει στην τάδε εκδήλωση, έτσι βλέπεις και τον Μακρόν να διαλέγει με τη σύζυγο το πουκάμισο που θα φορέσει στην προεκλογική ομιλία του.
Είναι μια κλειδαρότρυπα που ανοίγει επίτηδες και σε προσκαλεί να πιάσεις στασίδι και νa απολαύσεις το θέαμα, το οποίο υπό κανονικές συνθήκες θα συνέβαινε κεκλεισμένων των θυρών. Ο πολιτικός με κάζουαλ ένδυση, να διαλέγει τι θα βάλει, να κρατά τη σύζυγο στα πόδια του, να χαλαρώνει στον καναπέ με ξεκούμπωτο πουκάμισο και με την τρίχα στο στήθος σε κοινή θέα. Σα να σου λέει «την έχεις κι εσύ Μήτσο; Την έχω κι εγώ. Δάσος είναι το στέρνο μου».
Η προσωπική φωτογράφος του Μακρόν, Σοαζίγκ ντε λα Ντεμουασιονέρ, έχει πιάσει το νόημα. Δίνει αρχετυπική αρρενωπότητα στον λαό, δίνει προσωπικές στιγμές και στίγμα λαϊκού παιδιού. Δίνει πόνο. Κι όσο εμείς σκούζουμε ότι κάτι τέτοιο είναι γραφικό και ξεπερασμένο, τόσο θα μας διαψεύδει το γκελ που κάνει ακόμα αυτού του είδους ο λαϊκισμός στους ανθρώπους. Ακούγεται γελοίο, αλλά πολύ φοβάμαι ότι ένα δασύτριχο στήθος μπορεί να κρίνει το τελικό αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών. Κι όμως, μπορεί.
ΥΓ. Η αγαπημένη μου φωτογραφία είναι αυτή: «Το αγόρι εργάζεται σκληρά για εσάς, Γάλλοι πολίτες, ούτε να ξυριστεί προλαβαίνει», η λεζάντα μου.