Προσέξτε αυτήν τη φωτογραφία. Δείχνει πολλά περισσότερα από όσα βλέπει το μάτι. Ο Πούτιν και ο Ερντογάν έχουν στη μέση τον πρόεδρο του Ιρανι. Και οι τρεις, σχηματίζοντας μία αλυσίδα που συμβολίζει τον δεσμό τους, επιβεβαιώνουν τη σύμπλευση τους στο σύγχρονο, ταραγμένο κόσμο. Ποιος άλλος θα μπορούσε να σταθεί δίπλα τους; Μόνο κάποιος τριτοκοσμικός που ανήκει στη σφαίρα επιρροής τους.
Τρεις ηγέτες με προσανατολισμό που δεν ταυτίζεται απαραιτήτως με τα συμφέροντα των χωρών τους. Ο Πούτιν οδηγεί τη Ρωσία εκεί που βρίσκεται το Ιράν, στο περιθώριο, ενώ ο Ερντογάν έχει βυθίσει την Τουρκία σε οικονομική κρίση, καθιστώντας την αναξιόπιστο εταίρο της Δύσης.
Επίσης και τα τρία καθεστώτα διατηρούν κύκλο θαυμαστών στην πατρίδα μας. Θεωρούνται απρόβλεπτοι και ευφυείς παίκτες στη διεθνή σκηνή, σκληρά καρύδια χωρίς αναστολές όταν κάνουν την κίνησή τους, μάγκες πρώτης γραμμής που βγάζουν τη γλώσσα στη Δύση. Στο πρόσωπο τους εκφράζεται το εγχώριο αντιδυτικό σύμπλεγμα, ενίοτε προβάλλονται και ως πρότυπα, ως παράγοντες με τους οποίους οφείλουμε να τα έχουμε καλά. Δεν είναι μόνο το ρεύμα υποστήριξης προς τον ηγέτη του ομόδοξου ξανθού γένους που πολεμάει ναζί στην Ουκρανία. Είναι και τα νευράκια επειδή κάναμε το Ιράν να θυμώσει με την κατάσχεση ενός πλοίου του. Για τον Ερντογάν δεν το συζητώ, καμιά φορά νομίζεις ότι έχει μέχρι και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στην Αθήνα.
Ναι, βέβαια, έχουμε ανάμεσα μας συμπολίτες μας που θα προτιμούσαν να έβλεπαν και την ελληνική πολιτική ηγεσία στη φωτογραφία. Βίτσια είναι αυτά και, ευτυχώς, ζούμε σε ένα περιβάλλον που σου επιτρέπεται να τα εκφράζεις -δεν συμβαίνει το ίδιο στις χώρες των τριών της φωτογραφίας. Είναι και οι άλλοι, που θα ήθελαν να στεκόμασταν κάπου ανάμεσα σε αυτούς και στη Δύση. Ομως αυτή είναι μία φωτογραφία που φωτίζει ένα αξιακό σύμπαν και απλοποιεί τα πράγματα. Βλέπεις ότι από τη μία πλευρά είναι αυτοί. Και από την απέναντι οι άλλοι. Δεν μπορείς να σταθείς στη μέση. Θα σταθείς σε μία από τις δύο πλευρές. Το συζητάς;