Στην εποχή μας τα πράγματα σε βρίσκουν, δεν τα βρίσκεις. Εκεί που χαζεύεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης… Τσουπ! Μια Νεφέλη παίρνει συνέντευξη από τον Πρωθυπουργό. Ποια είναι η Νεφέλη; Νεφέλη Μεγκ, λέει. Πρώτη εντύπωση, όπως αυθόρμητα ρέει: «Είναι παιδί; Τι είναι αυτό; Μωρέ μπράβο μαλλούρα! Σαν της Δήμου της γενιάς μου, που τραγουδούσε το “Προσωπικά”. Youtuber; Τι είναι μωρέ όλο αυτό;».
Στη συνέχεια με βρίσκουν και με ξαναβρίσκουν σταγόνες της συνέντευξης, λες και με παίρνουν στο κατόπι, όπως έχουν κοινοποιηθεί παντού. Διαβολικά, γαμώτο, οι πιο ανέμπνευστες σταγόνες. «Τι το σπουδαίο λένε ώστε να το κοινοποιούν;». Σε αυτό προσθέστε και ένα προσωπικό μου «τραύμα». Αφορά την Βουλή των Εφήβων. Πάντα με μελαγχολούσαν εκείνοι οι παπαγαλίστικοι λόγοι — κι ας τα καμάρωναν βουλευτές «τι ωραία που τα λένε τα παιδιά!». Με θλίβει, νομίζω υποτιμά φρικτά κυρίως τα «παιδιά», η συγκαταβατική σαχλοκαλοσύνη, ο υπερβολικός θαυμασμός για το τίποτα, κάπως όπως καμαρώνουμε οι μάνες όταν ρωτάνε το παιδί μας «Πώς σε λένε, πουλάκι μου;» κι εκείνο απαντάει «Νίκος». «Νίκος;!!!!».
Αυτά σκέφτηκα αστραπιαία. Ομολογώ… Η ευκολία, ενδεχομένως η αδικία της σβέλτης κρίσης που δεν πατάει σε γνώση. Την οποία δε γνώση (ακριβώς επηρεασμένη από την ξεπέτα κρίση μου) ψιλοβαριόμουν και να κατακτήσω. Αλλά… Στην εποχή μας τα πράγματα σε βρίσκουν, δεν τα βρίσκεις. Τόσο σποτάκι ξανά και ξανά με γέλιο, της Νεφέλης, καρκαριστό… Ε! Μπήκε ο διάβολος μέσα μου! Youtube και συνέντευξη Μητσοτάκη σε Νεφέλη. Μπαμ! Αναγνώστες μου, συναπαντήθηκα με το ανοίκειο. Και μου συνέβη το εξής αστείο. Ενώ σαρκάζω το οικείο, δεν βολευόμουν και με το ανοίκειο. Μου πήρε λίγη ώρα… Ήταν εκείνο το γελάκι-παιδί…
Σιγά σιγά όμως συνειδητοποιούσα ότι δεν είναι παιδί, είναι μεγάλη, έχει σπουδάσει Νομική, άρα ναι, μεγάλη, οι ερωτήσεις πέταγαν σαν πεταλούδες με εξίσου ανοίκεια μη σειρά… Αλλά, αλλά… Λεπτό το λεπτό… Επί της ουσίας, έβγαινε ουσία. Καραουσία.
Ωπ! Ωπ! Η Νεφέλη αναδείκνυε χωρίς νόρμες βαρβάτα θέματα. Και ήταν εξίσου διασκεδαστικός και ο τρόπος του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προσαρμογή του με το ανοίκειο. Ήταν ενδιαφέρον πώς ξεβολευόταν και το «περπατούσε». Οι μικροεκφράσεις του ήταν πιο αποκαλυπτικές από τον λόγο του.
Δεν είχε η Νεφέλη στρογγυλέματα και χαριεντισμούς. Δεν είχε πασαρίσματα. Δεν ήταν κολακευμένη, ούτε δήθεν άγρια. Ήταν ευθείες βολές αλλά όπως βγαίνουν από παιδί που δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, δεν έχει πίσω μέρος μυαλού. Όλα είχαν ενδιαφέρον.
Και οι τρεις μας είχαμε ενδιαφέρον. Βλέπετε; Βάζω και εμένα στο κόλπο. Η θέση του τηλεθεατή από τον απέναντι καναπέ ή την μπερζέρα ή το κρεββάτι του. Ηταν Σάββατο πρωί. Καθότι παλιάς γενιάς άνοιξα και μια τζούρα τηλεόραση. Να με δει νέος να απορήσει «Βλέπεις τηλεόραση;». Έπεσα επάνω στον Αυτιά. Γέλασα με την επιθεώρηση. Άλλαζα, άλλαζα κανάλια από συνήθεια. Εκλεισα. Φυγάδεψα τον εαυτό μου στην ευλογημένη θάλασσα. Το απόλυτα οικείο μου. Ενώ κολυμπούσα σκεφτόμουν, πόσο χρήσιμοι υπήρξαν στη ζωή μας όσοι μας ξεβόλεψαν. Μας παρακίνησαν σε εκ-δρομή.
Γεια σου, βρε Νεφέλη! Ολη την υπόλοιπη μέρα, μου είχε κολλήσει το τραγούδι της Αλεξίου: «….Που στα μαλλιά της φόραγε η Νεφέλη, να ξεχωρίζει απ΄όλους μες΄στα αμπέλι….». Καλή της συνέχεια. Και όπως μου είχε πει ο Κώστας Καββαθάς (γεια σου βρε μάστορα!) πριν από 38 χρόνια που είχα πάει με τα γραπτά μου στο χέρι: «Και κοίτα να μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα».