«Εντάξει, είσαι λεσβία. Μας το είπες, το καταλάβαμε, το εμπεδώσαμε. Είναι ανάγκη και να το φωνάζουμε;». Τι χαριτωμένα, δήθεν αγανάκτησε η μαμά της Μαρίας. Η ίδια είχε πει, κάτι ακόμα που με έχει αγγίξει: «Σε όλα αυτά τα κορίτσια, που η κόρη μου ερωτεύτηκε, εγώ άνοιγα το σπίτι και την καρδιά μου σαν να ήταν δικά μου παιδιά. Απορώ, και λυπάμαι, γιατί οι γονείς τους δεν έκαναν το ίδιο και για το δικό μου παιδί;».
Τη μαμά της Μαρίας την έχω στην καρδιά μου. Και τη Μαρία το ίδιο. Τόσο αγώνα που έχει τραβήξει η ψυχούλα της σε ένα σωρό πεδία μάχης! Τόσο περιτύλιγμα τσαμπουκά για ένα σπουργίτι. Κι ύστερα, είναι και ο πατέρας της. Διαζευγμένο ζευγάρι οι γονείς της. Πόσο ανάγκη είχε την αποδοχή του η Μαρία! Αιματηρά, πότε την εκλιπαρούσε και πότε την απαιτούσε. Τόσο που αναβόσβηνε η σχέση τους σε σκοτάδια και ημίφως… Ασμένως αναζητώντας το φως. Τη δικαίωση της ορατότητας.
Μα πόσο ρόλο παίζει σε αυτό και ο τόπος και η εποχή! Ο τόπος-περίγυρος ως ύπουλα αναιδείς κριτές. Στην Ελλάδα ο πατέρας της αρχικά κατέφυγε στο ξύλο, δεν ήξερε και τι άλλο να της κάνει φέρων την άκαμπτη πανοπλία ενός πατέρα εκείνης της εποχής που για ό,τι δεν ήξεραν πώς να το χειριστούν, το χτυπούσαν: «Για να μάθεις».
«Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», ως άσκηση καθημερινότητας ακόμα και στα σχολεία. Και πάντα στο τέλος ένα αψυχολόγητο «Σ’ άρεσε;». Στις Βρυξέλλες, ο ίδιος άνθρωπος, χώρεσε στην καρδιά του να την δει όπως ήταν, όπως… Ο,τι ποθούσε η φύση της να είναι. Στην Ελλάδα όμως; «Πίσω Μάρω στο πηγάδι»… Τόσο on-off η σχέση τους…
Με σπαράζει ότι στον πατέρα της παραδίδει την τελευταία σελίδα γραφής του βιβλίου της.
«Ο πατέρας μου ήταν βίαιος. Μ’ έμαθε ν΄ανέχομαι την κακοποίηση αλλά μ’ έμαθε και να παλεύω και να μην το βάζω κάτω. Έχω ακόμα πολλά να λύσω στην ψυχανάλυση με όσα μου έχει φορέσει, αλλά τον αγαπάω πάρα πολύ. Είναι αλήθεια». Μα κι αυτός έχει να λύσει όσα του έχουν φορέσει. Λες να ήρθε η ώρα να τα γδυθεί;
Τυχερότεροι οι σύγχρονοι γονείς. Τυχερότερα τα παιδιά τους. Αλλά πόσοι και πόσοι φτύνουν αίμα αγώνα για κάθε βήμα στη μακρά διαδρομή! Ανάμεσά τους η Μαρία, ακτιβίστρια, προσθέτουν δίπλα στο όνομά της. Μα έχουμε ακόμα δρόμο πολύ και παραλλήλως αγωνία μην και πισωγυρίσει η ανθρωπότητα. Τίποτα δεν είναι καταχωρημένο. Κι ας ήμαστε με την Ευρώπη στην εκλεκτή πλευρά του παγκόσμιου χάρτη.
Διαβάζω το βιβλίο της «Μια λεσβιακή ζωή», Maria Cyber, άλλως Μαρία Κατσικαδάκου, εκδόσεις Ροδακιό. Διηγείται ιστορίες που όσο γελάς, άλλο τόσο και τις κλαις. Η Μαρία έχει διαπεραστικά πικρό χιούμορ. Χαζεύεις και έγκαυλες φωτογραφίες. Σοκάρεσαι; Κατανοητό. Βγες έξω από το κουτί. Τι βλέπεις; Τον στο διηνεκές έφηβο άνθρωπο βλέπεις.
Ποιος δεν έχει να λέει, να λέει… Απλωνόμασταν στα άπατα, κανένα βάθος δεν μας τρόμαζε, κολυμπούσαμε σε πάθη, σε μάτια καθρέπτες, σε σώματα, σε βραχάκια, σε αυτοκίνητα, σε σπίτια αγνώστων με σκεπασμένα έπιπλα από μάνα παστρικιά, σε παραλίες. Κουνέλια.
Πώς το είχε πει ο Κωνσταντίνος Τζούμας: «Αποδόθηκαν τα εύσημα της ηδονής». Αλίμονο σε αυτόν που δεν τα απέδωσε. Μα όλα ετούτα τα πλάσματα… Πόσο πιο ανέντιμα κοπιώδης η διαδρομή τους; Πόσο ανέντιμο το δικό τους Αυτονόητο μιας φύσης να εκλαμβάνεται ως ακατανόμαστο; Πόσο ανοιχτά είναι σε κάθε είδους κακοποιητική συμπεριφορά. Πόσο στη βία. Πώς το καταδεχόμαστε για ανθρώπινες υπάρξεις; Μια ζωή όλη κι όλη. Μια ζωή όλη κι όλη! Γιατί να χρονοκαθυστερήσω στην ζωή κάποιου άλλου το δικαίωμα του στην απόλαυση, στον έρωτα, στο σεξ, στην ολοκλήρωση, στο ζευγάρωμα, λες και περισσεύει χρόνος από τη δική μου ζωή; Αγάπη, μωρέ. Η Μαρία δεν είναι τολμηρή, είναι απλώς άφοβη της αλήθειας της.
Με την Μαρία ήρθαμε σε επαφή μέσω αγαπημένης κοινής μας φίλης για το επεισόδιο «Η ευεργεσία της Ανακουφιστικής Φροντίδας» για την τηλεοπτική μου «ΚΕΡΑΙΑ». (Θα το βρείτε στην ERTFLIX). Το δικό μου «τάμα» για να αξιωθούμε κάποτε Ανακουφιστική φροντίδα στη χώρα μας, ήταν και δικό της. Καρκινοπαθής και διαβητική η Μαρία. Δεν άφησε μάχη για μάχη στην ζωή της! Οι χρονικές προβλέψεις των γιατρών την κατηύθυναν να ενεργεί με μια προσωπική της λίστα και ένα λαχανιασμένο «Δεν έχω χρόνο. Πρέπει να προλάβω». Κάποτε ενημερωθήκαμε το κατόρθωμα Νομοσχεδίου για το «τάμα» μας. Μισή χαρά καθώς επέλεξαν τον αργό δρόμο… Μέχρι στην υπογραφή και του Προεδρικού Διατάγματος… Φέξε Μάη μου! Μάλλον οι κυβερνώντες έχουν καπαρώσει για τον εαυτό τους και τους πολύτιμους τους, εύκολους θανάτους.
Αργότερα, Μάιος 2021, καμαρώσαμε τη Μαρία να λαμβάνει το Βραβείο Γραμμάτων και Τεχνών του γαλλικού υπουργείου Πολιτισμού από την υπουργό Roselyne Bachelot-Narquin, για κάθε είδους δράσεις της. Ελαμπε! Μετά… Μετά… Λίγες αλλά δυνατές συναντήσεις και πολλά τηλέφωνα. Με εκείνο το χαρακτηριστικό της «Έλα», όπως μπάσα το προφέρει, απαντώντας στην κάθε κλήση.
Χθες έλαβα στο νησί το βιβλίο της. Το πρόλαβε κι αυτό το θηρίο! Θηρίο αλτρουισμού. Δεν υπάρχει στόχος της που να μην συμπεριλαμβάνει το κοινό συμφέρον. Διάβαζα, διάβαζα σαν να την ακούω. Χάζεψα και τις φωτογραφίες της αιώνιας, αχόρταγης εφηβείας της. Τόσοι γκαζωμένοι έρωτες! Χόρτασε, χόρτασε, χόρτασε και ποτέ δεν χόρτασε! Μα πίσω απ’ όλα αυτά διέκρινα ακόμα ότι μπρος στον κόπο των σχέσεων, τύφλα να έχει ο κόπος των ανθρώπων σε άγονα χωράφια!
Να σας αποκαλύψω ότι η πιο συχνή μας «διαμάχη» είναι η τσαντισμένη της αγωνία-επιμονή ότι οι λεσβίες στη χώρα μας δεν έχουν κατορθώσει την ορατότητα που έχουν κατορθώσει οι γκέι άνδρες γιατί, όπως θυμώνει, καμία επώνυμη δεν δίνει τον αγώνα που δίνουν επώνυμοι της άλλης πλευράς, εκθέτοντας την αλήθεια τους. «Κρύβονται», εξανίσταται. Μα εγώ θα την παρέπεμπα στη σελίδα 69 του βιβλίου της. Γράφει: «Καμία ορατή επιτελεστικότητα δεν έχει το Μ. Γι αυτό άλλωστε στο πορνό, πιο παλιά, ας πούμε, η κάβλα της γυναίκας αποτυπωνόταν δείχνοντας το πρόσωπό της. Ενώ με τον Π δεν χρειάζεται να το ρωτάς, το βλέπεις. Η διεργασία του Μ, όμως, είναι στην πραγματικότητα τεράστια. Ολόκληρη επιτελεστικότητα, πολύ πιο πολύπλοκη από το απλώς να σηκώνεται και να χύνει. Και σκεφτόμουν ότι η κοινωνία προσκυνάει το φωναχτό, το ορατό, το loud. Το σέβεται, το θαυμάζει, του δίνει μεγάλη αξία και απαιτεί να εκτελεί την επιτελεστικότητά του αυτή, αλλιώς είναι άχρηστο. Ενώ το Μ τα κάνει όλα εσωτερικά. Είμαστε ένας πλανήτης υποταγμένος στον Π που σηκώνεται».
Μαρία, είναι αυτή. Τη διαβάζω λες και την ακούω. Ασίγαστη. Μάχιμη. Κατά πάνω. Αχόρταγη ζωής. Εγκαυλη χωρίς τέλος. Πάει και το βιβλίο! Άντε να προλάβουμε και όλα τα άλλα! Μικρή η άτιμη ζωή και ατέλειωτη η λίστα της Μαρίας.
ΥΓ. Το βιβλίο της πραγματοποιήθηκε με την ευγενική υποστήριξη ONNASIS STEGI, με «Το πιο μεγάλο ευχαριστώ του κόσμου στην Αφροδίτη», με την επιμέλεια των Ειρήνη Δαφέρνου, Μυρτώ Τσιλιμπουνίδη, Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη.