«Κόλαση». Είναι η λέξη που ακούς πια κάθε μέρα, πολλές φορές μέσα στην ημέρα, όταν αναφέρεσαι στο κυκλοφοριακό της Αττικής. Οι οδηγοί και οι επιβαίνοντες στα οχήματα βιώνουν από την αρχή του καλοκαιριού μια κατάσταση που επί μήνες είχαν ξεχάσει. Πλέον, το μποτιλιάρισμα είναι πυκνό, έχει μήκος πολλά χιλιόμετρα και εκτείνεται πολλές ώρες μέσα στην ημέρα και σε πολλές περιοχές της ευρύτερης πρωτεύουσας.
«Είναι φρακαρισμένοι όχι μόνο οι κεντρικοί δρόμοι, αλλά μέχρι και στενάκια και παράδρομοι που οδηγούν σε αυτούς. Πιο πονεμένη ιστορία, ως συνήθως, ο Κηφισός. Και στα δύο ρεύματα… Από την προηγούμενη Δευτέρα που επανήλθε ο Δακτύλιος, τα πράγματα στο Κέντρο είναι από ελαφρώς έως αρκετά καλύτερα. Αλλά συνολικά, ως οδηγός από το 1993 και ως επαγγελματίας από το 2007, δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα», λέει ο Χρήστος Ντόκος, οδηγός ταξί.
Τον επιβεβαιώνει και ένας κάτοικος του Κέντρου που δεν οδηγεί. «Μπαίνω σε ταξί να πάω κάπου και κατεβαίνω γιατί δεν μπορούμε να φτάσουμε πουθενά. Τριάντα χρόνια δεν έχω ξαναδεί τέτοια κίνηση στους δρόμους» λέει –απαυδισμένος– ο Σπύρος Κοντάκης, σχεδιαστής.
«Κίνηση»; Η λέξη ακούγεται πια σαν ειρωνεία, η ακινησία είναι η νέα πραγματικότητα. Κάθε μέρα χάνονται εκατοντάδες χιλιάδες εργατοώρες, χιλιάδες επίσης λίτρα από καύσιμα «εξαερώνονται» μέσα σε ελάχιστα χιλιόμετρα. Με την τιμή τους «στον Θεό», η οικονομική επιβάρυνση για τους πολίτες είναι μεγάλη. Μεγαλύτερη, όμως, είναι η ψυχολογική.
Εργαζόμενοι φτάνουν στα γραφεία ράκος (και αναπολούν, λόγω κυκλοφοριακού, την τηλεργασία!), μαμάδες και μπαμπάδες επιστρέφουν σπίτι μέσα στα νεύρα. Αυτό που ξεκινάει τα χαράματα με κορναρίσματα εκεί έξω, καταλήγει το βράδυ με φωνές και κλάματα εντός των τεσσάρων τοίχων. Ακόμη και οι πεζοί υποφέρουν σε αυτές τις συνθήκες…
Μεγάλα ζόρια περνάει και το περιβάλλον. Αλλά ποιος το σκέφτεται τέτοιες «ώρες» το περιβάλλον, όταν εκατομμύρια άνθρωποι πετούν μέρος από τη ζωή τους κάθε μέρα για να φτάσουν στη «δουλειά» τους και να βγάλουν τα προς το… ζην; Ποιος σκέφτεται τους ανθρώπους αυτούς; Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά δεν πήρε το αυτί μου ή το μάτι μου να απασχολεί σοβαρά κάποιον αρμόδιο από την κυβέρνηση (ή την αντιπολίτευση έστω) και την Περιφέρεια η νέα αυτή ζοφερή πραγματικότητα στους δρόμους του Λεκανοπέδιου.
Ακούμε από ειδικούς ή μη ότι «προστέθηκαν πολλά νέα αυτοκίνητα κατά την περίοδο της καραντίνας» (αληθές, αλλά δεν μας λένε πού πήγαν τα παλιά…), ότι «ο κόσμος προτιμάει το ΙΧ του από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς λόγω πανδημίας» (χμμ, τότε γιατί λεωφορεία και Μετρό είναι επίσης κατάμεστα;), ότι «τώρα βγαίνουν και κυκλοφορούν όλοι για να ξεσκάσουν μετά τα lockdown», ότι, ότι… Ας πούμε ότι όλα είναι έτσι. Και; Θα κάνουμε κάτι γι’ αυτό ή θα το αφήσουμε να υπάρχει, περιμένοντας «να τελειώσουν τα λεφτά» ή να έρθει το επόμενο lockdown (αυτό που «αποκλείεται να επιβληθεί»);
Γύρω γύρω όλα καμένα από τις φωτιές και «στη μέση» εκατομμύρια άνθρωποι να «σιγοβράζουν». Αν αυτό δεν είναι Κόλαση (εκτός εισαγωγικών) και μια πολύ σοβαρή υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, ικανή να κινητοποιήσει ΧΘΕΣ πολίτες και πολιτική ηγεσία, τότε είναι ένα Μatrix. Ενα στιγμιότυπο από τη ζωή μετά. Οχι του Ζάκερμπεργκ. Του Αρκά.