Στις εκλογές που έρχονται μαζί με τα πρωτοβρόχια, ο σκληρός δεξιός θα έχει να επιλέξει ανάμεσα στη ΝΔ και κάποιο από τα ακροδεξιά γκρουπούσκουλα που φυτοζωούν στη δεξιά άκρη του πολιτικού σκηνικού. Βγάλτε στην άκρη τους δυνητικούς ψηφοφόρους του Κασιδιάρη, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να ψηφίσουν τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Το πραγματικό τους δίλημμα είναι Κασιδιάρης (ή Χρυσή Αυγή των οικογενειακών επιγόνων του Μιχαλολιάκου) ή αποχή. Ο ψηφοφόρος του Βελόπουλου, πάλι, είναι άλλης τάξεως πολιτική περίπτωση. Μπορεί να αυτοτοποθετείται στα δεξιά του πολιτικού χάρτη, αλλά λόγω ψεκάσματος και αόριστου αντισυστημισμού, νιώθει πιο κοντά στην Αριστερά παρά στην ορθόδοξη συστημική Δεξιά.
Στην άλλη άκρη του φάσματος, ο σκληρός αριστερός έχει περισσότερες επιλογές. Το ΚΚΕ είναι μια κατηγορία από μόνο του, αλλά τόσο περιχαρακωμένο, που μοιάζει να μη συμμετέχει ενεργά στο εκλογικό αλισβερίσι. Οποιοι το ψηφίζουν ούτε καν αλληθωρίζουν προς άλλη κατεύθυνση. Οι υπόλοιποι της Αριστεράς έχουν πολλαπλούς δρόμους να διαλέξουν. Υπάρχει ο Βαρουφάκης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο Λαφαζάνης, τέλος πάντων, δεν λείπουν οι προτάσεις. Δεν είναι πολύ δελεαστικές ομολογουμένως, πλην μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς νιώθει πιο καλά μέσα στο «καθαρό μικρό», παρά στο «νοθευμένο μεγάλο». Ο Τσίπρας κάποτε τους μάζεψε όλους αυτούς, αλλά έσπειρε τέτοια απογοήτευση στις τάξεις τους, που οι περισσότεροι από αυτούς έχουν καταλήξει σχεδόν να τον μισούν. Τα έχει αυτά η Αριστερά ξέρετε.
Το βασικότερο, όμως, όλων είναι ότι τόσο η βαριά Δεξιά όσο και η ιδεολογικοποιημένη Αριστερά είναι αριθμητικά πεπερασμένες. Είναι και λίγοι σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό, αλλά και μακριά από κάθε πολιτική κινητικότητα. Ψηφίζουν πάντα μέσα στην ιδεολογική γειτονιά τους και, πλην σπανίων περιπτώσεων, είναι προβλέψιμοι. Οι δημοσκόποι δεν προβληματίζονται ιδιαίτερα γύρω από την εκλογική συμπεριφορά τους. Τους υπολογίζουν μέσα στα όρια του στατιστικού λάθους και μέσα στην –πάντα υπαρκτή– δεξαμενή της λεγόμενης «κρυφής ψήφου». Τα άκρα συνήθως δεν κυοφορούν εκπλήξεις, συνήθως αδυνατούν να γίνουν ατμομηχανή απρόσμενων εξελίξεων στο σύνολο της κοινωνίας.
Αυτοί που πάντα αποτελούν γρίφο είναι οι λεγόμενοι κεντρώοι. Οι «νοικοκυραίοι», οι της «μεσαίας τάξης», οι «κυρ Παντελήδες», οι «όπου φυσάει ο άνεμος», οι «αιχμάλωτοι της παράστασης νίκης», πείτε τους όπως θέλετε. Αυτοί είναι οι καθοριστικοί, οι διαμορφωτές του αποτελέσματος. Οι οποίοι δεν έχουν τον παραμικρό δισταγμό να κινηθούν προς τα εκεί που κάθε φορά θεωρούν ότι συμφέρει τους ίδιους και τη χώρα (για να ευνοηθούν οι ίδιοι). Το κάνουν δίχως ενοχές, δίχως τύψεις. Στα μάτια των άκρων, η στάση τους φαντάζει συμφεροντολογική, πλην στα δικά τους δεν είναι τίποτα παραπάνω από στάση ρεαλιστικού ορθολογισμού. Η δύναμη αυτού του κοινωνικού κομματιού είναι ο πληθυσμός του. Είναι περισσότεροι από τους ιδεολογικά στοιχισμένους, τέλος πάντων είναι υπεραρκετοί για να κάνουν την εκλογική ζυγαριά να γέρνει προς τα εκεί όπου μετατοπίζονται.
Στη σημερινή συγκυρία και με βάση τα διλήμματα που διαμορφώνονται, η δύναμη του Μητσοτάκη σε αυτό το καθοριστικό κομμάτι του εκλογικού πληθυσμού είναι αδιαμφισβήτητη. Διότι πρώτα από όλα και πάνω από όλα, οι άνθρωποι αυτοί προτιμούν μια «μέτρια» ή μια «όχι και τόσο καλή» ή ακόμα και «κακή» κυβέρνηση από τη «μη κυβέρνηση». Οταν εμφανίζεται το φάσμα της ακυβερνησίας, η βαθμολογία του σχήματος που θα την αντικαταστήσει μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Το πρωτεύον είναι να υπάρχει ηγεσία στον τόπο, καθότι στα μάτια του ρεαλιστή, καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να αποδειχθεί τόσο καταστροφική όσο ένα μακρύ κυβερνητικό κενό. Αυτό και μόνο αρκεί για να μην υπάρχουν αμφιβολίες περί του τελικού νικητή.