«Ο Σταμάτης Γαρδέλης στο Δαφνί με αυτοκτονικές τάσεις». Ο τίτλος περνάει μπροστά μας, στα timeline, ολόκληρο το Σαββατοκύριακο. Aλλος ένας άνθρωπος που κρασάρει ψυχολογικά, σκέφτεσαι. Λυπάσαι συγκρατημένα, όπως θα λυπόσουν για έναν άγνωστο που του συμβαίνει κάτι ανάλογο. Μέχρι που διαβάζεις την αφορμή πίσω από την ψυχολογική του κατάρρευση και ταυτίζεσαι πλήρως.
Γραφειοκρατία, η ελληνική! Μια λέξη, χιλιάδες ιστορίες. Σουρεαλιστικές, περίεργες, απίστευτες αλλά κυρίως πονεμένες. Oταν τις ακούς από άλλους, γελάς, μένεις με το στόμα ανοιχτό, γουρλώνεις τα μάτια, αναφωνείς «ε, όχι, δεν γίνονται αυτά!». Αλλά όταν συμβαίνουν σε σένα, καταλαβαίνεις ότι μια χαρά γίνονται και, ναι, είναι πολύ πιθανόν να σε αποτρελάνουν. Οπως οδήγησαν σε νευρική κατάρρευση τον Σταμάτη Γαρδέλη.
Σύμφωνα με όσα ανέφερε ο ίδιος στις κάμερες εκπομπών που του ζήτησαν να τοποθετηθεί, έχει ένα χρέος 80.000 ευρώ, το οποίο η Εφορία κάνει απαιτητό και βγάζει το σπίτι του στην Αθήνα σε πλειστηριασμό. Οπως είπε, αυτό οφείλεται σε μια αυθαίρετη δόμηση στο εξοχικό του στο Πόρτο Γερμενό, την οποία περιμένει να αποχαρακτηριστεί από τον δασικό χάρτη. Η Πολεοδομία Ελευσίνας, όμως, όπως και πάλι υποστήριξε με τα λεγόμενα του ο ηθοποιός, κάθε χρόνο τον τιμωρεί με τέλη διατήρησης, τα οποία έχουν φτάσει στο δυσβάστακτο ποσό των 80.000 ευρώ.
Ανέφερε, επίσης, ότι έχει αθωωθεί από το δασαρχείο ως ιδιοκτήτης, ότι πληρώνει τους φόρους του, αλλά η πολεοδομία του βάζει πρόστιμο επειδή, όπως του είπαν, το δασικό τοκίζεται. «Είμαι σε αδιέξοδο, γιατί πάω συνέχεια στα δικαστήρια», κατέληξε στις δηλώσεις του, στα τηλεοπτικά συνεργεία που έφτασαν έξω από το Δαφνί για να μάθουν τι κρύβεται πίσω από τις αυτοκτονικές τάσεις και την κατάληξή του στο ψυχιατρικό ίδρυμα. Στο οποίο πήγε συνειδητά για να πάρει τη βοήθεια ειδικών, μια ορθή απόφαση για όποιον αντιμετωπίζει ανάλογα προβλήματα.
Γραφειοκρατία, το αγκάθι της χώρας που το πατάμε όλοι. Και όλοι έχουμε ένα περιστατικό να διηγηθούμε γι’ αυτή την άβυσσο του κρατικού συστήματος, με τη χαοτική διακλάδωση ενεργειών που ενίοτε δημιουργεί φαύλους κύκλους γύρω από ένα ζήτημα που θα μπορούσε, και κανονικά θα έπρεπε, να λυθεί με το πάτημα ενός κουμπιού. Δεν λέω ότι ο καθένας έχει a priori δίκιο όταν διηγείται μια ιστορία γραφειοκρατικής τρέλας, αλλά οι πιθανότητες να έχει δίκιο ο πολίτης και όχι το Δημόσιο είναι πολλές.
Μια βόλτα στο διαδίκτυο σου αποκαλύπτει ένα κατεβατό από μαρτυρίες ανθρώπων για το πώς τους βασάνισε η γραφειοκρατία στη χώρα. Οχι ότι δεν τις ακούς κι από τους γύρω σου, φυσικά. Ως φιλοπερίεργη αλλά και λάτρης ιστοριών για το ελληνικό δημόσιο, έχω μαζέψει πολλές. Εχω ακούσει πολιτικό μηχανικό να λέει ότι κάποτε, σε μια δουλειά που έκανε στα ναυπηγεία, στον Σκαραμαγκά, ανακάλυψε ότι ένα μέρος ήταν δηλωμένο ως δασική έκταση. Εχω διαβάσει για την οδύσσεια ενός ανθρώπου που έτρεχε επί μήνες από τη μια υπηρεσία στην άλλη γιατί του ερχόταν φόρος για ένα αυτοκίνητο που δεν υπήρχε.
Εχω δει άνθρωπο να λέει ότι δεν μπορούσε να πάρει επίδομα ενοικίου γιατί τα χαρτιά του ήταν παραπεταμένα δίπλα στο σκουπιδοτενεκέ και οι υπάλληλοι στη σχετική υπηρεσία δεν μπορούσαν να τα βρουν κι έχω ακούσει την απίθανη ιστορία ότι κάποιος δεν μπορούσε να πάρει άδεια για τουριστικό κατάλυμα σε ένα μικρό νησί, γιατί ανάμεσα στα χαρτιά που του ζητούσαν, απαιτούσαν και βεβαίωση ότι δεν περνάει από το σημείο σιδηροδρομική γραμμή!
«Δεν κοιμάμαι ποτέ τα μεσημέρια. Εκτός κι αν το πρωί χρειάστηκε να πάω σε κάποια δημόσια υπηρεσία», είχε πει ο αυστριακός συγγραφέας Καρλ Κράους που έζησε έναν αιώνα πριν. Και που δεν μπορούσε να φανταστεί, βεβαίως, το τέρας της ελληνικής γραφειοκρατίας, το οποίο δεν έχει εξημερωθεί ακόμα και παιδεύει τους πολίτες. Ζούμε στον 21ο αιώνα, αλλά το ελληνικό δημόσιο παλεύει ακόμα να βγει από το Μεσαίωνα.