Την Πύλο από την Αθήνα τη χωρίζουν 276 χιλιόμετρα. Το βράδυ της Τετάρτης νόμιζες ότι τη χωρίζουν δύο κόσμοι: στη Μεσσηνία η ατμόσφαιρα ήταν μακάβρια, σκοτεινή, με αυτή τη μεταλλική γεύση του θανάτου στο στόμα, πτώματα κατέφθαναν κατά κύματα, «οι μητέρες και τα παιδιά ήταν στα αμπάρια» – στην Αθήνα η ατμόσφαιρα ήταν πανηγυρική, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου γιόρταζε μισό αιώνα στη δισκογραφία με μια τεράστια συναυλία στο Καλλιμάρμαρο» που είχε σαν τίτλο «50 χρόνια αρμενίζουμε παρέα»· πόση ειρωνεία. Δεκάδες χιλιάδες φαν του Βασίλη δεν είχαν καν ακούσει για εθνικό πένθος, ή καν για το φρικτό ναυάγιο με τους μετανάστες στα ανοιχτά της Πύλου –αλλά παραληρούσαν μια χαρά με τα «χαιρετίσματα στην εξουσία».
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Οχι για να ψέξω τον επαναστάτη τροβαδούρο, ούτε φυσικά όσους γέμισαν ασφυκτικά το Παναθηναϊκό Στάδιο, προκαλώντας και απίστευτο μποτιλιάρισμα στο κέντρο της Αθήνας –διότι πώς θα στείλεις «χαιρετίσματα στην εξουσία» αν δεν πάρεις το αυτοκίνητό σου; Αλλά για να καταδείξω πόσα πολιτικά κότσια, πόση νηφαλιότητα και πόση αίσθηση της ευθύνης και των στιγμών απαιτούνται από έναν υπηρεσιακό Πρωθυπουργό όπως είναι ο Ιωάννης Σαρμάς, να πάρει την απόφαση να φρενάρει μια ολόκληρη χώρα που ήδη έχει μπει στο διονυσιακό mode του ελληνικού καλοκαιριού, κηρύσσοντας τριήμερο εθνικό πένθος. Και μάλιστα ένα εθνικό πένθος όχι για κάτι πολύ «δικό μας», όπως ήταν η τραγωδία των Τεμπών με τους δικούς μας φοιτητές, αλλά εθνικό πένθος για τους «άλλους», αυτούς που κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε, αυτούς που καλό είναι να πάνε στην Ιταλία ή στην Ισπανία, που παλαιότερα «λιάζονταν», «εξαφανίζονταν» και έμπλεκαν στην Ειδομένη. Τους ανθρώπους-σκιές.
Η ενέργεια του κ. Σαρμά δείχνει ότι ορισμένοι άνθρωποι σέβονται τη θέση, ακόμα και αν βρέθηκαν σε αυτή από τύχη ή πολιτική αστοχία. Ηθελε μεγάλο σθένος για να κηρύξει εθνικό πένθος σε μια χώρα που βρίσκεται σε φάση γενικευμένης ελαφρότητας, εποχιακής ευδαιμονίας και πολιτικής αφασίας.
Ασφαλώς μια συναυλία σαν αυτή του Βασίλη δεν μπορούσε να ακυρωθεί εκείνη την ώρα, ασχέτως αν το εθνικό πένθος ίσχυε από τις 21:00 της Τετάρτης (και ως το Σάββατο ίδια ώρα). Ακόμα και όταν έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι, ποδοσφαιρικοί αγώνες έγιναν το ίδιο βράδυ (θυμίζω ότι ο Παναθηναϊκός είχε νικήσει τότε τη Σάλκε σε εκείνη τη μεγαλειώδη πορεία προς τους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ) και η UEFA πήρε την απόφαση για αναστολή των ματς την επομένη, όταν πια ο πλανήτης είχε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της τραγωδίας.
Ισως βέβαια να μπορούσαν να ειπωθούν δυο λόγια παραπάνω από τον τραγουδιστή –άλλωστε ο σύντροφος Δημήτρης Κουτσούμπας που επρόκειτο να κάνει guest appearance στη συναυλία ακύρωσε την εμφάνισή του, ακριβώς λόγω της τραγωδίας. Ισως να μπορούσε και να υπάρξει μια προσπάθεια από τον σημαντικό αυτόν καλλιτέχνη –τον Βασίλη όχι τον Δημήτρη– να πέσουν λίγο οι τόνοι.
Δύσκολο σε αυτή τη χώρα; Η απόφαση του κ. Σαρμά δείχνει και αυτό. Οτι δεν είναι όλα τόσο δύσκολα, όσο φαίνονται.