Η στροφή της ελληνικής τηλεόρασης στις σειρές άλλαξε το τηλεοπτικό τοπίο των τελευταίων χρόνων. Ηταν, ασφαλώς, μια θετική εξέλιξη, καταρχάς, γιατί έδωσε δουλειά σε πολύ κόσμο, φέρνοντας στο προσκήνιο νέους δημιουργούς και αναδεικνύοντας στο ευρύ κοινό μια κατηγορία ηθοποιών που μέχρι πρότινος μπορούσε να τους δει κανείς κυρίως στο θέατρο.
Παρ’ όλα αυτά, το μεγάλο «μπουμ» δεν μεταφράστηκε σε επί της ουσίας επιτυχία. Ναι μεν υπήρξαν εξαιρέσεις που κέντρισαν τον ενδιαφέρον, αλλά στη μεγάλη εικόνα, για την πλειοψηφία των σειρών και παρά τα πολλά υποσχόμενα ξεκινήματά τους, το ενδιαφέρον του τηλεθεατή αποδυναμώθηκε μετά τα πρώτα επεισόδια. Σε κάποιες περιπτώσεις, η αποκαθήλωση ήταν θεαματική, ειδικά όταν οι προσδοκίες είχαν φουσκώσει από ένα «προσεχώς αυτοθαυμασμού», το οποίο πλάσαρε τη σειρά που θα δεις σχεδόν σαν αριστούργημα.
Κανένα αριστούργημα δεν έβλεπες στην οθόνη σου, εν τέλει. Συνήθως, διαπίστωνες ότι πρόκειται για μια παραγωγή που δεν θα ξεφύγει από τα συνηθισμένα πλαίσια, αυτά στα οποία κινείται η ελληνική βιομηχανία θεάματος. Λίγο καλύτερα, λίγο χειρότερα, δεν έχει σημασία, πάντως οι περισσότερες σειρές που παρακολουθήσαμε τα τελευταία τρία χρόνια έπεσαν θύματα αυτού του πλαισίου, στο οποίο η μετριότητα καραδοκεί και τελικά βρίσκει τρόπο να τρυπώνει στις, ομολογουμένως αξιόλογες, προσπάθειες των συντελεστών. Οι οποίοι παλεύουν συνεχώς να ξεπεράσουν τα εμπόδια για να προσεγγίσουν το όραμα που είχαν στην αρχή.
«Με πορδές δεν βάφονται αυγά», λέει μια σοφή φράση που ταιριάζει γάντι στον τρόπο που η ελληνική μυθοπλασία αναπτύσσεται. Με λιγότερα πάντα από όσα χρειάζεται για να κερδίσει το στοίχημα, να προσελκύσει δηλαδή ένα κοινό που δεν στέκεται μπροστά στην οθόνη για να χαζέψει απλώς, γιατί δεν έχει, ίσως, συνδρομή σε κάποια πλατφόρμα που τροφοδοτεί την καθημερινότητα του με πιο άρτιες σειρές.
Πέρυσι τέτοιες μέρες, μιλούσαμε για τις σχεδόν τριάντα σειρές που ξεκινούν την επόμενη σεζόν. Φέτος, η ποσότητα έχει συρρικνωθεί. Πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε το ΕΚΟΜΕ και τα λεφτά που τελείωσαν. Και μαζί τους, όπως φαίνεται, τελειώνει και η υπερβολή.
Τώρα, με την απόσταση κάποιων χρόνων να έχει διαμορφώσει το αποτέλεσμα, μπορούμε να πούμε ότι ζήσαμε μια υπερβολή στην ποσότητα της ελληνικής μυθοπλασίας που έφτασε στις οθόνες μας. Λειτούργησε περίπου όπως οι τάσεις στα κοινωνικά δίκτυα: τώρα κάνουνε σειρές, γεμίζουμε το πρόγραμμα με περιεχόμενο τέτοιου είδους. Γιατί μας δίνει και το ΕΚΟΜΕ και μας συμφέρει.
Το ΕΚΟΜΕ δεν δίνει πια και χρωστάει κι από πάνω, κι έτσι τα πράγματα αλλάζουν. Αρκετές οπτικοακουστικές παραγωγές βρέθηκαν στον αέρα, παραγωγές που είχαν υπαχθεί στο πρόγραμμα χρηματοδότησης και περιμένουν ακόμα την επιστροφή χρημάτων επί των επιλέξιμων δαπανών τους. Πότε θα τους καταβληθεί αυτή η επιστροφή, άγνωστο.
Είναι πολλά τα λεφτά, Αρη. Ηταν, δηλαδή. Και έπεσαν όλοι με τα μούτρα σε μια πηγή που πλέον στέρεψε, γιατί και η ίδια δεν φρόντισε να διαχειριστεί σωστά τον προϋπολογισμό της. Ξεκίνησε πολλά υποσχόμενη, έδωσε ώθηση, κανείς δεν αντιλέγει ως προς αυτό, αλλά επιδότησε περισσότερες παραγωγές από όσες μπορούσε να αντέξει. Υπήρξε υπερβολικά γενναιόδωρη και τώρα τρέχει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Τα ασυμμάζευτα, λοιπόν, διαμορφώνουν το πρόγραμμα της επόμενης σεζόν. Ή, μάλλον, δεν το διαμορφώνουν, προς το παρόν το αφήνουν κάπως μετέωρο. Στις εταιρείες παραγωγής και στα κανάλια, αυτό μεταφράζεται σε ατελείωτες καθυστερήσεις και αποφάσεις που δεν παίρνονται. Ολοι τώρα αναζητούν κάτι χαμηλότερο σε μπάτζετ, κάτι που σίγουρα δεν θα τους ζημιώσει και πολύ, ακόμα κι αν δεν τραβήξει.
Η φούσκα της μυθοπλασίας στην τηλεόραση σκάει τώρα και θέτει ένα άλλο πλαίσιο στο οποίο η υπερβολή δεν έχει θέση. Αυτό είναι καλό, γιατί είχαμε φτάσει στα άκρα. Το θέμα είναι, βέβαια, να μη φτάσουμε τώρα στα άλλα άκρα, εκεί όπου η οικονομική μιζέρια κυριαρχεί ποδοπατώντας ακόμα περισσότερο τα μπάτζετ των ελληνικών τηλεοπτικών σειρών και τα οράματα των δημιουργών τους.
Το στοίχημα από εδώ και πέρα είναι να βρεθεί η ισορροπία μεταξύ ποσότητας και ποιότητας στην ελληνική μυθοπλασία. Να γίνουν λιγότερες μεν σειρές, αλλά καλύτερες. Να μπορεί το αποτέλεσμα να είναι ανταγωνιστικό, σε μια αγορά που ο τηλεθεατής δοκιμάζει πολλά, αλλά λίγα αγοράζει.