Η τύχη θα είχε προβιβαστεί σε μοίρα αν το πρώτο πέρασμα του ΠΑΟΚ ως πρωταθλητή ήταν την προηγούμενη Κυριακή, από τα Τέμπη, εκεί που, πριν από είκοσι χρόνια, έξι παιδιά έχασαν τη ζωή τους στην άσφαλτο. Πριν πανηγυρίσουν οι ζωντανοί, θα ήταν όμορφο να γίνει μία σπονδή χαράς στους νεκρούς.
Σήμερα ο Δημήτρης, η Χριστίνα και ο Αναστάσης δεν θα είχαν πατήσει ούτε τα 40. Ο Γιώργος, ο Χαράλαμπος και ο Δημήτρης θα τα είχαν καβαλήσει. Και θα είχαν κάνει χιλιόμετρα και χιλιόμετρα πάλι, για την αγάπη τους την πιο μεγάλη. Χιλιάδες χιλιόμετρα. Πάνω-κάτω τη χώρα. Και στην Ευρώπη. Μέσα σε ντουμανιασμένα λεωφορεία με κουτιά μπύρας πεταμένα στο διάδρομο, ψίχουλα στα καθίσματα και ροκ στα ηχεία. Είκοσι χρόνια θα το έκαναν αυτό, σαν να εκτίουν ποινή, δέσμιοι της αγάπης ή του δαίμονα τους. Στο προηγούμενο πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ, το 1985, ήταν όλοι τους μικρά παιδιά. Σε αυτό το πρωτάθλημα στέκουν για πάντα νέοι εκεί που η σιωπή κάνει τον χρόνο να σταματά. Ας είναι.
Περίπου 150 χιλιόμετρα βορείως των Τεμπών, η Θεσσαλονίκη είναι καράβι φωτισμένο που πλέει στο πέλαγος της ευτυχίας. Και η Τούμπα πήρε φωτιά. Κυριολεκτικά. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ μοιάζει με προφητεία που εκπληρώθηκε, με την άφιξη ενός Μεσσία που έστεκε για χρόνια έξω από τα τείχη της πόλης. Το λένε οι χιλιάδες άνθρωποι στους δρόμους, το φωνάζουν αυτοί οι περίεργοι τύποι από τα ραδιόφωνα, το επιβεβαιώνει ο Παϊσιος που κοιτάζει τους επιβάτες των ταξί, το μουρμουρίζουν αυτοί που παραπονιούνται ότι η μισή πόλη καταδυναστεύει την άλλη μισή. Το είδα το βράδυ του Σαββάτου, όταν η παραλία και τα κάστρα φωτίστηκαν από τα καπνογόνα. Είτε η πόλη είναι μικρή, είτε η εμμονή της για τον ΠΑΟΚ έχει φτάσει σε ψυχωτικά επίπεδα. Δεν θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν αν ο ΠΑΟΚ έχανε και αυτό το πρωτάθλημα. Κανένας μας δεν θέλει.
Ήταν βέβαια μία δίκαιη κατάκτηση που μάλλον θα συνδυαστεί με το αήττητο, ενδεχομένως και με το κύπελλο, στο πρώτο νταμπλ της ιστορίας του συλλόγου. Παρά τα όσα λέγονται και γράφονται, η αγωνιστική παρουσία του ΠΑΟΚ ήταν αρτιότερη των ανταγωνιστών του και η εύνοια προς τον ισχυρό εκδηλώθηκε σε μικρότερο βαθμό απ’ ότι σε άλλους στο παρελθόν. Με εξαίρεση το πέναλτι με την Τρίπολη στην Τούμπα και το χέρι του Βιερίνια στη Λαμία, δεν θυμάμαι κάτι εξόφθαλμο που να οδήγησε σε αλλοίωση αποτελέσματος υπέρ του ΠΑΟΚ. Α, ναι. Είναι και η εύνοια της τύχης στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη όπου, βάσει αγωνιστικής απόδοσης, ο ΠΑΟΚ έπρεπε να χάσει, αλλά έφυγε με διπλό και μάλιστα με αυτογκόλ. Κατά τα λοιπά, δείξτε μου μία ομάδα που έπαιξε καλύτερο ποδόσφαιρο και εξηγήστε μου γιατί έπρεπε να κατακτήσει αυτή το πρωτάθλημα και όχι ο ΠΑΟΚ.
Ο Ιβάν Σαββίδης μπήκε στην Τούμπα μετά από ένα χρόνο -θυμίζω ότι έχει τιμωρηθεί με αποκλεισμό μετά την είσοδο, με το πιστόλι στη μέση, στον αγώνα με την ΑΕΚ. Θα μπορούσε να πηγαίνει σε κάθε παιχνίδι, πληρώνοντας δέκα-είκοσι χιλιάρικα, αλλά προτίμησε να επιδείξει σύνεση. Αποθεώθηκε με τρόπο που κανένας παράγοντας του συλλόγου δεν έχει ζήσει. Όχι άδικα. Ο Σαββίδης «αγόρασε» αυτό το πρωτάθλημα ξοδεύοντας συνολικά 170 εκατ. ευρώ, καλύπτοντας όλα τα χρέη και ενισχύοντας αποτελεσματικά την ομάδα. Και κάπως έτσι εξηγείται προς τους είρωνες για ποιο λόγο ο ΠΑΟΚ έκανε 34 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα. Διότι δεν είχε στην κεφαλή του έναν επιχειρηματία με οικονομικό μέγεθος αντίστοιχο των ανταγωνιστών του. Θυμηθείτε ποιοι ηγούντο του ΠΑΟΚ όταν οι ομάδες του κέντρου είχαν Νταϊφά, Βαρδινογιάννη, Μπάρλο, Κόκκαλη, Πατέρα, Βγενόπουλο -δεν βάζω τον Κοσκωτά. Τώρα με τους Μαρινάκη, Μελισσανίδη, Σαββίδη, το παιχνίδι παίζεται στα ίσια. Παρεμπιπτόντως, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί από όλους τους προαναφερθέντες κυρίους, μόνο ο Σαββίδης αποκαλείται «ολιγάρχης», ενώ όλοι οι άλλοι είναι απλώς επιχειρηματίες. Ο Σαββίδης πλήρωσε ακριβά δίδακτρα και έμαθε. Και κατά την εισβολή στον αγωνιστικό χώρο, απέδειξε ότι πλέον είναι κομμάτι του ΠΑΟΚ, το ίδιο αυτοκαταστροφικός με την ομάδα του.
Είμαι αδαής περί τα τεχνικά θέματα του ποδοσφαίρου. Για αυτό και στην αρχή ο Ρατσβάν Λουτσέσκου μου φαινόταν ελλιποβαρής. Πίστευα ότι δεν μπορείς να παίρνεις τον προπονητή της Ξάνθης για να χτίσεις ομάδα με βλέψεις Champions League. Έλεγα ότι η ομάδα θέλει προπονητή από την Ιβηρική, για να είμαι ειλικρινής μου είχε γυαλίσει ο Κονσεϊσάο (της Πόρτο) από τον οποίο διατηρούμε και τις καλύτερες αναμνήσεις καθώς ως ποδοσφαιριστής είχε τιμήσει τη φανέλα. Μην κάνουμε αναδρομή στις καλές και στις (λίγες) κακές στιγμές του Λουτσέσκου. Μας κέρδισε όλους. Ακόμα και με τα αγγλικά του. Κυρίως, όμως, με την αγωνιστική απελευθέρωση της ομάδας μετά τη φυγή του Πρίγιοβιτς, αλλά πάνω από όλα με το κλίμα που κατάφερε να δημιουργήσει. Δεν κατάφερε, βέβαια, να διαχειριστεί τον στόχο της Ευρώπης. Αλλά, μεταξύ μας, ποιος είχε μυαλό για Ευρώπη;
Ο Γιώργος Κούδας είπε ότι ο Βιερίνια είναι ο διάδοχός του. Δεν έχει άδικο. Δεν μένει κάτι να πεις για τον Βιερίνια. Τα είπε όλα ο ίδιος στο γήπεδο. Τιναφτόρε! Ακόμα και ο τραυματισμός του στη Λάρισα, είναι συμβατός με τα «δράματα» του ΠΑΟΚ. Αν έπρεπε να αγοράσω και άλλη φανέλα πέραν του αρχηγού, δεν θα δυσκολευόμουν να διαλέξω την αδυναμία μου, τον Μπίσεσβαρ. Τα επόμενα χρόνια ελπίζω ότι είναι ρεζερβέ από τον Πέλκα.
Μιλώντας για συναίσθημα, οφείλω να σταθώ στη διαχείρισή του από δύο ανθρώπους που ανήκουν στα καλύτερα στελέχη της αθλητικής βιομηχανίας που διαθέτει η χώρα. Ο Κυριάκος Κυριάκος και ο Παναγιώτης Αρωνιάδης δεν εφαρμόζουν, απλώς, σύγχρονες αρχές αθλητικού μάρκετινγκ. Εισήγαγαν μία νέα αισθητική. Δείτε μόνο το περιοδικό του ΠΑΟΚ, τα βίντεο στα social media και τα επικοινωνιακά ευρήματα που παρουσίασαν και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Τέλος είναι ο κόσμος. Ή μήπως είναι η αρχή; Αυτή τη χρονιά η Τούμπα ήταν εκκλησία, ναός μίας θρησκείας για ανθρώπους που συχνά δεν έχουν τον Θεό τους. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος θα λειτουργήσει λυτρωτικά, καταπραϋντικά και ελπίζω να εξημερώσει τα ήθη. Ο ΠΑΟΚ είναι μία από τις λίγες ομάδες που ενώ έμεινε δεκαετίες χωρίς τίτλους, κατάφερνε να πυκνώσει τις τάξεις των οπαδών του. Η νέα Τούμπα θα είναι μικρή για αυτό που έρχεται. Η εποχή του ΠΑΟΚ μόλις άρχισε. Και ανέτειλε τη νύχτα που η Θεσσαλονίκη άναψε όλα της τα φώτα.