«Το πρώτο προσόν που χρειαζόμαστε είναι το θράσος», είχε πει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Το εφαρμόζουν κατά γράμμα αρκετοί πολιτικοί, ορισμένοι δε με περισσή θρασύτητα, όταν νομίζουν ότι έχουν ξεχαστεί οι δικές τους αμαρτίες.
Ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, είχαν θηριώδη άγνοια και εκτόξευαν εκείνα τα «θα καταργήσουμε το Μνημόνιο με ένα νόμο και ένα άρθρο»(εδώ). Βεβαίως, αντέγραψαν τον κ. Σαμαρά, πρώιμο αντιμνημονιακό στην αντιπολίτευση, ο οποίος τα έσκιζε, ως Πρωθυπουργός, κάθε ημέρα, κάθε βδομάδα και κάθε λεπτό(εδώ). Μόλις έγιναν κυβέρνηση, ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ και αφού πέρασαν, ως άσκηση αυτογνωσίας και ρεαλισμού, που έσβησε τις αυταπάτες, το πρώτο εξάμηνο του 2015, «κανονικοποιήθηκαν». Επί τρία χρόνια εφάρμοσαν το τρίτο δικό τους Μνημόνιο, όπως οι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ τα δύο προηγούμενα. Θέλει αρκετή δόση θράσους για να πανηγυρίσουν μια έξοδο, από την οποία έπρεπε, σύμφωνα με τις δικές τους βουλές, να έχουμε βγει αμέσως.
Οση θρασύτητα διαθέτουν οι σημερινοί, άλλη τόση και περισσότερη επιδεικνύουν οι πρώτοι διδάξαντες. Διαβάζεις τις δηλώσεις και ανακοινώσεις των εκπροσώπων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για τη σημερινή έξοδο και σου ‘ρχεται να… πηδηχτείς απ’ το παράθυρο! Λες και όλα άρχισαν το 2015 μόλις ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ (εδώ και εδώ δύο παραδείγματα).
Αυτός έφερε ένα «αχρείαστο» Μνημόνιο. Προηγουμένως τίποτα. Οι κουτοπόνηροι της ΝΔ, για παράδειγμα, κάνουν πώς ξεχνούν ότι η δική τους κυβέρνηση (υπουργός της ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης) εφάρμοσε το δεύτερο Μνημόνιο, το οποίο συνυπέγραψε ως εταίρος στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Ηταν το Μνημόνιο που ο Σαμαράς (ως Πρωθυπουργός) έσκιζε το 2014, όταν έβλεπε ότι σαρώνει η αντιμνημονιακή καταιγίδα. Τι άλλο ξεχνούν οι της ΝΔ; Ότι τα Μνημόνια τα προετοίμασε μια άλλη δική τους κυβέρνηση(2007-2009), όπως έχουν παραδεχτεί δικοί της υπουργοί και αρμόδιοι θεσμικοί παράγοντες (εδώ και εδώ).
Διάβολε, δεν άρχισαν όλα το 2015. Το 2009, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή πήγε το έλλειμμα στον ουρανό, δεν υπήρχε Τσίπρας. Το 2010-2011 ο αντιμνημονιακός Σαμαράς υπονόμευε το πρώτο μνημόνιο του ΠΑΣΟΚ (Γιώργου Παπανδρέου). Ο ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας) έγινε αξιωματική αντιπολίτευση το 2012, για να υπονομεύει το Μνημόνιο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Αν ο Τσίπρας δεν υπονόμευε το δεύτερο Μνημόνιο, μπορεί να βγαίναμε νωρίτερα. Όμως, ακριβώς το ίδιο ισχύει και με τα προηγούμενα. Αν ο Σαμαράς δεν υπονόμευε τον Παπανδρέου, μπορεί να μη χρειαζόταν δεύτερο Μνημόνιο. Και αν ο Καραμανλής έπαιρνε εγκαίρως μέτρα, όπως του είχε υποδείξει ο τότε υπουργός του επί των Οικονομικών, η χώρα μπορεί να μην είχε μπει ποτέ στην εποχή των Μνημονίων. «Μπορεί», λέμε, γιατί εκ των υστέρων όλοι παριστάνουμε τους προφήτες.
Όμως, με «μπορεί» και με «αν» δεν γράφεται η Ιστορία. Γράφεται με συγκεκριμένες πράξεις και παραλείψεις. Οι οποίες δεν μπορεί να σβηστούν ούτε με τα πανηγύρια των σημερινών για την έξοδο ούτε με την ανερμάτιστη κριτική των προηγούμενων, που νομίζουν ότι τα δικά τους έχουν ξεχαστεί.
Λοιπόν, το «σεμνά και ταπεινά»- η μοναδική εύστοχη προτροπή του Καραμανλή κι ας μην την εφάρμοσε- έχει αξία για όλους, νυν και πρώην. Διότι, διαφορετικά, ισχύει αυτή εδώ η ρήση του αρχαίου Δημόκριτου: «Λήθη των ιδίων κακών θρασύτητα γεννά»(όποιος ξεχνάει τις δικές του αμαρτίες αποθρασύνεται).