Η δίκη για το Μάτι ξεκίνησε τη Δευτέρα. Τέσσερα και πλέον χρόνια μετά τον θάνατο 104 ανθρώπων και τα όσα θλιβερά ακολούθησαν σε όλα τα πεδία – με πρώτη την αποκρουστική παράσταση του κυβερνητικού θιάσου του ΣΥΡΙΖΑ εκείνης της εποχής.
Μια που η δίκη ξεκίνησε, μια που διακόπηκε. Και κάπως έτσι φανερώνεται και πάλι η κατάντια του νεοελληνικού κράτους, της δικαιικής του πτυχής και της αδυναμίας του να υποστηρίξει με αξιώσεις ό,τι συγκαταλέγεται στις αναπτυγμένες δημοκρατίες.
Η δίκη διακόπηκε για λόγο που θα έπρεπε να προξενεί αισθήματα απογοήτευσης, ντροπής και ακύρωσης σε όσους κυβερνούν αυτόν τον τόπο. Κατά την επίσημη και προφανώς αληθή εκδοχή, η διακοπή οφείλεται στο ότι η αίθουσα του δικαστηρίου στην Ευελπίδων δεν χωρούσε τους διαδίκους, τους συγγενείς των θυμάτων, τους εκπροσώπους του Τύπου και εν πάση περιπτώσει, επειδή είναι ακατάλληλη για την περίσταση.
Η διαδικασία θα επαναληφθεί σε μία εβδομάδα και μάλλον θα ακολουθήσουν πολλές διακοπές και συζητήσεις για ένα θέμα διαδικαστικό – πιθανώς και για άλλα παρόμοια. Αυτή, λοιπόν, είναι η κατάσταση στην ελληνική Δικαιοσύνη, η οποία δεν είναι σε θέση να φέρει εις πέρας ούτε μία τόσο σημαντική και κομβικής σημασίας διαδικασία. Τα δικαστήρια δεν διαθέτουν αίθουσες ώστε να κάνουν τη δουλειά τους. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Πέραν του τραγελαφικού τού πράγματος, δεν είναι ποτέ περιττό να υπενθυμίζει κανείς: Αν η κυβέρνηση τα έχει πάει καλά στη διαχείριση της πανδημίας και στο ψηφιακό κράτος, ή μοιράζει επιδόματα και οτιδήποτε άλλο, παίρνει ένα ολοστρόγγυλο μηδέν στο πεδίο της Δικαιοσύνης. Μπορεί ο αρμόδιος υπουργός να ισχυριστεί ό,τι θέλει, μπορεί να νομοθετούνται εκ των υστέρων και εκ του περισσού διάφορα, αναλόγως της επικαιρότητας και της σοβαρότητας διαφόρων υποθέσεων, όμως οι στοιχειώδεις ενέργειες για την εύρυθμη λειτουργία ενός τομέα καθοριστικού για την ίδια τη δημοκρατία απουσιάζουν, με τρόπο προκλητικό και σκανδαλώδη.
Η επίσημη εκδοχή είναι ότι δεν μπορούν να γίνουν όλα τόσο σύντομα και ότι πάντως η Δικαιοσύνη είναι ένα πεδίο στο οποίο ο χρόνος παίζει σημαντικό ρόλο.
Μάλλον δεν πείθεται κανείς από τέτοιου τύπου δικαιολογίες πλέον, και πολύ περισσότερο όσοι αναγκάζονται εκ των συνθηκών να έλθουν σε επαφή με την παράλυση της Δικαιοσύνης.
Φαινόμενα όπως αυτό της διακοπής της δίκης για το Μάτι, δυστυχώς, βαρύνουν πολύ στη ζυγαριά. Ισως να μη φτάνει ώστε να χαρακτηρίσει κανείς «κουραφέξαλα» τις μεταρρυθμιστικές κορόνες, αλλά πάντως θα έπρεπε να μετριάζει, αν όχι να ακυρώνει, την έπαρση πολλών ψευδεπίγραφων εκσυγχρονιστών.