Ξέρω κάμποσους που λένε ευθαρσώς «μια χαρά είναι ο Μητσοτάκης». Ξέρω και άλλους που λένε «δεν έχω άλλη επιλογή, οπότε Κυριάκο θα ψηφίσω αναγκαστικά». Ξέρω αρκετούς που λένε «καλύτερα να μου κοπεί το χέρι παρά να ψηφίσω Μητσοτάκη». Δεν ξέρω όμως ούτε έναν που λέει «εγώ θα ψηφίσω Αλέξη διότι θα κάνει αυτό ή το άλλο καλό». Ακόμα κι οι πιο σκληροπυρηνικοί αντιπολιτευόμενοι προτιμούν να υπερτονίζουν το αρνητικό του πράγματος με έναν «ασφαλώς και δεν θα ψηφίσω Δεξιά», παρά το θετικό «ναι, εγώ θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ».
Υποθέτω ότι αυτά τα ξέρουν στην Κουμουνδούρου. Στο Μοσχάτο και στο Μέγαρο Μαξίμου πάντως έχουν πλήρη γνώση της προσωπικής πολιτικής ηγεμονίας του Μητσοτάκη έναντι του Τσίπρα. Δεν χρειάζονται οι δημοσκοπικές μετρήσεις και τα ποιοτικά των πινάκων για να το καταλάβουν, αυτό είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Η πολιτική ζωή του τόπου, προεκλογική περίοδο μάλιστα διανύοντας, περιστρέφεται γύρω από το «υπερψηφίζω ή καταψηφίζω τον Κυριάκο». Το «ψηφίζω Αλέξη», απλώς δεν υπάρχει ως αυτόνομη και αυτοδύναμη δήλωση βούλησης. Αν καταψηφιστεί ο Κυριάκος ενδεχομένως να ευνοηθεί ο Αλέξης, αλλά να κατακρημνιστεί ο Κυριάκος επειδή θα υπερψηφιστεί ο Αλέξης είναι σενάριο φαντασίας.
Φυσικά, κανένας πολιτικός δεν αρνήθηκε να αναλάβει υψηλό θώκο επειδή η νίκη του στηρίχθηκε στην καταψήφιση του αντιπάλου. Δεν θα «χαλιόταν» ο Τσίπρας αν ξανάμπαινε στο Μαξίμου επειδή ο κόσμος μίσησε και καταψήφισε τον Μητσοτάκη. Πλην ακόμα και για να συμβεί αυτό, η πολιτική απέχθεια που θα εκδηλωθεί για τον έναν, είναι απαραίτητο να συμπληρωθεί από την ύπαρξη μιας minimum θετικής πολιτικής πρότασης από τον αντίπαλο του. Πώς να το πω, μπορεί να είναι κυρίαρχο το «καταψηφίζω», αλλά αυτό χρειάζεται δίπλα του και –έστω- ένα φύλο συκής του «υπερψηφίζω».
Ο Μητσοτάκης τα ‘χει καταφέρει κι έχει συγκρατήσει τα «καταψηφίζω». Υπάρχουν και αυτά ασφαλώς, κανένας νουνεχής όμως δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι εγγράφονται ως μαζικό ή κυρίαρχο ρεύμα. Ο Τσίπρας από την άλλη, δεν ξέρω πώς τα ‘χει καταφέρει και δεν έχει περάσει στο μυαλό του μέσου Ελληνα καμία θετική του πρόταση για το μέλλον. Ρωτήστε όλους τους γνωστούς σας, «αν ξανάρθει ο Τσίπρας στην εξουσία, ποιο είναι το καλύτερο από τα μέτρα που έχει υποσχεθεί;». Δεν θα θυμάται κανένα. Ακόμα κι αυτό το εύπεπτο του κατώτατου μισθού στα 800 ευρώ το ισοφάρισε ο Μητσοτάκης, για να προχωρήσει μετά ο Τσίπρας στο αστείο της παπανδρεϊκής ΑΤΑ που όμως δεν θα είναι Αυτόματη αλλά απλώς Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή. Μπορεί να σου πουν «δεν θα παρακολουθούνται τα τηλέφωνα», αλλά κάτι θετικό και εντελώς δικό του όχι μητσοτακικά ετεροπροσδιορισμένο, δεν θα εκστομίσουν.
Συγκρίνετε τα συριζαϊκά μηνύματα του 2015 με αυτά του 2023. «Σχίσιμο μνημονίων», «κατάργηση ΕΝΦΙΑ», «μισθός 730», «σεισάχθεια στα δάνεια». Χιονοστιβάδα τότε καίριων και ευκρινών μηνυμάτων, που του έδωσαν την νίκη. Το 2019 ο Μητσοτάκης πήγε σχεδόν μονοθεματικά με το «μείωση φόρων-ανάπτυξη» και πήρε όλο το χαρτί. Τώρα ο Μητσοτάκης λέει το απλό «θα συνεχίσω να μοιράζω τα επιδόματα που ήδη δίνω, να φέρνω τις επενδύσεις που ήδη φέρνω, να ψηφιοποιώ το κράτος που ήδη ψηφιοποιώ». Ο Τσίπρας τι συγκεκριμένο λέει; Τίποτα. Γι’ αυτό δεν έχει καμιά ελπίδα.