Θυμάμαι, τον Μάρτιο του 2004 τη δήμαρχο Αθηναίων Ντόρα Μπακογιάννη να οδηγεί «φορώντας» το γνωστό χαμόγελό της, στην πλατεία Κοτζιά, ένα από τα νέα μηχανήματα καθαρισμού της πόλης. Τη θυμάμαι και να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά πως ο δήμος δεν αποτελούσε εφαλτήριο για τις προσωπικές φιλοδοξίες της (όπως την κατηγορούσαν) και πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην εξαντλήσει τη θητεία της. Την οποία τελικά, παρά τις διαβεβαιώσεις που η ίδια έδινε, δεν εξάντλησε. Αποχώρησε πρόωρα από τη δημαρχία το 2006 για να αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών, δίνοντας προτεραιότητα στην πολιτική καριέρα της, και αφήνοντας την Αθήνα στη μοίρα της και την Ομόνοια στο… μπετόν της.
Οπως, στη μοίρα της δυστυχώς την έχουν αφήσει ο ένας μετά τον άλλο οι εκλεγμένοι δήμαρχοι των τελευταίων δεκαετιών, εκείνοι που θυμάμαι εγώ από τότε που ψηφίζω. Όλοι μοίρασαν άπειρες υποσχέσεις για να μην πραγματοποιήσουν τις περισσότερες ή και για να προσθέσουν και τη δική τους κακογουστιά στο ήδη κακόγουστο σκηνικό –βλέπε αγάλματα, κάγκελα και σιντριβάνια… επί δημαρχίας Δημήτρη Αβραμόπουλου. Επικοινωνιακά σόου είδαμε πολλά, δικαιολογίες για την ανεπάρκειά τους ακούσαμε περισσότερες, το ίχνος που άφησαν πίσω τους είναι απογοητευτικό _ για άλλους περισσότερο, για άλλους λιγότερο. Αυτά, βεβαίως, είναι συμπεράσματα ενός ανθρώπου που ψηφίζει εδώ και 35 χρόνια και που παρακολουθεί τα πράγματα από κοντά λόγω της δουλειάς του. Ενας νέος που θα ψηφίσει τώρα για πρώτη φορά δεν έχει εικόνα π.χ. της Μπακογιάννη-σκουπιδιάρισσας ή δεν θυμάται τις ελπίδες που είχε αναζωπυρώσει η εκλογή του Γιώργου Καμίνη. Ούτε έχει γίνει αυτόπτης μάρτυρας των άθλιων σόου που έδιναν από πάντα οι υποψήφιοι δήμαρχοι ώστε υποψιασμένος να γυρίσει τώρα την πλάτη σε εκείνους που επιμένουν σε τέτοιες μεθόδους. Δεν μπορεί όμως και να μασάει σανό. Δεν μπορεί να μην παρατηρεί σε πόσο άθλια κατάσταση βρίσκεται η πόλη του.
Βλέπω ξανά τους υποψήφιους να ποζάρουν στις λαϊκές αγορές και να μιλάνε-φωτογραφίζονται με τους περαστικούς δίνοντας κακοπαιγμένες παραστάσεις και αναρωτιέμαι: Αν αυτοί οι νέοι, οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν μπορούν να βρουν νέους τρόπους για να απευθυνθούν στον εκλογικό σώμα, γιατί να πιστέψω πως μπορούν να φέρουν νέο αέρα στο πόστο τους; Οταν εξακολουθούν να κινούνται χρησιμοποιώντας τις ίδιες παλιομοδίτικες τακτικές, πώς να πιστέψω πως μπορεί να είναι οι εκσυγχρονιστές των θεσμών και της πόλης; Σκέφτομαι και πόσο τους εκθέτουν σήμερα τα social media: Πολιτικοί που εδώ και χρόνια έχουν λογαριασμούς σε Facebook, Twitter κλπ. ανεβάζουν τώρα τις πρώτες φωτογραφίες τους από το κέντρο της Αθήνας καταγγέλλοντας τα χάλια του. Αν πράγματι ενδιαφέρονταν τόσο πολύ για αυτή την τόσο πληγωμένη πόλη θα περίμενα να έχουν δραστηριοποιηθεί, έστω δια των σχολίων τους, πολύ πιο νωρίς και όχι να περίμεναν τη μέρα που θα ανακοινώνονταν η υποψηφιότητά τους.
Ως πολίτης που έχει ζήσει όλη του τη ζωή στο παραδομένο σήμερα στα ναρκωτικά και την ανομία κέντρο της Αθήνας, που είναι αυτόπτης μάρτυρας της υποβάθμισης και της καταστροφής της, που έχει παλαιότερα πιστέψει εκείνους που δεν έπρεπε, που έχει δει και ξαναδεί να παίζονται μπροστά στα μάτια του τα αποτυχημένα μονόπρακτα που επαναλαμβάνουν τώρα οι καινούργιοι υποψήφιοι, λυπάμαι πολύ για αυτό το δήθεν νέο αλλά τόσο μπαγιάτικο στην πραγματικότητα πολιτικό παιχνίδι. Περιμένω πάντα εκείνον που θα αγαπά περισσότερο την Αθήνα από την καριέρα του.