Να με συμπαθούν οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι, να με συγχωρούν οι περιφερειακοί και δημοτικοί σύμβουλοι, αλλά ο κόσμος ήδη τους βαρέθηκε. Χρησιμοποιώ την ήπια έκφραση για να μην πάω σε τίποτα βαρύτερο. Για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω, οι ψηφοφόροι πήγαν με κρύα καρδιά στις κάλπες της περασμένης Κυριακής και θα πάνε με ακόμα βαρύτερη σε όποιες έχουν στηθούν και τούτη.
Σε αυτή τη βαρεμάρα οφείλεται και η τεράστια αποχή του πρώτου κύκλου των εκλογών και όχι στις σαχλαμάρες που εκστομίζει ο κάθε υποψήφιος για να χρεώσει στις πράξεις ή τις παραλείψεις του αντιπάλου του την άρνηση των πολιτών να πάνε να ψηφίσουν. Δεν υπήρξε ούτε ένας δήμος, ούτε μια περιφέρεια στην οποία οι ηττημένοι να μην έθεσαν ανάμεσα στις ερμηνείες της ήττας τους το πρόβλημα της αποχής (την οποία απαραιτήτως χρεώνουν στους νικητές), ούτε υπήρξαν νικητές που να μην υποστήριξαν ότι η τοξικότητα των ηττημένων έδιωξε τον λαό από τις κάλπες αλλιώς η νίκη τους θα ήταν πολύ ευρύτερη.
Με δυο λόγια αλληλοκοροϊδευόμαστε, πάνω από κάλπες που κανένας δεν γουστάρει να αντικρύσει. Θα το δείτε και τη Δευτέρα, η αποχή του δεύτερου γύρου θα είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτήν του πρώτου. Δεν έχω πρόχειρη εξήγηση για το φαινόμενο, πρόχειρες και εύκολες εξηγήσεις έχουν τα κόμματα και οι δημοτικο-περιφερειακοί άρχοντες, οπότε ακούστε αυτούς και αν βγάλετε άκρη να μου τρυπήσετε την μύτη. Όλοι οδύρονται για τη μείωση της συμμετοχής σε μια κορυφαία δημοκρατική διαδικασία και όλοι εργαλειοποιούν κυνικά αυτή τη μείωση για να ευλογήσουν τα δικά τους γένια. Σαν να λέμε, κάνουν ακριβώς αυτό που δεν έπρεπε.
Αν κοιτάξουμε τα ποσοστά συμμετοχής όλων των εκλογών του 2023, θα διαπιστώσουμε ότι η κοινωνία δεν ασχολείται μήτε με τα μεγάλα μήτε με τα μικρά της θέματα. Ούτε η εθνική οικονομία και τα εθνικά ζητήματα την απασχολούν, μα ούτε και τα σκουπίδια στον δρόμο ή η ασφάλεια στην γειτονιά του ή η τοπική συγκοινωνία την κόφτει. Εκτός κι αν ενδιαφέρεται, αλλά θεωρεί ότι οι εκλογές δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος να δείξει αυτό το ενδιαφέρον. Μπορεί να πιστεύει πως ό,τι κι αν ψηφίσει οι αποφάσεις έχουν ήδη ληφθεί ή πως οι διαχωρισμοί ανάμεσα στους πολιτικο-περιφερειακο-τοπικούς άρχοντες είναι πλασματικοί, οπότε δεν επηρεάζουν την συνολική πορεία των πραγμάτων.
Υπάρχει και η τρίτη, ακόμα πιο ζοφερή περίπτωση. Να μην ενδιαφέρεται πραγματικά κανένας για τα κοινά, να ασχολούνται με τη γενική και την τοπική πολιτική μόνο εκείνοι που περιμένουν απ’ αυτές ίδιον όφελος. Να έχουμε φθάσει σε ένα τέτοιο συλλογικό σημείο, που μόνο η τσέπη να μετράει και όλα τα υπόλοιπα να θεωρούνται σαχλαμάρες και παραμύθια της Χαλιμάς. Αν είμαστε εκεί, τότε πιάσαμε πάτο. Και θα αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε αν πιάνοντας πάτο θ’ αρχίσουμε να ξανανεβαίνουμε ή κάτω από τον πάτο υπάρχει και απόπατος.