Οι διεθνείς οργανισμοί επιρροής στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι δεν είναι πολλοί: Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ΟΟΣΑ, Παγκόσμια Τράπεζα από τους πιο αναγνωρίσιμους (για εμάς τους οικονομικούς συντάκτες σίγουρα). Είναι δε βέβαιο πως στα χρόνια της πανδημίας η οικονομία ως θέμα, ανεβαίνει, και θα παραμείνει ψηλά τα επόμενα χρόνια. Όχι μόνο για να καταγράφεται σε εκθέσεις επί εκθέσεων η κατάρρευση που έχει προκληθεί αλλά κυρίως για το μετά. Για τις προτάσεις, τις πρωτοβουλίες και τις μάχες που θα πρέπει να δοθούν ώστε να μπορέσει να δομηθεί η post Covid-19 οικονομία, όπου θα περισσεύουν οι μεγάλες προκλήσεις και οι μεγάλες δυσκολίες παγκοσμίως.
Η πρωτοβουλία του Κυριάκου Μητσοτάκη να προτείνει την Αννα Διαμαντοπούλου ως την ελληνική υποψηφιότητα για την θέση του γενικού γραμματέα του ΟΟΣΑ, διεκδικώντας την ηγεσία του Οργανισμού για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, έχει ξεσηκώσει μια νέα πολιτική αντιπαράθεση. Μπηχτές, σχόλια, δηλώσεις, μούτρα κατεβασμένα και θεωρίες για το τι έχει στο μυαλό του ο Κυριάκος, αξιοποιώντας ένα ακόμη από την γενιά «των ορφανών του Σημίτη», όπως πολλοί χαρακτηρίζουν την ομάδα των έμπειρων τεχνοκρατών που αναδείχθηκε στην (μακρινή πια) εποχή των εκσυγχρονιστών.
Αρέσει δεν αρέσει η Αννα, συμπαθής ή αντιπαθής για τον καθένα, πολιτικά στιγματισμένη ή μη, η επιλογή να τεθεί υποψήφια από την Ελλάδα για την γενική γραμματεία του ΟΟΣΑ είναι μια αξιοσημείωτη πρωτοβουλία που, στο τέλος της ημέρας και σε μια πρώτη ανάγνωση, αδικείται όταν αντιμετωπίζεται με μιζέρια και με την κοντόφθαλμη λογική του τι αυτή η επιλογή μπορεί να σημαίνει για το μικρό, δικό μας, μαγαζάκι.
Εχει τις περγαμηνές η κυρία Διαμαντοπούλου για την θέση; Είναι θετικό ότι γίνεται μια επιλογή που δεν προέρχεται από τον πολύ στενό κομματικό πυρήνα των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας; Θα πρέπει, εφόσον η κυρία Διαμαντοπούλου διαθέτει τα τυπικά προσόντα, να υποστηρίξει το πολιτικό σύστημα την ελληνική υποψηφιότητα στα διεθνή φόρα που ο κάθε πολιτικός φορέας δραστηριοποιείται;
Αυτά είναι ερωτήματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν, κυρίως και πρωτίστως.
Το ότι υπάρχει σημειολογία ίσως και πολιτική σκοπιμότητα πίσω από την απόφαση του κ. Μητσοτάκη είναι δεδομένο. Όπως είναι δεδομένο επίσης ότι το «φλερτ» με την Αννα κρατά καιρό αφού το όνομα της είχε παίξει ως φημολογία και για υπουργοποίηση της στη νέα κυβέρνηση.
Είναι αυτό όμως, πραγματικά, το πιο σημαντικό στοιχείο όταν μιλάμε για μια θέση διεθνούς επιρροής στην οποία ποιος άραγε θα δυσφορούσε εάν γινόταν δυνατόν να καθίσει μια Ελληνίδα;
Είναι, εν τέλει, αυτή η πρωτοβουλία μια βλαπτική επιλογή για τα συμφέροντα και την διεθνή εικόνα της χώρας;
Προσωπικά θεωρώ πως όχι.
Θα ήθελα όμως πραγματικά στην δεξαμενή των στελεχών από τα οποία μπορεί να επιλέξει ένας Πρωθυπουργός για μια τέτοια θέση να είναι περισσότερα στελέχη από όλους τους πολιτικούς φορείς (πλην των πολιτικά ακραίων για ευνόητους λόγους).
Αξια στελέχη διαθέτουν όλοι οι πολιτικοί φορείς. Προσωπικά θα με συγκινούσε για παράδειγμα να δω έναν Πρωθυπουργό με τα χαρακτηριστικά του Κυριάκου να επιλέγει ένα στέλεχος για μια τέτοια θέση από ένα κόμμα για παράδειγμα τον ΣΥΡΙΖΑ.
Για να μην γίνεται μια τέτοια «επανάσταση» βέβαια δεν μπορεί να ευθύνεται μόνο ο Κυριάκος. Ίσως ευθύνονται και οι άλλοι.
Είναι θλιβερό και δεν πρέπει να το ξεχνούμε πως δυστυχώς πολλά άξια στελέχη των κομμάτων εξουσίας κατά καιρούς βρέθηκαν στα αζήτητα ή στο περιθώριο από το ίδιο τους το κόμμα και για λόγους εσωτερικών office politics έβλεπαν να αναδεικνύονται άλλα, λιγότερο ανταγωνιστικά στελέχη, επειδή απλά έλεγαν πράγματα εύκολα και αρεστά στην αυλή του κάθε «αρχοντα».
Αυτό είναι μια διαχρονική πληγή που κτύπησε – και κτυπάει – όλα τα κόμματα εξουσίας δημιουργώντας πολλές φορές πραγματικά εκτρωματικές καταστάσεις (μου έρχεται πρόχειρα το φαινόμενο Καρανίκας στην τελευταία διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως πιο πρόσφατο). Είχε κτυπήσει φυσικά και την κυβέρνηση Παπανδρέου και την κυβέρνηση Καραμανλή ακόμη και εκείνη την διακυβέρνηση Σημίτη παρά το ότι στελέχη που αναδείχθηκαν τότε παραμένουν και σήμερα στο προσκήνιο.
To cut a long story short προσωπικά δεν με χαλάει εάν ο Κυριάκος γλυκοκοιτάζει το Κέντρο και εάν αυτό σηματοδοτείται με την επιλογή της κυρία Διαμαντοπούλου.
Αυτό που θα με προβλημάτιζε, εάν ήμουν σε εκείνους που ενοχλούνται από κάτι τέτοιο, είναι το εάν μέρος του προοδευτικού Κέντρου, στην ποδιά του οποίου θα σφαχτούν παλληκάρια στις επόμενες εκλογές, τείνει να παγιώσει την μετατόπιση του προς τον Κυριάκο.
Αυτό θα είναι ένα πραγματικά ένα θέμα, άξιο λόγου.