Ηταν σαν μια παράσταση αρχαίας τραγωδίας που γράφτηκε από την αλήθεια. Τα μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής για τα Τέμπη κάθονται σε διάταξη ημικυκλίου, περίπου όπως στο αρχαίο θέατρο. Και ενώπιόν τους βρίσκεται μια αξιοπρεπέστατα συγκλονιστική γυναίκα, η Μαρία Καρυστιανού.
Η κυρία Καρυστιανού έχασε την κόρη της στα Τέμπη. Στο τρένο μπήκε το παιδί της. Ομως η ίδια παρέλαβε καμένα οστά. Μιλάει και η κάμερα είναι στραμμένη επάνω της. Είναι ήρεμη. Κάποιες φορές σπάει, σκουπίζει τα δάκρυά της. Αναρωτιέμαι αν έχει ξανακλάψει άνθρωπος σε αίθουσα της Βουλής. Δεν νομίζω. Αλλωστε πόσοι να έχουν διασχίσει τις πυρωμένες στάχτες πάνω από τις οποίες διαβαίνουν καθημερινά οι οικογένειες των θυμάτων;
Ωστόσο η συγκίνηση δεν αφαιρεί ούτε πέτρα από την τοίχο των στοιχείων και των επιχειρημάτων που οικοδόμησε με την κατάθεση της η κυρία Καρυστιανού. Αναφέρει τις συμβάσεις, καταγράφει τις ελλείψεις, στοιχειοθετεί σκανδαλώδεις μεθοδεύσεις, θέτει ερωτήματα που στέκουν αναπάντητα και στοιχειωμένα πάνω από τον τόπο του εγκλήματος. Την παρακολουθούσα και γέμιζα από θαυμασμό και ντροπή. Και αλήθεια, πώς μπορούσαν τα μέλη της επιτροπής και άφηναν τα μάτια τους επάνω της; Αν ήμουν στη θέση τους θα μου τα έκλεινε η ντροπή.
Κάποια στιγμή η μάρτυρας (με τη διττή έννοια του όρου) ρώτησε τους βουλευτές πώς θα αισθάνονταν αν έχαναν το παιδί τους από ιατρικό λάθος και η υπόθεση οδηγείτο στον Ιατρικό Σύλλογο. Ηθελε να τους δείξει πώς αντανακλάται στο θυμικό της κοινής γνώμης η θεσμική πρόνοια για την ευθύνη των υπουργών. Για να οδηγηθούν υπουργοί στη Δικαιοσύνη πρέπει να προηγηθεί η κρίση και η αξιολόγηση της Βουλής. Και όπως είπε η κυρία Καρυστιανού, είναι αδύνατον οι βουλευτές να αποκτήσουν βαθιά γνώση μίας ογκώδους δικογραφίας.
Οχι, εκείνη τη στιγμή η κυρία Καρυστιανού δεν ασκούσε κριτική προς τη συνταγματική πρόβλεψη για την ευθύνη των πολιτικών προσώπων. Δεν μιλούσε θεσμικά. Μιλούσε εμπειρικά. Οπως θα μιλούσε ένας πολίτης που έχει χάσει την εμπιστοσύνη του προς το κράτος, τα όργανα και τους θεσμούς του. Ενας πολίτης που βαθιά μέσα του ξέρει και πιστεύει ότι σε αυτή τη χώρα οι ευθύνες των ισχυρών συγκαλύπτονται πίσω από πλειοψηφίες και κομματικούς συσχετισμούς. Η κυρία Καρυστιανού δεν τα έβαλε με το Σύνταγμα και το κανονιστικό πλαίσιο για την ευθύνη των πολιτικών προσώπων. Τα πρόσωπα κατηγόρησε. Που, όταν πρόκειται να αποδώσουν ευθύνες, φορούν όλα την ίδια μάσκα και δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ τους.
Δεν θα ήθελα να ξαναδώ στην οθόνη μου την κυρία Καρυστιανού. Γιατί αν τη ξαναδούμε, θα παραμένει αδικαίωτη και η φωνή της θα ενσωματωθεί στους ήχους της καθημερινότητας, δεν θα ξεχωρίζει πλέον. Θα ήθελα μόνο να τη δω έξω από το δικαστήριο να λέει ότι ο αγώνας της βρήκε απόκριση και ο πόνος της κάτι για να ξεγελιέται, έστω για λίγο.