Ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης γεννήθηκε το 1981 στο Βατούμ της Γεωργίας και το 1989 ήρθε με την οικογένεια του στην Ελλάδα. Τελείωσε με άριστα το 12o Λύκειο Περιστερίου, σπούδασε στο Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται στο Ελεγκτικό Συνέδριο.
Ο Πολυχρονίδης άρχισε να ασχολείται με το μπότσια το 2002. Πάσχει από νωτιαία μυϊκή ατροφία. Εχει κερδίσει 27 μετάλλια στο πανελλήνιο πρωτάθλημα στο ατομικό και τα ζεύγη και είναι σημαιοφόρος της ελληνικής ομάδας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες που διεξάγονται στο Παρίσι.
Συνήθως αυτό είναι το σημείο στα κείμενα όπου αρχίζει το κήρυγμα. «Ξέρουμε το όνομα του κάθε ποδοσφαιριστή αλλά δεν ξέρουμε τα ονόματα αυτών των παιδιών που αγωνίζονται…» και τα σχετικά που γράφονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν θα το κάνω. Μέχρι σήμερα δεν είχα ακούσει για τον Πολυχρονίδη και δεν παρακολουθώ τους Παραολυμπιακούς.
Σαπό, αποκαλύπτομαι στον αθλητή Πολυχρονίδη αλλά κάτι το οποίο είναι αξιοθαύμαστο δεν σημαίνει ότι είναι και spectator’s sport. Και στα σπορ συμμετοχής και όχι παροχής θεάματος πρέπει να δώσει προσοχή η κυβέρνηση.
Για παράδειγμα, στο μπότσια. Παρότι σήμερα οι περισσότερες αναφορές στο μπότσια γίνονται σαν παραολυμπιακό άθλημα. Στο μπότσια, πετάνκ, ή στα γαλλικά μπουλ, δύο ομάδες, συνήθως με δύο παίκτες η καθεμία, πετάνε από τρεις μεταλλικές μπάλες για να πλησιάσουν ένα μικρό ξύλινο μπαλάκι. Η ομάδα που έχει τις περισσότερες μπάλες κοντά στο ξύλινο κερδίζει.
Το μόνο που χρειάζεται είναι οι μπάλες και ένα χωμάτινο τερέν των 12 μέτρων. Στην Αθήνα το έχω δει να παίζεται στο Πεδίον του Αρεως και απέναντι από το Καλλιμάρμαρο πίσω από το άγαλμα του Δισκοβόλου.
Σιγά το άθλημα θα μπορούσε να πει κάποιος. Μόνο που το μπότσια μαζί με το γκολφ και το τένις είναι τα αθλήματα που μπορούν να παιχτούν σε οποιαδήποτε ηλικία. Στην Ομιλο Αντισφαίρισης, στην Αθήνα, για παράδειγμα, υπάρχει μέλος που συνεχίζει να παίζει στα 93 του.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που παίζει τένις μπορεί ήδη να καταλάβει και με τον χρόνο θα το καταλαβαίνει όλο και περισσότερο πόσο σημαντικό είναι. Και αν το τένις και ιδιαίτερα το γκολφ απαιτούν ακριβές εγκαταστάσεις το μπότσια απαιτεί ένα ελεύθερο χώρο με χώμα μήκους 15 μέτρων.
Συμπτωματικά θυμάμαι το 2018 να έχω βρεθεί στο Δημοτικό Αθλητικό Κέντρο Αιγάλεω, κοντά δηλαδή στα μέρη που μεγάλωσε ο Πολυχρονίδης, να βλέπω μια εγκαταλειμμένη βαλβίδα της σφαίρας και να σκέφτομαι πόσο εύκολα θα μπορούσε να γίνει τερέν του μπότσια.
Εχοντας μπει για τα καλά στη δεύτερη τετραετία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι καιρός να ασχοληθεί με το πώς θα μπορέσει να σηκώσει τον κόσμο από τον καναπέ. Μπορεί να κάνει ένα πρόγραμμα που θα επιβραβεύει αυτούς που πέτυχαν κάποιες επιδόσεις συμβατές με την ηλικία τους, όπως το Presidential Sports Award Program στην Αμερική, μπορεί να σκεφτούν κάτι άλλο.
Θα είναι μια κίνηση που αξίζει τον κόπο και θα έχει πιθανότητες να πετύχει μόνο αν στηριχθεί από τον Πρωθυπουργό. Οσο για τον Πολυχρονίδη, που έδωσε αφορμή για αυτό το άρθρο, ελπίζω κάποια στιγμή να δημιουργηθεί ένα τερέν μπότσια στο ΔΑΚ Αιγάλεω που θα πάρει το όνομά του.