Οι Συριζαίοι μισούν τον Μητσοτάκη. Οι Νεοδημοκράτες σιχαίνονται τον Τσίπρα. Οι Συριζαίοι χωρίζονται σε Πρωτοσυριζαίους και κανονικούς Συριζαίους. Οι Νεοδημοκράτες χωρίζονται σε κανονικούς Νεοδημοκράτες και σε Πρωτονεοδημοκράτες, γνωστούς και ως λαϊκούς δεξιούς.
Οι Πρωτοσυριζαίοι, περισσότερο από τον Μητσοτάκη σιχαίνονται τους λεγόμενους «μουσαφιρέους», δηλαδή του παλιούς Πασόκους, που σήμερα έχουν μεταμορφωθεί σε Πασοκοσυριζαίους. Τρελαίνονται όταν τους βλέπουν δίπλα στον Τσίπρα και παθαίνουν συγκοπή όταν βλέπουν τα κομματικά αξιώματα να βρίσκονται στα κεντρώα χέρια τους. Είναι πάντως κύριοι, το παλεύουν κάπως στα κομματικά όργανα, αλλά κατά βάση αποδέχονται την ήττα τους και κάθονται άπραγοι στην γωνιά τους.
Στην απέναντι όχθη, οι Πρωτονεοδημοκράτες ή λαϊκοί δεξιοί, περισσότερο από τον Τσίπρα μισούν τον Μητσοτάκη. Σε αντίθεση όμως με τους Πρωτοσυριζαίους, που αντιστέκονται στους «μουσαφιρέους» παραμένοντας εν σώματι εντός των κομματικών τειχών τους, οι Πρωτονεοδημοκράτες χωρίζονται σε δύο υποκατηγορίες.
Στην πρώτη υποκατηγορία εντάσσονται αυτοί που το αντιμητσοτακικό τους μίσος είναι τόσο μεγάλο ώστε τους οδήγησε ευθέως στην πολιτική αγκαλιά του Τσίπρα. Κάποιοι κατέληξαν έως και υπουργοί της κυβερνώσας Αριστεράς, κυνηγοί δεξιών κεφαλών ή προσωπικοί παρατρεχάμενοι του αρχηγού της.
Στη δεύτερη υποκατηγορία εντάσσονται εκείνοι που παρέμειναν μεν στη ΝΔ, αλλά ευχόμενοι και απεργαζόμενοι την ήττα της. Αμφότερες οι υποκατηγορίες αυτές έχουν την πεποίθηση ότι ο Μητσοτάκης έχει παραδώσει την παράταξη στους κεντρώους και ότι μια ήττα του θα σημάνει την ανάσταση της ωραίας παλαιάς παραδοσιακής Δεξιάς.
Η ύπαρξη κομματικών αντιπολιτεύσεων είναι ένδειξη υγείας των πολιτικών οργανισμών, καθότι η μονολιθικότητα συμβαδίζει πάντα με την άκριτη προσωπολατρία, με την αυταρχική εσωτερική λειτουργία και με την αδυναμία εσωτερικής ανανέωσης. Παραλλήλως, όμως, η ύπαρξη όχι λελογισμένων αλλά ισχυρών και φανατικών κομματικών αντιπολιτεύσεων, ιστορικά λειτουργεί ως παράγων αστάθειας του πολιτικού οργανισμού και διαβρωτική συνιστώσα που κατατείνει στην ήττα του.
Ο Τσίπρας δεν φαίνεται να κινδυνεύει στα σοβαρά από την αντιπολίτευσή του. Το παλαιό κουμουνιστογενές 3% δεν δείχνει διάθεση να υπονομεύσει αποφασιστικά την πολιτική των νυν κλειδοκρατόρων. Κινείται με μάλλον ακίνδυνες αμυντικές μάχες χαρακωμάτων. Τουναντίον, στη ΝΔ, οι ρέκτες του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» δείχνουν πιο αποφασισμένοι από τους εσω-αντιπολιτευόμενους συναδέλφους τους της Αριστεράς.
Αν και ανήμποροι να κυριαρχήσουν στο πολιτικό σκηνικό από μόνοι τους, δίχως τη συνεπικουρία του Κέντρου, δεν παύουν να το απεχθάνονται. Με την πονηριά τσακαλιού και τη θρασυδειλία ύαινας τριγυρίζουν γύρω από τη σημερινή ΝΔ γρυλίζοντας, υποσκάπτοντας, παραμονεύοντας. Οσο ο Μητσοτάκης θα παραμένει πρώτος με την υποστήριξη του κόσμου, θα συνεχίζουν έτσι. Αν παρ’ ελπίδα γονατίσει, έστω και ελαφρά, πριν ακόμα ορμήσει ο Τσίπρας εναντίον του, θα είναι οι πρώτοι που θα πέσουν πάνω του για να τον κατασπαράξουν.