Χάλκινος ο Εμμανουήλ Καραλής. Ο ελληνικός στίβος έχει γυρίσει σελίδα μετά την εμφάνιση του 24χρονου επικοντιστή στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, ο οποίος με τη νίκη του θύμισε τον θρυλικό Γιώργο Ρουμπάνη και το δικό του χάλκινο μετάλλιο στην Ολυμπιάδα της Μελβούρνης, το 1956. Ο Καραλής το κατάφερε σε έναν δύσκολο αγώνα, με έναν διαστημικό Ντουμπλάντις που πήγαινε εξαρχής για παγκόσμιο ρεκόρ.
Δεν κατάφερε μόνο αυτό, όμως. Σίγουρα, ο αθλητικός άθλος του μας κάνει περήφανους. Αλλά για όποιον ξέρει την ιστορία αυτού του παιδιού, η περηφάνια για ό,τι κατάφερε είναι μεγαλύτερη. Ηταν μόλις πριν από δύο χρόνια, όταν ο επικοντιστής ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από τον πρωταθλητισμό επειδή αντιμετωπίζει ψυχικά προβλήματα. Μια ψυχική κατάρρευση που στεκόταν εμπόδιο στην προσπάθειά του και ρουφούσε από μέσα του κάθε στάλα χαράς.
Είχε γράψει τότε: «Μετά από έναν τραυματισμό που είχα κατά τη διάρκεια της σεζόν στον κλειστό στίβο, μια σειρά από γεγονότα κατάφεραν να μειώσουν εντελώς το ηθικό μου. Για πρώτη φορά φέτος έπαθα μια πλήρη κρίση πανικού που κατά συνέπεια με έκανε να βυθιστώ στο άγχος και την κατάθλιψη για αρκετό καιρό». Συνέχιζε την ανάρτησή του λέγοντας ότι πίεσε τον εαυτό του να ανατρέψει την κατάσταση και να είναι θετικός, αλλά δεν τα κατάφερε. Και όσο κι αν ήθελε να απολαμβάνει κάθε αγώνα του, παρόλα αυτά ένιωθε χαμένος και χωρίς κίνητρο.
Τότε πολλοί είχαν παραξενευτεί που ένας νέος άνθρωπος, με τόσες αθλητικές επιτυχίες και μια σταδιοδρομία στον στίβο που προδιαγράφεται λαμπρή, μπορεί να πάθει τέτοιο ψυχολογικό κλακάζ και να παρατήσει τα πάντα. Αλλοι τόσοι, βέβαια, επικρότησαν τον επικοντιστή για την ειλικρίνειά του και το παράδειγμα που έδωσε, ότι η ψυχική υγεία είναι μια προτεραιότητα που ο καθένας οφείλει να έχει, και όταν κλονίζεται δεν είναι ντροπή να το εκφράζει και να αναζητάει θεραπεία, να κάνει ένα διάλειμμα για να ξαναβρεί το χαμόγελο του, όπως χαρακτηριστικά είχε γράψει σε ’κείνη την ανάρτηση ο Καραλής.
Το έκανε το διάλειμμα, προφανώς έκανε και τα κουμάντα του για να επαναφέρει την ψυχική ισορροπία του και επανήλθε δριμύτερος στα όνειρά του, στους στόχους και στην πορεία του. Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη του, μια νίκη της ζωής που δεν μετριέται σε μέτρα επί κοντώ και σε παγκόσμια ρεκόρ, αλλά σε χιλιόμετρα προσπάθειας και αναμέτρησης με το τέρας της κατάθλιψης και κάθε ψυχικής νόσου που τρυπώνει μέσα μας.
Αυτή η επάνοδος του Καραλή, και το χάλκινο μετάλλιό του, δίνουν ένα δυνατό μήνυμα σε όλους. Μας φωνάζουν ότι η ψυχική υγεία μπορεί να κατακτηθεί, δεν είναι ένα πεδίο απροσπέλαστο, ένα αγρίμι που δεν μπορεί να εξημερωθεί. Εκείνο που χρειάζεται, όμως, το πρώτο βήμα για να το καταφέρεις, είναι η αποδοχή. Αυτό είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει τα πράγματα, το πρώτο υλικό της συνταγής που μπορεί να σε επαναφέρει, να σε ανακουφίσει, να ξαναβάλει ακτίδες φωτός μέσα στα σκοτάδια σου.
«Τώρα που ηρέμησα, σκέφτομαι ό,τι έχω περάσει ως αθλητής, ως άνθρωπος. Τις δυσκολίες, την κατάθλιψη, τον ρατσισμό, τους τραυματισμούς. Μπορώ να πω ότι όλα αυτά με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι τώρα. Δυνατό, με αυτοπεποίθηση, ένας τρίτος ολυμπιονίκης», δήλωσε μετά τη νίκη του.
Και δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από την κατάληξη της δήλωσής του: «Αυτό που θέλω να πω στα νέα παιδιά είναι να πιστεύουν στα όνειρά τους. Είναι πολύ δύσκολος αυτός ο κόσμος, αλλά με επιμονή και υπομονή, με πίστη στον εαυτό σου, θα κάνεις πράγματα».
Ναι, είναι δύσκολος ο κόσμος, Μανόλο. Γεμάτος προβλήματα, γεμάτος ανθρώπους που χάνουν τον δρόμο τους γιατί έχουν χάσει πρώτα την ψυχική ισορροπία τους. Είναι τόσο εύκολο πια να τη χάσεις. Και παραμένει, δυστυχώς ακόμα, τόσο δύσκολο να το παραδεχτείς.
Αλλά υπάρχουν κάτι άνθρωποι σαν εσένα που δίνουν ωραία παραδείγματα. Και όταν τα καταφέρνουν, ανεβαίνοντας στο βάθρο της νίκης με τη σημαία της χώρας τους στην πλάτη, σου μεταδίδουν ό,τι χρειάζεσαι για να πιστέψεις κι εσύ στον εαυτό σου. Κυρίως, να πιστέψεις ότι ο εαυτός σου μπορεί να νικήσει ό,τι τον κρατάει πίσω, στα μετόπισθεν, στα σκοτάδια.