O Εμανουέλ Μακρόν έχει στείλει στην Τουρκία περισσότερα αυστηρά μηνύματα και από τον Προκόπη Παυλόπουλο. Τα στέλνει με κάθε ευκαιρία και προφανώς τα εννοεί. Ακόμα και η ομιλία του για την εθνική επέτειο της Γαλλίας, επενδύθηκε με αναφορές προς την Τουρκία —ουσιαστικά είπε ότι η Γαλλία δεν θα επιτρέψει στην Τουρκία να κάνει το παιχνίδι που θέλει στη Μεσόγειο.
Τίποτα πιο αναμενόμενο. Η Γαλλία, ως η ισχυρότερη, στρατιωτικά χώρα της μεσογειακής λεκάνης (και της ΕΕ), δεν βλέπει απλώς την Τουρκία να βγάζει γλώσσα, δέχεται πλέον ανοιχτές απειλές εις βάρος ζωτικών συμφερόντων της. Το περιστατικό με την παρενόχληση γαλλικού πολεμικού πλοίου ανοιχτά της Λιβύης, κάτι που προκάλεσε μία μικρή θύελλα στο ΝΑΤΟ, περιγράφει συμβολικά και συνοπτικά την εικόνα.
Η Γαλλία δεν έχει μόνο στρατηγικά ενδιαφέροντα στη Μεσόγειο, αλλά και έντονο στίγμα στον ενεργειακό χάρτη. Κινείται ενεργητικά στις έρευνες για υδρογονάνθρακες με σημαντική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο, βρίσκεται ήδη στην Κύπρο, δηλώνει παρούσα στα ελληνικά νερά και έχει εκφράσει την υποστήριξη της στη δημιουργία του αγωγού που θα μεταφέρει αέριο, δια της Ελλάδας, από το Ισραήλ στην Ευρώπη.
Στη Λιβύη, η Γαλλία, βρίσκεται απέναντι από την Τουρκία. Ο βομβαρδισμός τουρκικής αεροπορικής βάσης από αεροσκάφη Rafale ήταν ένα μήνυμα προς την Αγκυρα -εκτός και αν στη συνέχεια αποδειχθεί ότι τα αεροπλάνα σηκώθηκαν από την Αίγυπτο. Και φυσικά υπάρχει και το πεδίο της Συρίας, όπου η Γαλλία, με μακρά παρουσία στη χώρα, αντιδρά στο τουρκικό επιχειρησιακό ενδιαφέρον. Είναι και κάτι ακόμα: η Γαλλία διαπλέκεται πολιτικά και οικονομικά με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, συγκροτώντας ένα τοπικό μέτωπο κατά της Τουρκίας. Ο κόμπος των γαλλοτουρκικών σχέσεων είναι τόσο σφιχτός και μπερδεμένος που δεν υπάρχει περίπτωση να λυθεί στη βάση συγκυριακών συμμαχιών.
Δεν χρειάζεται να παίζεις διπλωματικό πόκερ για να δεις πώς πρέπει να κινηθεί Ελλάδα. Και ξερή να γνωρίζεις, το ίδιο είναι. Στα ευρωτουρκικά η Γερμανία είναι, το λιγότερο, αμήχανη. Οι δουλειές με την Τουρκία είναι μεγάλες και τα εκατομμύρια των τούρκων μεταναστών ή των Γερμανών τουρκικής καταγωγής, δεν θα επέτρεπαν σε καμία κυβέρνηση να κινηθεί έξω από ένα αυστηρό πλαίσιο ισορροπιών. Συνεπώς η Ελλάδα και τις φρεγάτες της θα ψωνίσει από τη Γαλλία και θα ρίξει μια ματιά σε κανένα αεροπλάνο, εν ανάγκη θα σερβίρει στα ΚΨΜ γαλλικά κρουασάν εισαγωγής. Ουσιαστικά αυτή τη στιγμή, η Γαλλία είναι η μοναδική δύναμη στην οποία η Ελλάδα μπορεί να επενδύσει, προσδοκώντας κάποια οφέλη στην περίπτωση που τα σύννεφα πυκνώσουν και η Τουρκία δείξει νύχια.
Δεν είναι μόνο οι γραφικότητες του «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία» και το αεροπλάνο που έφερε τον Καραμανλή από το Παρίσι. Δεν είναι ούτε οι «πλάτες» που έβαλε ο Ολάντ όταν ο Τσίπρας πήγαινε τη χώρα στα βράχια και όλους εμάς στο διάολο. Είναι και ο διαχρονικός φιλελληνισμός που έχει αποτυπωθεί στη συλλογική κουλτούρα των Γάλλων, ξεκινώντας από την πρωτόλεια συνάντηση του Διαφωτισμού με το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Τις άγριες μέρες του 2015 ο γαλλικός Τύπος έγραφε ότι ακόμα και αν, τεχνικά και οικονομικά, η Ελλάδα δεν έχει θέση στην ευρωζώνη, η έννοια της Ευρώπης ατονεί, σχεδόν καταργείται, χωρίς την κοιτίδα της ιδέας.
Με την Αμερική, λοιπόν, να παλινωδεί, τη Γερμανία να «τουρκεύει» και τη ρωσική αρκούδα να μη δείχνει τα δόντια της στον Ερντογάν, στο Μαξίμου είναι ουσιαστικά υποχρεωμένοι να εγκαταστήσουν μία απευθείας γραμμή με τα Ηλύσια Πεδία. Και απ’ ότι φαίνεται, ήδη απλώνουν σύρμα.