Ακόμα το στομάχι μου είναι ανακατεμένο. Μάχη εναντίον μιας 14χρονης. Και την επομένη, κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο περιστατικό. Τόση βία. Τόσο φρικώδες υπερθέαμα βίας. Μπορώ να ανασύρω από τη βαθιά μνήμη μου σκηνές άγουρων αγοριών να παλεύουν. Πόσο εύκολο το είχαν. Με ξάφνιαζε το πλάκωμα (έτσι το ονόμαζαν, «πλακώθηκαν»)… Λες και ξεφύτρωνε κάπου μέσα τους το πρωτόπλαστο, του άνδρα που θα πάλευε, θα κυνηγούσε για την τροφή…
Συγχρόνως, άλλο τόσο με ξάφνιαζε και το πώς απεμπλέκονταν από τον καβγά, εκεί που τρόμαζες ότι θα σκοτωθούν. Βέβαια, έπαιζε ρόλο ο περίγυρος. Οφειλαν να πέσουν καταπάνω, να τους χωρίσουν, όφειλαν να φωνάζουν «Ρε! Σταματήστε, ρε!», όφειλαν δύο αντίθετες δυνάμεις του καλού να γραπώσουν τους παλαιστές της στιγμής και να καθησυχάσουν τον καβγά: «Ασ’ τον μωρέ!».
Κορίτσια να πλακωθούν; Αδιανόητο! Είχαν άλλα όπλα, ισχυρότερα των χειροδύναμων, είχαν τον λόγο. Τι ισχύει από όλα αυτά; Τίποτα. Ολα αλλιώς. Ο κόσμος όλος αλλιώς. Τρομάζω, φοβάμαι πολύ, αγωνιώ, τρέμω διαισθανόμενη τα χειρότερα και χειρότερα. Η εμπλοκή και των κοριτσιών στη βία μού ακυρώνει κάθε ελπίδα. Οσο και η συμμετοχή των θεατών. Ενα Κολοσσαίο, σε νοητές κερκίδες, σε κύκλο. Απαθείς. Αρα, ούτε και Κολοσσαίο. Κάτι νέο, απροσδιόριστο.
Μοιάζει η δοσολογία να μην τους είναι επαρκής. Αχόρταστοι βίας. Και πώς να μην; Από τα Μίκυ Μάους ενός «κάποτε», στα τερατώδη Γκορμίτι, και πλέον φτάνουμε στο κομπασμό βίας μέσω Tik Τok… Από το περιβάλλον μιας σταθερότητας οικογένειας, στα τρία διαζύγια ανά τέσσερις γάμους… Από το παιχνίδι και την αποδοχή του «τίποτα», ως δικαίωμα του παιδιού, στο κυνήγι άπειρων ιδιαιτέρων-φροντιστηρίων για να μην έχει ίχνος χρόνου, μην και δοκιμαστεί με το «τίποτα» (που ποτέ δεν είναι τίποτα).
Εχει νόημα να καταγράψω έναν μακρύ κατάλογο καθημερινότητας με δραματικούς, αγχωτικούς εμποτισμούς θυμών και βίας; Πρόσφατα με ενημέρωσαν ότι τα αυτοάνοσα χτυπάνε ταβάνι, σε παιδιά. Η σκλήρυνση κατά πλάκας θερίζει σε ηλικίες από 17-22… Πάμε καλά; Διαθέτουμε χρόνο να δούμε τι πάει στραβά; Με απελπίζει και η στάση των γονιών.
Πώς δεν οργανώνονται ανά σχολείο; Η τραγικότερη βία αρχίζει μετά το κάθε περιστατικό βίας. Ο φόβος του θύματος. Η διαρκής ετοιμότητά του. Η αγωνία. Η μοναξιά. Αν πλέον το ξύλο πέφτει σε μέρη με φως και ανάμεσα σε πλήθος κόσμου… Τα σημεία δηλαδή στα οποία θα παροτρύναμε έναν φοβισμένο να σταθεί ως καταφύγιο… Φαντάσου! Φαντάσου!
Πού να βρεθεί σημείο ασφαλές στη Γη για ένα φοβισμένο πλάσμα και μάλιστα παιδί; Πώς οι γονείς δεν οργανώνουν ομάδες; Πώς δεν αναλαμβάνουν δράση; Πώς στέκονται σαν λαγοί που τους ρίχνεις προβολέα; Τι περιμένουν; «Το επόμενο παιδί θα είναι το δικό μου». Αν το εμπεδώσουμε αυτό, δεν έχουμε χρόνο να περιμένουμε κανένα «κράτος».
Πώς ενώ τους το σφυρίζει η ψυχή τους, δεν ενεργούν δυναμικά; Γιατί, για παράδειγμα, μια ομάδα γονιών δεν αναλαμβάνει να συνοδεύσει το θύμα την επομένη και την μεθεπομένη στο σχολείο ως φρουροί του… Γιατί στο δικαστήριο των νταήδων που δήλωσαν κουρείς και ξύριζαν παιδιά πήγε το «παρεάκι τους» προς υπεράσπισή τους αλλά δεν παρατάχθηκαν και γονείς από όλο το σχολείο ώστε να δείξουν το όριο της «πλάκας»;
Να δει ο κάθε δράστης ότι τυγχάνει προστασίας το κάθε θύμα. Ιδέες ρίχνω ενώ κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα. Μπορεί να γράφω άτακτα. Αλλά όλα τα κινήματα ξεκινάνε από «άτακτα». Αν στη γενιά μας με τα χέρια υψωμένα τραγουδούσαμε «Παιδιά, σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους», νομίζω ήρθε η ώρα να μετατραπεί ο στίχος σε «Γονείς, σηκωθείτε!». Ενωθείτε. Δράστε.