Μίζες, πλαστογραφίες, εκβιασμοί. Εσείς αλήθεια μέχρι πού θα φτάνατε προκειμένου να εξασφαλίσετε μια θέση για το παιδί σας στο Χάρβαρντ;
Ο ίδιος ο βραβευμένος με Πούλιτζερ συγγραφέας Ντέιβιντ Μάμετ έσπευσε με ανοιχτή του επιστολή να υπερασπιστεί τη φίλη του Φελίσιτι Χάφμαν (σταρ της σειράς «Νοικοκυρές σε απόγνωση», η οποία αναμιγνύεται στο πρόσφατο σκάνδαλο με τους επιφανείς γονείς που «αγόραζαν» θέσεις για τα παιδιά τους στα μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια): «Το ότι ο γονεϊκός της ζήλος για το μέλλον των παιδιών της έφτασε στο σημείο να θολώσει την κρίση της δεν είναι μόνο δυσάρεστο, είναι –είμαι βέβαιος ότι όλοι εμείς οι γονείς θα συμφωνήσουμε– ένα παγκόσμιο φαινόμενο».
Αυτός ο υπερβάλλων ζήλος βρίσκεται πίσω από την εν εξελίξει «Επιχείρηση Varsity Blues», όπως την έχει βαφτίσει το FBI. Πρόκειται για μία πλεκτάνη ύψους 25 εκατομμυρίων δολαρίων. Ομοσπονδιακοί εισαγγελείς απήγγειλαν κατηγορίες σε βάρος 30 και πλέον γονέων, ανάμεσά τους χολιγουντιανοί σταρ και μπίζνεσμεν ολκής, οι οποίοι τα έσκαγαν «χοντρά» για να εξασφαλίσουν την παρουσία του παιδιού τους στα πανεπιστήμια Γέιλ, Στάνφορντ, Τζορτζτάουν και UCLA.
Οι πλούσιοι γεννήτορες είχαν πολλάκις καταφύγει στις υπηρεσίες του επίσης κατηγορούμενου, «εγκέφαλου» του κυκλώματος Ουίλιαμ «Ρικ» Σίνγκερ, επικεφαλής του «Edge College & Career Network». Αντί αδράς αμοιβής, που μπορούσε να φτάσει και τα 6.5 εκατομμύρια δολάρια, o Σίνγκερ αναλάμβανε να κάνει τα πάντα για να αυξήσει τις πιθανότητες να τακτοποιηθεί το παιδί σου σε ένα ελίτ πανεπιστημιακό ίδρυμα. Μεταξύ άλλων: να βάλει κάποιον άλλον να δώσει εξετάσεις στη θέση του (απαραίτητο ένα δείγμα του γραφικού του χαρακτήρα), να δωροδοκήσει στελέχη των προαναφερθέντων ιδρυμάτων, να «μαγειρέψει» τους βαθμούς του στα τεστ, να το παρουσιάσει ως σούπερ αστέρι πχ στο ποδόσφαιρο ή στο πόλο (με ένα καλό phοtoshop σε ένα ψεύτικο αθλητικό προφίλ) κοκ
Στο σκάνδαλο τα «παιδιά» δεν φαίνεται να είχαν ιδέα για τις αλχημείες του μπαμπά και της μαμάς. Ομως, ο ζήλος για τις ακαδημαϊκές επιδόσεις είναι πλέον τόσο θηριώδης (ακόμα και μεταξύ λιγότερο εύπορων, κανονικών, νομοταγών γονέων), που τα ίδια τα παιδιά εκπαιδεύονται συχνά εξ απαλών ονύχων στην ακαδημαϊκή εξαπάτηση. Είναι λογικό. Η φρενίτιδα του ανταγωνισμού σε συνδυασμό με μια απαξιωμένη, χρηστική εκδοχή της μάθησης («απόκτησε εφόδια για να βρεις δουλειά») και μια κουλτούρα της ευκολίας («τα καταφέρνω όλα άκοπα, ανώδυνα, βολικά») δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Ενα κοκτέιλ που εξαλείφει κάθε ίχνος ηθικής. Λίαν ενδεικτικό ότι το 2007 το 5% όσων υπέβαλαν αίτηση στα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ, είχαν συμπληρώσει τις αιτήσεις τους με υλικό αλιευμένο από το Ιντερνετ. Εξ αυτών, 234 υποψήφιοι, στην εξήγησή τους γιατί επέλεξαν να σπουδάσουν Χημεία, χρησιμοποίησαν το ίδιο ακριβώς παράδειγμα: «Στα οκτώ μου έβαλα φωτιά στην πιζάμα μου».
Το βλέπεις παντού και στην Ελλάδα των πλαστών απολυτηρίων και πτυχίων, όπου η γονεϊκή φαντασίωση περί Χάρβαρντ όχι απλά δεν υποχώρησε, αλλά ενισχύεται. Από το παιδάκι του Δημοτικού που μπαίνει κρυφά στο Google Translate για να γράψει την άσκηση στα Αγγλικά. Μέχρι τον μαθητή της Β΄Γυμνασίου που συντάσσει μια ολόκληρη εργασία κάνοντας copy και paste από το Ιντερνετ (με την ανοχή, ενίοτε με την αρωγή των γονέων). Μέχρι τους 106 φοιτητές του Πανεπιστημίου της Πάτρας που εν έτει 2017 αγόρασαν και κατέθεσαν την ίδια εργασία. Δεν κόστισε πολύ. Αν δεν απατώμαι, 100 ευρώ έκαστος.
Mια επιμελήτρια βιβλίων με την οποία μιλούσα προσφάτως, μου εκμυστηρεύτηκε το εξής: «Θα έκανα χρυσές δουλειές αν δεχόμουν όλους τους φοιτητές που έρχονται να τους γράψω τις πτυχιακές. Απλά αρνούμαι».
Ο «ζήλος» έχει πλέον ξεφύγει. Γονείς και παιδιά παίρνουν μέρος σε μια τρελή κούρσα, όπου όλο και περισσότερα επιτρέπονται, όλο και περισσότερα επιβάλλονται, όλο και περισσότερα εξαγοράζονται. Δυσάρεστο, αλλά παγκόσμιο φαινόμενο.