Φανταστείτε να τελειώνει αγώνας ποδοσφαίρου και να κατεβαίνουν χιλιάδες φίλαθλοι στο Μετρό για να φύγουν. Κι εσείς να είστε ένας από αυτούς που πρέπει να βγάλουν εισιτήριο, ενώ δεν λειτουργούν όλα τα μηχανήματα. Ο φίλος που το έζησε, γυρνώντας από αγώνα στη Θεσσαλονίκη, μάλλον θα το διηγείται για καιρό. Οχι για τον χαμό, που φυσιολογικό είναι να συμβεί ύστερα από έναν αγώνα όπου όλο το γήπεδο φεύγει, αλλά για το γεγονός ότι όλοι αυτοί έπρεπε να περιμένουν για να βγάλουν εισιτήριο σε ένα-δύο μηχανήματα που λειτουργούσαν όλα κι όλα.
«Εξι λεπτά διαδρομή και 30 λεπτά αναμονή στο μηχάνημα για εισιτήριο», μου είπε στο τέλος και γελούσαμε, γιατί θυμήθηκα ότι είχα κι εγώ πάθει το ίδιο, στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Μόνο δύο μηχανήματα έβγαζαν εισιτήρια για το λεωφορείο που σε μεταφέρει στην πόλη, και λειτουργούσε μόνο το ένα. Μια ατελείωτη ουρά ταξιδιωτών από την πτήση που μόλις είχε φτάσει περίμενε μπροστά τους, δυσφορώντας γιατί το λεωφορείο θα έφευγε σύντομα και ποιος ξέρει σε πόση ώρα θα ερχόταν το επόμενο.
Δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν αυτά, ούτε σε αεροδρόμια ούτε σε Μετρό. Και αν υποθέσουμε ότι το αεροδρόμιο είναι παλιότερο και κάποια πράγματα μπορεί να δυσλειτουργούν (δεν θα έπρεπε), το Μετρό Θεσσαλονίκης είναι του κουτιού, από τα πλέον σύγχρονα και όμορφα της Ευρώπης, όπως λένε. Δικαιολογείται να λειτουργούν από τα έξι μηχανήματα τα δύο, στον σταθμό της «Βούλγαρη»; Δικαιολογείται στον σταθμό «Νέα Ελβετία» να λειτουργεί μόνο ένα μηχάνημα και στον σταθμό «Αγία Σοφία» κανένα, και αυτό να συμβαίνει επί ένα δεκαήμερο μετά τα εγκαίνια;
Μετά τα προβλήματα με τα εισιτήρια, ήρθε και μια εκκένωση επιβαινόντων. Το απόγευμα του Σαββάτου, ο συρμός ακινητοποιήθηκε λόγω διακοπής στην ηλεκτροδότηση μεταξύ των σταθμών «Ανάληψη» και «Φλέμινγκ». Ολοι οι επιβάτες βγήκαν σώοι, ευτυχώς, καθοδηγούμενοι από συνοδούς, διανύοντας μια απόσταση 70 μέτρων στον πεζοδιάδρομο της σήραγγας και εξήλθαν από πλατφόρμα εξόδου.
Βεβαίως, αυτά συμβαίνουν σε όλα τα Μετρό του κόσμου, και το θετικό είναι ότι τηρήθηκαν τα πρωτόκολλα ασφαλείας και δεν υπήρξε καμία δυσάρεστη συνέπεια. Δεν ξέρω, όμως, αν υπάρχει άλλο Μετρό που να εγκαινιάστηκε με τόσα προβλήματα, και στις μόλις δύο βδομάδες λειτουργίας του να συμβαίνει το ένα ευτράπελο μετά το άλλο.
Ασφαλώς, πρόκειται για ένα έργο που αλλάζει τον χαρακτήρα της πόλης και εξυπηρετεί τους πολίτες της. Κανείς δεν το αρνείται. Οι λεπτομέρειες όμως κάνουν τη διαφορά σε όλα, κι εδώ φαίνεται ότι πρέπει να δοθεί λίγο περισσότερη σημασία στις λεπτομέρειες, για να μιλήσουμε για μια άρτια εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού και όχι ταλαιπωρία του στα σημεία. Αν περνάς την οδύσσεια της ουράς για να βγάλεις εισιτήριο, κι αν αυτό συνεχιστεί για πολύ ακόμα, μπορεί να αποφασίσεις και πάλι να πάρεις το αυτοκίνητο για να μετακινηθείς.
Η εταιρεία που έχει αναλάβει τη διαχείριση του Μετρό Θεσσαλονίκης υπόσχεται ότι όλα θα λυθούν σύντομα. Μακάρι, γιατί είναι κρίμα ένα έργο τέτοιας σπουδαιότητας για τη λειτουργία μιας πόλης, να σχολιάζεται με τόσο αντιφατικούς τρόπους. Από τη μία να προκαλεί το θαυμασμό σε όσους το επισκέπτονται, όλοι να μιλάνε για ένα καταπληκτικό έργο και για σταθμούς που σου κόβουν την ανάσα, και από την άλλη να γεμίζουν τα κοινωνικά δίκτυα με κοροϊδευτικά σχόλια και γκρίνια για τις μικρές, αλλά καίριας σημασίας, δυσλειτουργίες.
Στη ροή της καθημερινότητας, αυτές οι λεπτομέρειες παίζουν καθοριστικό ρόλο. Γιατί δεν είναι μόνο η δυνατότητα να κινηθείς γρήγορα από το ένα σημείο στο άλλο. Η εξυπηρέτηση της μετακίνησης είναι μια πολύπλευρη διαδικασία, με πολλά μικρά κουμπάκια που πρέπει να λειτουργούν άψογα για να σου δημιουργούν μια αίσθηση εμπιστοσύνης και ασφάλειας.