Στην ηλικία που είμαι, έχω πάρει πολλά μαθήματα ζωής. Ενα από τα πιο σημαντικά, που αφορά διαχείριση οικονομικών, είναι να μη χρονοτριβώ ψευτοϋπερασπιζόμενη ένα λάθος, γιατί αυτός είναι ο ιδανικός τρόπος για να κάνεις το επόμενο, μεγιστοποιώντας το πρώτο, αλλά γενναία να το αναγνωρίζω και να αξιοποιώ τις δυνάμεις μου, μόνο, για να το διορθώσω. Και αν δεν διορθώνεται; Να κόβεις το «χέρι» πριν εξαπλωθεί η «γάγγραινα» στο σώμα.
Αυτή είναι και η διαφορά διαχείρισης των οικονομικών από τις γυναίκες έναντι των ανδρών, όπως το έχω παρατηρήσει σε πολλά οικονομικά δράματα της μακροχρόνιας κρίσης. Συνηθισμένες στην «απολογία», δεν χρονοτριβούν να κουκουλώσουν, αλλά ομολογούν και εν τέλει είναι πιο πρακτικές στο «τώρα, τι κάνουμε;». Ενώ οι άνδρες, μαθημένοι σε εσωτερική «ομολογία», δηλαδή μιλώντας μόνο με τον εαυτό τους, από λανθασμένη αξιοπρέπεια αντιδρούν ως λαγός που του ρίχνουν φώτα. Γιατί τα λέω αυτά;
Παρακολουθώ τη συζήτηση για το περίφημο στέγαστρο Καλατράβα και αναρωτιέμαι αν εγώ ζούσα σε άλλη χώρα τα προηγούμενα χρόνια. Θυμάμαι τραυματικά ότι σχεδόν μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων ξεκίνησε ή πυροδοτήθηκε η μακροχρόνια οικονομική κρίση της χώρας μας. Μόλις προχθές έτυχε να περάσω από τον χώρο του Δήμου Αθηναίων, όπου επί Καμίνη μοιράζονταν τα συσσίτια για τους πολίτες. Σφίχτηκε το στομάχι μου στην ανάμνηση από τις πολυπληθείς ουρές. Τα θυμάστε; (Εννοείται ότι ακόμα μοιράζονται γεύματα σε αδύναμους συμπολίτες, αλλά άλλες πια οι συνθήκες και τα μεγέθη). Ποια συντήρηση έργου, που μέχρι την τελευταία στιγμή…
Στο απολύτως «παρά πέντε», διαβάζαμε πηχυαίους τίτλους αν τσούλησαν ή όχι κομμάτια της κατασκευής του; Θυμάστε; Τέρατα έγιναν τότε. Οπως και θαύματα, για να είμαστε δίκαιοι. Στο «διά ταύτα»: 130 εκατομμύρια είχε στοιχίσει μόνο το στέγαστρο Καλατράβα και τώρα καλούμαστε να δώσουμε 58 για τη συντήρησή του; Πενήντα οκτώ «αρχικά», γιατί πάντα επιφυλάσσονται οικονομικές εκπλήξεις… Τι κι αν είναι από Ταμείο Ανάκαμψης; «Και τι προτείνετε δηλαδή να γίνει, κυρία Βιτάλη;», «Αν το συντηρούσαν σωστά, δεν θα χρειάζονταν τώρα…» σας ακούω ήδη να αγανακτείτε.
Επιτρέψτε μου να αντιπαραβάλω. Προ ημερών βρέθηκα στο Θριάσιο Νοσοκομείο, στο Νευροχειρουργικό Τμήμα. Μιλάμε για Νοσοκομείο Μάχης, πολέμου κανονικού. Ευτυχώς που υπάρχει! Ωστόσο, με έκπληξη άκουσα να αναγγέλλεται σε άνθρωπο που μου φαινόταν αδιανόητο να μεταφερθεί, ότι θα τον μεταφέρουν σε κάποιο εξωτερικό, ιδιωτικό πολυιατρείο για μαγνητική, καθώς το νοσοκομείο δεν διαθέτει μαγνητικό τομογράφο. Το διανοείστε; Φταίει «το κράτος»; Φταίνε οι υπουργοί; Φταίει ένα εσωστρεφές σύστημα περίεργων πλοκαμιών και συμφερόντων;
Παρακαλώ, διαβάστε και ένα κείμενο της Βεατρίκης (Μπέτυ) Σαΐα Μαγρίζου, συγγραφέα του «Το βραχιόλι της φωτιάς». Νιώθω βαθύ χρέος.
Λάρισα 17/9/2023 (15 μέρες πριν). Σας γράφω αυτήν την επιστολή για να αντιληφθείτε ένα πολύ μεγάλο λάθος που γίνεται στην πόλη μας όσον αφορά την λειτουργία της Μονάδας Στεφανιαίας Νόσου (στο αιμοδοτικό τμήμα συγκεκριμένα) που λειτουργεί στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Την Κυριακή 17/9/2023 στις 7.30 μ.μ. ο σύζυγός μου Δαυίδ Μαγρίζος μεταφέρθηκε με ισχυρό πόνο στο στήθος στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, το οποίο εφημέρευε.
Το ασθενοφόρο ήρθε πολύ γρήγορα αλλά ήταν παλιό και χωρίς κλιματιστικό, που δυσκόλευε ακόμα και τη δική μου αναπνοή, ταρακουνούσε τρίζοντας ολόκληρο τον βαριά πονεμένο άνδρα μου και δεν χρησιμοποίησε την σειρήνα ενώ τους φώναζα όπως μου ζητούσε να κάνω ο ίδιος. Η απάντησή τους, δε, φτάνοντας στο Γενικό Νοσοκομείο, στο ερώτημά μου γιατί δεν έτρεχαν οι κατά τα άλλα καλοί συνοδοί και δεν έβαλαν σειρήνα, ήταν πως αγχώνονται χειρότερα οι ασθενείς.
Εγώ όμως γνωρίζω ότι στο έμφραγμα ο χρόνος είναι σημαντικός. Φτάνοντας στο Γενικό Νοσοκομείο διαπιστώθηκε άμεσα ότι επρόκειτο για πολύ ισχυρό έμφραγμα εν εξελίξει. Οι εξαιρετικοί γιατροί τον βοήθησαν άμεσα και σταθεροποίησαν κάπως την κατάσταση μέχρι να έρθει καλύτερο ασθενοφόρο για να τον μεταφέρει συνοδεία δύο γιατρών στη Μονάδα Στεφανιαίας Νόσου του Πανεπιστημιακού, που δεν εφημέρευε, και συγκεκριμένα στο Αιμοδυναμικό Τμήμα του, όπου τον περίμενε ο εξαιρετικός γιατρός κ. Βασίλης Δημόπουλος με δύο νοσοκόμες για στεφανιογραφία.
Η ώρα όμως είχε φτάσει 9.40 και ο άνδρας μου πονούσε φριχτά. Με το αφτί κολλημένο στην πόρτα του Αιμοδυναμικού Τμήματος, άκουγα την έκβαση της στεφανιογραφίας και τον γιατρό να μιλάει στον άνδρα μου λέγοντάς του ότι έχει τρεις βουλωμένες και μία μία τού τις άνοιγε με μπαλονάκι και έβαζε στεντ. Σε κάποια στιγμή, όμως, και όσο η διαδικασία προχωρούσε, άκουσα τον γιατρό εναγωνίως να ζητάει από τις νοσοκόμες να βρουν κάποιον γιατί ήθελε να ελευθερώσει τα χέρια του. Λόγω έλλειψης προσωπικού, καθώς το Νοσοκομείο δεν εφημέρευε, δεν βρέθηκε βοηθός.
Κάποιος που ήρθε ύστερα από ώρα, είπε πως δεν ήξερε να βοηθήσει. Δεν ξέρω πώς και υπερβαίνοντας εαυτόν, τελικά ο γιατρός κατάφερε να αποφράξει όλες τις αρτηρίες. Τον άκουγα να ρωτάει τον άνδρα μου: «Τώρα που ξεβουλώσαμε την πρώτη δεν θα πρέπει να πονάς πολύ» και αυτός απαντούσε «Κάπως καλύτερα αλλά δεν μπορώ να αναπνεύσω». Και ο γιατρός επανέλαβε την ίδια διαδικασία τρεις φορές. Στο τρίτο μπαλονάκι, ο άνδρας μου έλεγε «δεν αντέχω, γιατρέ» και άρχισε να βήχει. Ο γιατρός φώναξε: «Φωνάξτε για διασωλήνωση γρήγορα». Ακουσα τη νοσοκόμα να λέει ότι δεν έβρισκε προσωπικό για διασωλήνωση.
Πολύ σύντομα από μέσα σταμάτησε ο βήχας, σταμάτησε και η ψυχή μου. Ακουσα τη φωνή του γιατρού να λέει ατροπίνη. Κι άλλη έλεγε ο γιατρός, κι άλλη, κι άλλη ατροπίνη και ρωτούσε με αγωνία: «Πού είναι αυτοί;». Τελικά μετά από πολύ χρόνο που σε εμένα φάνηκε αιώνας, έφτασαν δυο άτομα κυλώντας ένα μηχάνημα διασωλήνωσης, φαντάζομαι, κι εγώ ούρλιαζα «Γρήγορα, τρέξτε να τον σώσετε, πού είστε τόση ώρα;».
Μπήκαν μέσα και δεν ξέρω αν επιχείρησαν να κάνουν διασωλήνωση ή όχι, αλλά με τα ίδια μου τα αφτιά άκουσα τον γιατρό να λέει: «Είχα κάνει σπουδαία δουλειά, τον είχα ξεβουλώσει, αν είχατε έρθει πριν από 10 λεπτά…». Αμέσως μετά τον άκουσα να λέει: «Πάμε να ενημερώσουμε τη σύζυγο». Ηταν 12.05 όταν με ενημέρωσαν ότι ο άνδρας μου, ετών 71, έφυγε.
Αξιότιμοι κύριοι του ιατρικού χώρου, που σέβομαι και εκτιμώ, σας τα λέω αυτά, ο κοινός και απλοϊκός ακόμα νους, πόσο μάλλον εσείς, μπορεί να καταλάβει ότι η Κλινική Μονάδα Στεφανιαίας Νόσου του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας, καθώς είναι η μοναδική, θα έπρεπε να δέχεται αυτή απευθείας τα περιστατικά καρδιάς για να μη χάνεται πολύτιμος χρόνος και να σώζονται ζωές.
Μπέτυ Μαγρίζου
Αγαπητοί αναγνώστες. Ολα, όλα, όλα έχουν βαθιά καταστροφή. Υγεία, Δικαιοσύνη, Παιδεία. Μια παράγκα που υποδύεται το κράτος. Θέλει τόλμη, δουλειά μεθοδική, γενναιότητα, κλείνοντας μάτια και αφτιά σε Μαυρογιαλούρους, σε λαϊκιστές, σε συνδικαλιστές της πλάκας και σε συμφέροντα, συμφέροντα, συμφέροντα.
Τι στέγαστρο να συντηρήσουμε σε ένα άσκεπο κράτος, εκατοντάδων άσκεπων υπηρεσιών; Θα είχαμε άραγε το θάρρος να γκρεμίσουμε το σύμβολο, την επιτομή ενός σαθρού «Ψευδομεγαλειώδους», αυτό δηλαδή που είναι το στέγαστρο Καλατράβα, για να χτίσουμε στα ερείπιά του από την αρχή με σωστά υλικά, αντοχής στην αιωνιότητα, Πολιτεία; Μάθαμε κάτι;
ΥΓ Εννοείται ότι αγγίζει το παράλογο να ζητάει κανείς τον λόγο στην Κυβέρνηση γιατί εν προκειμένω ενεργεί προνοώντας αλλά αυτό που επι της ουσίας προσμένω (και προσμενω και προσμένω) είναι δυναμικές, τολμηρές, έξω από το κουτί τομές και ενέργειες . Τρέμω μήπως το «ταμείο ανάκαμψης» μας βρει εν καιρω χρεωμένους.