– Κάθε χρόνο, κάτι γράφω, τέτοια μέρα. Γιορτή της γυναίκας. Όπως σε έχω κατασκοπεύσει στην καθημερινότητά σου. Αεικίνητή μου. Πότε ως μάνα, πότε ως σύντροφος, πότε ως κορίτσι, πότε ως γυναίκα, πότε ως μάνα της μάνας, πότε ως δυναμική εργαζόμενη, πότε ως κουρασμένη εργαζόμενη, πότε ως μπαϊλντισμένη να πρέπει και να καλλωπιστείς…
Πόσα «ως». Ρόλους και ρόλους που φορτώνεσαι οικειοθελώς. Ανέκαθεν. Να, πολύ καιρό τώρα σε παρατηρούσα και ως συντρέχτρα. Συντρέχω, βοηθώ, επικουρώ. Τόσο ενικός αριθμός που μαρκάρει τα χρόνια μας. Γελάω με όλα εκείνα τα «αξίζω, αξίζω, αξίζω». Μισιακή ψυχοθεραπεία. Βάρδα μην και σταματήσεις στο «Αξίζω». Δυναμώνουμε το «Εγώ» για να συμπορευτούμε σε ένα ευλογημένο «Εμείς». Γιατί πώς αλλιώς; Γι΄αυτό σε πονηρεύω, μην και σταματήσεις στο εμψυχωμένο «εγώ».
– Σε παρατηρώ εδώ και χρόνια και ως συντρέχτρα. Σε νοσοκομειακούς χώρους άρχισα να σε προσέχω, και σε αυτόν τον ρόλο σου, έτσι όπως σε έβλεπα σε μεγάλες «δόσεις». Πώς ενεργούσες δυναμικά, σβέλτα, βοηθητικά, ιερά. Πώς το έπαιρνες όλο επάνω σου, ως δικό σου «θέμα».
Μπορεί να είναι η εξοικείωση της γυναίκας με το αίμα. Σε μηνιαία μάλιστα δόση. Γιατί δεν εξηγείται διαφορετικά πόσους άνδρες ακούω να τρέμουν για μια εξέταση αίματος. Τόσο ανοίκεια που τους φαίνονται όλα. Να τρομοκρατούνται για μια επίσκεψη σε γιατρό, σε νοσοκομείο. Ακολουθούν ως φοβισμένα παιδιά. Παραδίδονται ως φοβισμένα, άβουλα παιδιά. Είναι τόσο χαριτωμένα, τόσο πονεμένα αστείοι!
Εσύ από δίπλα. Αεικίνητη μου. Να συνοδεύεις. Να υπομένεις, Να κατανοείς. Να ενεργείς αντ΄αυτών. Να διεκδικείς αντ΄αυτών. Να ρωτάς αντ΄αυτών. Συνοδεύοντας πατεράδες, παιδιά, συντρόφους, συγγενείς, μάνες. Συντρέχτρα μου! Μα, να σου πω κάτι στ΄αφτί; Οι συντρέχτρες υποτιμούν τον εαυτό τους ως από σίδερο. Υποτιμούν, όχι υπερτιμούν. Να σε προσέχεις. Αυτό θέλησα σήμερα να σου πω. Τέτοια μέρα. Γιορτή της γυναίκας. Να σε προσέχεις για να σε έχεις. Χρόνια σου πολλά! Αεικίνητή μου. Κορίτσι γυναίκα.
Υ.Γ Πώς το είχε πει ο Γιάννης Μετζικώφ; Η γυναίκα από το λίκνο μέχρι το μνήμα. Αεικίνητη.