Αν ένα εξειδικευμένο μάτι σάς ξεναγήσει στη νέα υπηρεσία ηλεκτρονικής έκδοσης πιστοποιητικών, θα καταλάβετε ότι το υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης δεν ανακάλυψε και τον τροχό. Αξιοποίησε ήδη υπάρχοντα εργαλεία, πολλά από τα οποία είναι και φθηνά, επιτάχυνε τη συνένωση βάσεων δεδομένων και μετέφερε στη δημόσια διοίκηση εφαρμογές που είναι εδώ και χρόνια γνωστές σε άλλες χώρες.
Ωστόσο το αποτέλεσμα δεν είναι κάτι που μπορείς να παραβλέψεις, ειδικά αν σκεφτείς ότι υπάρχουν ακόμα τμήματα του ελληνικού Δημοσίου που χρησιμοποιούν φαξ. Σήμερα μπορείς να έχεις σε δευτερόλεπτα, στο κινητό ή στον υπολογιστή, πιστοποιητικό γέννησης, ιθαγένειας και οικογενειακής κατάστασης. Σύντομα θα είναι διαθέσιμο και όλο το Ληξιαρχείο. Αν αθροίσεις τις ανθρωποώρες, το χαρτί και τα εκτυπωτικά μελάνια που εξοικονομούνται, το οικονομικό αποτέλεσμα έχει ενδιαφέρον. Η δε αποφυγή της ταλαιπωρίας για τον μέσο πολίτη είναι ανεκτίμητη.
Και εδώ εγείρεται αυθορμήτως ένα ερώτημα: για ποιο λόγο όλα αυτά δεν έγιναν τα προηγούμενα χρόνια; Δεν μιλάμε ούτε για τεράστια κονδύλια, για να πεις ότι τα έφαγε η κρίση, ούτε για τεχνογνωσία που ήταν απρόσιτη. Επίσης δεν νομίζω ότι ήταν ακριβώς θέμα βούλησης. Ποιος υπουργός δεν θα ήθελε να πουλήσει στην κοινή γνώμη ένα τέτοιο έργο; Ηταν όμως θέμα προτεραιοτήτων και επάρκειας. Το υπουργείο, υπό την προηγούμενη διαχείριση, είχε άλλες προτεραιότητες: να πετάξει δορυφόρους, να πάει στο Διάστημα, να βάλει το VAR στο ποδόσφαιρο και barcodes στις εφημερίδες. Και όσον αφορά τα υπόλοιπα, τα «ταπεινά», έμειναν στο πλάι. Αποδεικνύεται, όμως, ότι η αποτελεσματικότητα έχει να κάνει με την επάρκεια της ομάδας. Αν είναι υψηλή και λειτουργική, μπορεί να υπερβεί γραφειοκρατικά και διαχειριστικά εμπόδια, φθάνοντας στο αποτέλεσμα σε χρόνους που είναι ξένοι προς τα δεδομένα του ελληνικού Δημοσίου.
Ο υπουργός Πιερρακάκης, λοιπόν, δεν έκανε θαύματα. Εκανε τα αυτονόητα. Εχοντας ο ίδιος γνώση του αντικειμένου, έστησε μία ομάδα τεχνοκρατών, της έδωσε project, χρονοδιάγραμμα και την άφησε να δουλέψει. Αντίστοιχα, το ίδιο έπραξε στο υπουργείο Εσωτερικών ο υφυπουργός Θοδωρής Λιβάνιος. Και οι δύο έχουν σπουδές Πληροφορικής. Και οι δύο δεν είναι εκλεγμένοι. Πήραν τη δουλειά ως τεχνοκράτες. «Οταν έχεις μία ομάδα που δουλεύει με ταχύτητα, με εμπιστοσύνη και έχει την εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού, πράγμα απαραίτητο σε όλα τα projects ψηφιακού μετασχηματισμού, τότε έχεις και την αναγκαία συνθήκη για να πετύχεις» είπε ο Κυριάκος Πιερρακάκης, μιλώντας στο Φόρουμ των Δελφών. Κάπου εκεί θυμήθηκε και το «Last Dance», αναφερόμενος στην επιτυχία των Σικάγο Μπουλς αν και, παρεμπιπτόντως, οι περισσότεροι παίκτες των Μπουλς ήθελαν να σπάσουν το κεφάλι του Τζόρνταν…
Μία ομάδα που δουλεύει. Πώς τη στήνεις; Εδώ μπορεί να ακουστεί κάνα μοιρολόι για τα καλύτερα μυαλά που φεύγουν στο εξωτερικό και αποψιλώνεται το δυναμικό της χώρας. Εντάξει, αλλά κρατήστε και κάνα λυγμό. Δεν είναι απολύτως έτσι. H Ελλάδα κατατάσσεται σήμερα στην 20ή θέση ως προς τον αριθμό κορυφαίων επιστημόνων πληροφορικής που ζουν στη χώρα και εργάζονται στα πανεπιστήμιά της (δείτε εδώ τη σχετική λίστα). Στη λίστα αυτή δεν περιλαμβάνονται οι επιστήμονες που είναι στο εξωτερικό και που, κακά τα ψέματα, δύσκολα θα επέστρεφαν. Και όπως επισημαίνει ο καθηγητής Διομήδης Σπινέλης, «παρά τα προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η Ελλάδα μοιάζει να έχει δημιουργήσει έναν πόλο ερευνητικής αριστείας στο χώρο της Πληροφορικής».
Τι σημαίνει αυτό; Οτι η χώρα μας παράγει δυναμικό που δύναται να απαντήσει, με όρους αριστείας, ανταγωνιστικά στις απαιτήσεις της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Ενα δυναμικό που μπορεί να αιμοδοτήσει επιχειρήσεις και να γεννήσει καινοτόμες ιδέες. Ας το έχουν αυτό κατά νου στην εγχώρια βιομηχανία. Στην κυβέρνηση φαίνεται ότι υπάρχουν κάποιοι που το αντιλαμβάνονται.