Ενα αδιάψευστο σύμπτωμα της παρακμής των πολιτικών οργανισμών είναι η επικράτηση των οργανωτικών δομών πάνω σε μια συρρικνούμενη κοινωνική βάση. Η διάγνωση γίνεται βεβαιότητα όταν εξόφθαλμα οι επιλογές έχουν ως προτεραιότητα τη διατήρηση της εσωτερικής επιρροής, ακόμη και με τίμημα την επέκταση ή και τη διατήρηση μιας ουσιαστικής πολιτικής και εκλογικής απήχησης.
Η εξώθηση Βενιζέλου σε αποχώρηση από το ΚΙΝΑΛ έχει ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά. Τα φληναφήματα περί προσωπικής του επιλογής απλώς ποικίλλουν με ένα φτηνό άρωμα επικοινωνισμού μια απόφαση πολιτικής προμελέτης. Η λογική είναι απλή –ωμή, στυγνή αλλά πάντως κατανοητή. Οι εσωτερικές δυνάμεις που στήριξαν την κυρία Γεννηματά στην σχετικά πρόσφατη διεκδίκηση της αρχηγίας έχουν δύο κύρια ενδιαφέροντα. Πρώτον να υπαγορεύσουν μια μετεκλογική πολιτική γραμμή, προσαρμοσμένη στο αποτέλεσμα της κάλπης, αλλά πάντοτε στη γενική κατεύθυνση της αναβίωσης του άξονα Αριστεράς-Δεξιάς, όπως μετωνυμικά παρουσιάζεται η συμπόρευση με το ΣΥΡΙΖΑ. Και, δεύτερον, να εμποδίσουν την ανάληψη της ηγεσίας από κάποιον μη εκλεκτό τους (δηλαδή τον κ. Ανδρουλάκη), εφόσον κάτι τέτοιο καταστεί επίδικο για οποιοδήποτε λόγο το επόμενο διάστημα. Η παρουσία του κ. Βενιζέλου όχι ως διεκδικητή αλλά ως εκφραστή μιας διαφορετικής συνιστώσας του κόμματος, που εκφράστηκε ισχυρά και στην ανοιχτή εσωκομματική διαδικασία, αποτελούσε εμπόδιο και στα δύο σκέλη.
Το ΚΙΝΑΛ διακίνησε ένα ενημερωτικό σημείωμα με τον τίτλο (sic) «ΤΑ SOS ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ. ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ και γιατί Καμίνης;» –τα κεφαλαία έναντι των πεζών στα ονόματα είναι ένας ωραίος συμβολισμός που φοβάμαι ότι διέφυγε της προσοχής των συντακτών. Η πολιτική ερμηνεία που δόθηκε είναι πως η παρουσία του κ. Βενιζέλου εμπόδιζε την επιστροφή στην δεξαμενή των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ παλαιών εκλογέων του ΠΑΣΟΚ που προσχώρησαν στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα είναι δυσαρεστημένοι και αναζητούν διέξοδο, αλλά αδυνατούν να αποδεχτούν ακόμη και ως μειοψηφικό ρεύμα μέσα σε ένα υποτίθεται πολυσυλλεκτικό σχήμα οτιδήποτε δεν έχει «αντιδεξιά» ανακλαστικά. Και γι’αυτό επελέγη ο κ. Καμίνης.
Ο κ. Καμίνης διεκδίκησε την αρχηγία του ΚΙΝΑΛ. Ήρθε τρίτος με 13,66%. Επεδίωξε να είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής. Ηρθε τέταρτος, παρασάγγας πίσω και πάλι από τον κ. Ανδρουλάκη. Δεν επεδίωξε να είναι ξανά υποψήφιος για τη δημαρχία της Αθήνας –επιλογή αυτοσυντήρησης.
Μετά από εννέα χρόνια αφήνει έναν Δήμο με υγιέστερα οικονομικά, χωρίς σκιές σκανδάλων, και μια πόλη όπως την ζουν, την περπατούν (και την μυρίζουν) οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της. Ηταν μια δημαρχιακή θητεία που αποτυπώθηκε στην περίφημη χριστουγεννιάτικη ρόδα της: αρχικά καλή ιδέα, αλλά δεν γύριζε.
Την προηγούμενη φορά, άλλωστε, μετά βίας κατάφερε να επανεκλεγεί απέναντι στον ακόμη εντελώς άγνωστο Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Αν τότε δεν κατάφερε να συγκινήσει τους αριστερόστροφους ψηφοφόρους, τι άραγε μεσολάβησε ώστε το πρόσωπο αυτό να λειτουργήσει πιο θετικά για τη συσπείρωσή τους; Και πιστεύει κανείς ειλικρινά ότι η κυρία Γεννηματά και οι επιτελείς της συγκεντρώθηκαν, προβληματίστηκαν για το ποιο πρόσωπο θα μπορούσε να απευθυνθεί ως κάτι νέο, με έμπνευση και προοπτική, προς το απογοητευμένο εκλογικό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ, στον κόσμο της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, και ομοφώνως κατέληξαν στον κ. Καμίνη; Η δυσαναλογία καθιστά διαφανείς τις προθέσεις.
Οσο για τον κ. Βενιζέλο, πέρα από την υποκειμενική πολιτική αξιολόγηση, που μπορεί να κινείται σε ένα ευρύ φάσμα, είναι ένας σημαντικός πολιτικός – και χωρίς αμφιβολία ένας από τους ικανότερους κοινοβουλευτικούς της Μεταπολίτευσης. Για κάθε σημαντικό πολιτικό, υπάρχει ένα μικρότερο μέγεθος για να τον αντικαταστήσει.