Ηρθε η Microsoft στην Ελλάδα για μια επένδυση ενός δισ. ευρώ. Πολύ σημαντικό, εξαιρετικά ελπιδοφόρο, χαράς ευαγγέλια. Ναι, μόνο που η Microsoft έχει πρόσβαση απευθείας στον Πρωθυπουργό.
Ευτυχώς, γιατί αν πήγαινε μέσω της τυπικής, κανονικής οδού, αργά ή γρήγορα θα έπεφτε σε κανέναν διευθυντή ή τμηματάρχη του Δημοσίου που θα έλεγε: «Ποια είναι αυτή η Microsoft και γιατί μας πρήζει τα ούμπαλα πρωινιάτικα;».
Κι αν βρισκόταν κανένας ξύπνιος υφιστάμενος που θα απορούσε «μα καλά, δεν ξέρετε τη Microsoft;» ο κύριος διευθυντής θα απαντούσε ξεφυσώντας «γιατί να την ξέρω, αυτή με ξέρει;».
Οχι, δεν τα έχω με όλους τους διευθυντές, τους τμηματάρχες και τους υπαλλήλους του Δημοσίου. Τα έχω με ολίγους απ’ αυτούς που είναι στουρνάρια και κολλημένοι ευθυνόφοβοι, αλλά κυρίως τα έχω με τον τρόπο λειτουργίας του Δημοσίου στον τομέα των επενδύσεων. Διότι δεν ξέρω πώς το έχουν φτιάξει έτσι το ρημάδι το κράτος, αλλά πάντα μέσα στην αλυσίδα έγκρισης μιας επένδυσης υπάρχει υποχρεωτικά ένα στουρνάρι από αυτά που περιγράφω παραπάνω. Κάποιος που θεωρεί ότι ο ιδιώτης επενδυτής είναι de facto εχθρός και ψεύτης, κάποιος που πιστεύει ότι ο φάκελος που καταφθάνει στα «αρμόδια» χέρια του, για μελέτη και έγκριση, είναι πρήξιμο των όρχεών του.
Το έχω ξαναγράψει, στη σημερινή «φιλοεπενδυτική» Ελλάδα, οι επενδύσεις έχουν φίλους μόνο στα κυβερνητικά κλιμάκια, κάτω από ‘κεί υπάρχει το απόλυτο αντιεπενδυτικό χάος. Επίσης, στη σημερινή Ελλάδα έχουν τύχη οι μεγάλοι επενδυτές, αυτοί δηλαδή που έχουν ισχυρό, γνωστό όνομα και θέλουν να ρίξουν στην αγορά εκατοντάδες εκατομμύρια. Αν όμως έχεις ένα συνηθισμένο ονοματάκι και σκοπεύεις να επενδύσεις διακόσιες, τριακόσιες ή πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ για να μεγαλώσεις την δουλειά σου, τότε μαύρο φίδι και κολοβό που σ’ έφαγε.