Τις τελευταίες ημέρες στα social media γίνεται χαμός με μια δήλωση του Νίκου Οικονομόπουλου, ο οποίος είπε ότι διαφωνεί με τις τεκνοθεσίες από ομόφυλα ζευγάρια. «Είναι ένα κομμάτι που εγώ προσωπικά δεν το δέχομαι. Έχει να κάνει με το θέμα της πίστης, είναι θέμα δικό μου. Πιστεύω ότι ένα παιδί χρειάζεται τη μαμά και τον μπαμπά, αυτό έχει ορίσει η φύση μας. Τώρα από εκεί και έπειτα τους νόμους στα χαρτιά τους βάζουν οι άνθρωποι, οπότε ας πάρει το κρίμα στον λαιμό του ο νομοθέτης», είπε ο λαϊκός τραγουδιστής στον Γιώργο Λιάγκα.
Πέραν την άποψης του τραγουδιστή, η οποία το ξέρουμε έτσι κι αλλιώς ότι βρίσκει μερίδα της κοινωνίας σύμφωνη, υπάρχει ένα βασικό ερώτημα που προσπαθώ να απαντήσω μέσα μου εδώ και δύο μέρες: Οχι, δεν θα ρωτήσω ποιος είναι ο Νίκος Οικονομόπουλος. Ξέρω ποιος είναι και τι κάνει και από εκεί ακριβώς ξεκινά το πρόβλημα.
Το ερώτημα είναι γιατί μας αφορά ως χώρα και ως κοινωνία η άποψη του Νίκου Οικονομόπουλου επί οποιουδήποτε ζητήματος;
Είδα όλη τη συνέντευξη, η οποία διαρκεί 22 πολύ κουραστικά λεπτά. Σε αυτά, ο Γιώργος Λιάγκας έκανε απολύτως προβλέψιμες και ανούσιες ερωτήσεις, τις οποίες έχουμε ακούσει εκατοντάδες φορές, ο Νίκος Οικονομόπουλος έδωσε απολύτως προβλέψιμες και ανούσιες απαντήσεις, τις οποίες επίσης έχουμε ακούσει εκατοντάδες φορές, έκανε συγκλονιστικές δηλώσεις του στιλ «δεν ψέλνω, αλλά θέλω να προσπαθήσω» και «μια γυναίκα για να με κερδίσει, πρέπει μόνο να είναι ο εαυτός της» και προσωπικά αναρωτήθηκα για χιλιοστή φορά, ποιο το νόημα ύπαρξης τέτοιων συνεντεύξεων.
Η συνέντευξη, βέβαια, είναι πολύ δύσκολο είδος και ο σταρ στη συνέντευξη -αντίθετα απ’ όσα πιστεύουμε- δεν είναι ο συνεντευξιαζόμενος, αλλά ο συνεντευξιαστής. Επειδή, ακριβώς, υπάρχει η πιθανότητα να σου φέρουν απέναντί σου το Νίκο Οικονομόπουλο και εσύ έχεις δύο επιλογές: Να γίνεις Λιάγκας και να πνίξεις τους τηλεθεατές στην κοινοτοπία, ή να εφεύρεις έναν τρόπο να γίνει ενδιαφέρων ο Νίκος Οικονομόπουλος. Κρίνοντας από τη συγκκριμένη συνέντευξη, αυτό δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο.
Λέει λοιπόν, ο τραγουδιστής τα δικά του, που τα έχει χιλιοπεί, σιγά την είδηση δηλαδή, είναι πιστός χριστιανός και δεν θέλει τεκνοθεσίες από ομόφυλους, πιάνουν όλα τα σάιτ και το αναπαράγουν, κεντρικό θέμα με τεράστιους τίτλους, πιάνουν και τα σόσιαλ και το ξεσκίζουν και ασχολείται όλη η χώρα επί δύο μέρες με το Νίκο Οικονομόπουλο και τα κοινωνικά του πιστεύω.
Όπως, στο παρελθόν, ασχοληθήκαμε με το τι είπε η Ιωάννα Τούνη, επάγγελμα influencer, ο Light, επάγγελμα τράπερ, ο τάδε και η δείνα. Υποθέτω ότι η Ιωάννα Τούνη κάνει κάτι πολύ σωστά, αλλιώς δεν θα ήταν influencer και μπράβο της. Δεν ξέρω, όμως, γιατί αυτό την καθιστά ειδική σε κοινωνικά, οικονομικά και άλλα θέματα της χώρας. Προφανώς καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του, τα έχει λύσει προ πολλού ο Κλιντ Ιστγουντ ως επιθεωρητής Κάλαχαν αυτά. Η αλυσίδα της επικοινωνίας, όμως, και του σχολιασμού γιατί ασχολείται με τις απόψεις αυτές; Επειδή πιστεύει ότι πουλάνε; Εκ του αποτελέσματος, έτσι φαίνεται. Διότι εμείς πάμε, σαν χαζεμένοι, και τις αγοράζουμε.
Τι μας νοιάζει εμάς, στ’ αλήθεια, τι πιστεύει ο Νίκος Οικονομόπουλος; Τι θα αλλάξει αυτό στις ζωές μας ή στη χώρα;
Τραγουδάει ο Νίκος Οικονομόπουλος, δεν είναι ούτε κοινωνικός επιστήμονας, ούτε ακτιβιστής, ουτε στρατευμένος καλλιτέχνης, ούτε τίποτε. Κι αν ο κάθε Γιώργος Λιάγκας θεωρεί τηλεοπτική επιτυχία να γεμίζει 22 λεπτά με συνέντευξη ενός ανθρώπου που δεν έχει τίποτε να πει, και η ειδησεογραφία θεωρεί επιτυχία της να αναπαράγει την κάθε μπούρδα που λέει ο καθένας, εμείς γιατί θεωρούμε υποχρέωσή μας να τα σχολιάζουμε όλα αυτά;
Γιατί γεμίζουμε τη ζωή μας με τα ανούσια και αγνοούμε τα ουσιαστικά; Γιατί επιτρέπουμε σε αυτά τα ανούσια να ανάγονται σε «θεματάρες» και να γεμίζουν τις οθόνες μας;
Επειδή πρέπει όλοι συνεχώς να μιλάμε. Μόνο που ο Λιάγκας και ο Οικονομόπουλος πληρώνονται για να μιλάνε, έστω και χωρίς να λένε τίποτε. Εμείς, πάλι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πληρώνουμε. Σε χρόνο, φαιά ουσία και, εν τέλει, ευτελίζοντας πράγματα που θα έπρεπε να παίρνουμε πολύ στα σοβαρά.