Αν ο Μητροπολίτης Ανθιμος δεν είχε στραφεί κατά του Γιάννη Μπουτάρη, το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών του 2010 θα ήταν διαφορετικό. Το ακλόνητο φαβορί, με πρωτιά στον πρώτο γύρο, ήταν ο Κώστας Γκιουλέκας, ένας πολιτικός που αντιπροσωπεύει τη συντηρητική Θεσσαλονίκη και διατηρεί καλές σχέσεις με την Εκκλησία.
Στον πρώτο γύρο είχε λάβει 6.000 περισσότερες ψήφους από τον Μπουτάρη και όλα έδειχναν ότι, εύκολα ή δύσκολα, θα έπαιρνε τον δήμο. Ομως ο Ανθιμος είχε την έμπνευση να στραφεί κατά του Μπουτάρη. Ούτε «στημένος» να ήταν. Το γεγονός εξόργισε αρκετούς που πήγαν και ψήφισαν κυρ Γιάννη, δίνοντας του τη δημαρχία με διαφορά 320 ψήφων.
Η Θεσσαλονίκη πριν τον Μπουτάρη ήταν σαν παλιό σπίτι, κατοικημένο, αλλά με τα παράθυρα κλειστά και ένα χαλί από σκόνη πάνω σε παλιά έπιπλα και κιτς μπιμπελό. Ο Μπουτάρης άνοιξε τα παράθυρα για να μπει φρέσκος αέρας. Και είναι, ίσως, η μοναδική περίπτωση κατά την οποία το έργο ενός δημάρχου αποτυπώνεται στον «αέρα» της πόλης και όχι στους δρόμους της. Ο Μπουτάρης ήταν ο δήμαρχος που έψαχνε η Θεσσαλονίκη εδώ και δεκαετίες, αλλά και η ίδια η πόλη δεν τολμούσε να το πει στον εαυτό της. Πόλη συντηρητική, με ισχυρή επιρροή από την Εκκλησία και τις οργανώσεις της. Και μία πόλη που είχε μάθει να λέει ψέματα στον εαυτό της, να κρύβει κάτω από το χαλάκι τις παθογένειες της, να γκρινιάζει ψιθυριστά για να παίρνει τις λέξεις ο Βαρδάρης.
Ο Μπουτάρης προκάλεσε πολιτισμικό σοκ με την προσωπική του αύρα και τη διάρρηξη ιστορικών ταμπού της πόλης. Θυμηθείτε ότι μιλάμε για το 2010, τότε που το σκοτάδι της κρίσης αρχίζει να σκεπάζει τη χώρα και από μέσα του ξεπηδούν χρυσαυγίτικα τέρατα και άλλοι αφιονισμένοι. Και τότε γίνεται ένα θαύμα. Η Θεσσαλονίκη εκλέγει έναν cool τύπο, που δεν έχει να κερδίσει κάτι από την εξουσία, με παρελθόν αλκοολισμού και μποέμικης ζωής.
Ο νέος δήμαρχος ήξερε εξ αρχής ότι για τη συγκεκριμένη πόλη υπήρχαν πιο σημαντικά πράγματα από τα σκουπίδια, την ανάπλαση της παραλίας και το αν θα γράφουν οι τροχονόμοι στην Τσιμισκή. Η πόλη έπρεπε να αναπτύξει εξωστρέφεια. Ακόμα και αν έφριττε το συντηρητικό της κομμάτι. Ο Μπουτάρης κάλεσε τους Τούρκους να επισκεφτούν τοι σπίτι του Κεμάλ. Και τους Εβραίους για να γνωρίσουν την Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων, πατρίδα πολλών προγόνων τους. Αφιέρωσε δε μεγάλη ενέργεια και πολιτικό κεφάλαιο στην αποκατάσταση της μνήμης και στο ξέπλυμα της ντροπής που βαραίνει την πόλη για τον τρόπο με τον οποίο φέρθηκε στους Εβραίους.
Ολα τα υπόλοιπα, τα τετριμμένα, τα διαχειριστικά της πόλης δεν έχουν και τόση σημασία μπροστά στην αύρα που δημιούργησε ο Μπουτάρης. Η Θεσσαλονίκη έγινε διεθνής τουριστικός προορισμός, το κέντρο της αρκετά πιο cozy, η φραπεδούπολη άρχισε, επιτέλους, να αναδεικνύει τη γοητεία της. Για αυτό και στον Μπουτάρη πρέπει μνήμη λαμπρή σε θέση περίοπτη καθώς η Θεσσαλονίκη σήμερα δηλώνει ευγνωμονούσα.