Μια ελληνίδα τραγουδίστρια έβγαλε την μπλούζα της επί σκηνής, κατά τη διάρκεια συναυλίας, και την πέταξε στο κοινό. Δεν είναι η πρώτη φορά, μάλλον η χιλιοστή που συμβαίνει. Κι αν έχουν βγάλει ρούχα τραγουδιστές, επάνω στην ερμηνευτική έκστασή τους. Κάποιοι έχουν βγάλει και εσώρουχα. Να αρχίσω να αραδιάζω ονόματα; Θα νυχτώσουμε.
Το θέμα είναι, βέβαια, ότι εδώ νυχτώνουμε μόνο με ένα όνομα: Ματούλα Ζαμάνη. Ολη την εβδομάδα, όποιο κανάλι και να βάλεις σε ώρα ψυχαγωγικής, κυρίως, εκπομπής, θα δεις το θέμα να επανέρχεται για να αναλυθεί ακόμα μια φορά, μέχρι να λιώσει. Είμαι σίγουρη ότι θα υπάρχει και δεύτερος γύρος στις εκπομπές του Σαββατοκύριακου. Μια μετα-ανάλυση κι εκεί, έτσι για να μας αποτελειώσει, και για να επιβεβαιώσει, ταυτόχρονα, ότι η ψυχαγωγική τηλεόραση έχει σοβαρό πρόβλημα με τη θεματολογία της.
Ο σχολιασμός περνάει μέσα από τα κιλά και την εμφάνιση της Ζαμάνη, φυσικά. Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Σε κάποιους χαλάει την αισθητική το παραπανίσιο βάρος, οι άλλοι σκούζουν για την αποδοχή της διαφορετικότητας του σωματότυπου. Το θέμα φτάνει σε επίπεδα κοινωνιολογικής και ψυχολογικής εργασίας: θα αντιδρούσαμε το ίδιο αν είχε πετάξει την μπλούζα της στη σκηνή η Φουρέιρα; Εκεί η αισθητική μας δεν θα χαλιόταν;
Δεν λέω, σωστά τα ερωτήματα, κυρίως επειδή αφορούν μια κοινωνία που από τη μία γελάει με τα αστεία του Μάρκου Σεφερλή για τους υπέρβαρους κι από την άλλη κουνάει το δάχτυλο στην Αλκηστη Πρωτοψάλτη, που δεν θέλει να πει τη λέξη «χοντρή» στον «Αδωνι» του Σταμάτη Κραουνάκη. Σε αυτή την κοινωνία, την αιωρούμενη ανάμεσα σε στερεοτυπική και προοδευτική σκέψη, το σώμα δεν είναι υπόθεση του καθενός, γίνεται υπόθεση όλων. Και μια μπλούζα που φεύγει επί σκηνής και το αποκαλύπτει, κάνει τα μάτια να γουρλώνουν και τα στόματα να παίρνουν φωτιά.
Και η Φουρέιρα να το έκανε, πάλι θα το συζητούσαμε μια βδομάδα. Απλώς εκεί, το σχόλιο δεν θα περιστρεφόταν γύρω από τα κιλά και γύρω από την κοιλιά της, αλλά γύρω από το δικαίωμα της γυναίκας να εκφράζεται όπως θέλει, να ντύνεται όπως θέλει και να ξεντύνεται επίσης. Γιατί κι εκεί θα έβγαιναν κάποιοι να πουν ότι δεν είναι ωραίο να βγάζεις την μπλούζα σου δημοσίως, γυναίκα πράγμα. Αμφιβάλλετε; Εγώ καθόλου, κι αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί.
Το θέμα είναι ότι το κάνουμε θέμα. Το παρακάνουμε, για την ακρίβεια. Είτε το προσεγγίζουμε συντηρητικά είτε προοδευτικά, η ποσότητα του σχολίου και η ένταση της συζήτησης φανερώνει την εμμονή μας. Η οποία, εν τέλει, δείχνει και το πρόβλημά μας. Για μέρες γυρνάμε σαν τις μύγες γύρω από πράγματα που δεν θα έπρεπε να μας απασχολούν, τουλάχιστον όχι τόσο πολύ.
Βγάζει ένας ερμηνευτής ένα ρούχο σε μια συναυλία; Η φυσιολογική αντίδραση θα ήταν να πούμε: «OΚ, και τι έγινε; Ετσι ένιωσε, έτσι έπραξε. Ετσι έχουν πράξει άλλοι διακόσιοι πριν από αυτόν». Κάποιοι το κάνουν αυθόρμητα, άλλοι το εντάσσουν και στη χορογραφία τους. Βγαίνει η Μπιγιονσέ στη σκηνή με μακριά φούστα και την τραβάνε τρεις από πίσω για να μείνει με το βρακί της.
Πάντως, εκείνο που τελικά σκέφτεσαι είναι αν αυτός ο κόσμος της εμμονικής περιστροφής γύρω από θέματα, που εναποθέτει με το κιλό σχόλια στον ντορβά του, είναι ο κόσμος μας ή, μήπως, είναι μόνο ο μικρόκοσμος της τηλεόρασης. Που είδε το βίντεο με μια τραγουδίστρια (την οποία δεν γνωρίζει κιόλας, γιατί δεν κινείται στην τροχιά της σόου μπιζ) και είπε: «Εδώ είμαστε, να γεμίσουμε τη σκαλέτα γιατί η άτιμη δεν γεμίζει με τίποτα. Και θα πούμε ότι είναι ένα θέμα που δεν θα έπρεπε να το κάνουμε θέμα».
Το είπαν και αυτό σε κάποια εκπομπή. Και συνέχισαν ακάθεκτοι, με τι άλλο; Το ίδιο θέμα.