Γειά σου, λέξη μαγικά ευρύχωρη. Να χωράει αποχαιρετισμούς, να χωράει καλωσορίσματα. Και φέτος όπως κάθε χρόνο. Ετσι. Σαν προσωπικό μου ημερολόγιο. Με μια ματιά, με λίγες λέξεις να έχω την μικροϊστορία και την μεγαλοϊστορία. Κέρδη, ζημίες; Σιγά! Ποιος μπορεί στη ζωή να καταλήξει σε συμπεράσματα με βιασύνες; Πόσες και πόσες ζημίες καταλήγουν σε κέρδη… Πόσες δοκιμασίες καταγράφονται, ευεργετικές εντέλει… Πόσα ωραία βγαίνουν ξινά, πόσα τοσοδούλικα οδηγούν σε μεγαλειώδη… Ζωή-εκπλήξεις. Ζωή ζωένια.
Γειά σου στην Αυστραλία. Τα στερνά, τόσο τραγικά τα στερνά, που ακυρώνουν τα πρώτα της χρονιάς. Συγγενείς όλοι του ίδιου πλανήτη. Μάτι-Αυστραλία. Όλοι σε μια παραλία και γύρω κόλαση και εκεί ένα άλογο και ένα κοάλα και ένα καγκουρό και εδώ ένα σκυλί (πώς καταγράφηκε εκείνο το σκυλί) σε μια σταλιά εδάφους γης μέσα στη θάλασσα και άνθρωποι άδειοι και απελπισία και βουβά συναισθήματα, πού να βρεις λέξεις να εκφράσεις συναίσθημα;
Γειά σου στο κινητό μου και στις φωτογραφίες που με μια κίνηση γλιστράνε, όπως γλιστράει ο χρόνος από τα χέρια μου, και μου παίζουν ζωή μιας χρονιάς ολόκληρης, προσωπικό μου σινεμά χειρός. Εμείς, όλα αυτά; Και βλέπω και μας βλέπω και μας χαμογελάω και μας βουρκώνω και μας θυμάμαι, όσα ζήσαμε θυμάμαι και γεμίζω. Μέχρι επάνω γεμίζω.
Γεια σου στην εξοικείωσή μας με την οθόνη. Εκείνος ο ήχος που μας καλεί και σπεύδουμε και σπρώχνουμε τρυφερά ο ένας τον άλλον για να χωράμε όλοι. Και της χαρίζουμε και μας χαρίζει. Γλυκόλογα. Και την καμαρώνουμε να χαμογελάει, να γελάει, να τρώει, να μπουσουλάει, να περπατάει, να λέει «ζάστα!» (ja esta) για ό,τι δεν θέλει, να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, να μεγαλώνει. Ευλογία η τεχνολογία.
Γειά σου στην Πορτογαλία και στον σεβασμό που επιδεικνύει για κάθε νέο πολίτη που γεννιέται. Και η μητέρα της χρειάστηκε, μια εβδομάδα όλη κι όλη, για να τελειώσει με κάθε είδους γραφειοκρατία και να καμαρώσει την κόρη της Πορτογαλίδα και να λάβει ταχυδρομικώς μια κάρτα-ταυτότητα με ένα νούμερο που θα ακολουθεί το μωρό-παιδί-ενήλικα σε όλη τη ζωή, για το κάθε τι.
Γειά σου και στον αγύριστο στην γραφειοκρατούμενη Ελλάδα… Αν θυμάστε ένα παλιά μου κείμενό και αναρωτιέστε… Οχι! Ακόμα να γίνει Ελληνίδα η εγγονή μας. Πόσα χαρτιά! Τι διαδικασία!…«Πλέον σε ένα- με ενάμιση χρόνο θα έχει τακτοποιηθεί». Ελεύθερα γελάστε ή κλάψτε!
Γειά σου στον Τομ Χανκς ως Έλληνα πολίτη με συνοπτικές διαδικασίες! Χαλάλι του! Ημείς αναμένομεν ελπίζοντες. Ελλάς και ελπίς ποτέ δεν πεθαίνουν.
Γειά σου στην εκκίνηση του ιστορικού Ράλι Μόντε Κάρλο από την Ακρόπολη. Τιμής ένεκεν του Γιώργου Δελαπόρτα και Μουστάκα. Τι ηλιόλουστη, ολόλαμπρη η Αθήνα εκείνη τη μέρα! Πόσος κόσμος! Κι ανάμεσα περήφανος βέβαια και ο Διονύσης. Ο πατέρας του Γιώργου να τον καμαρώνει. Και βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες. Και μετά….Γαμώτο! Μετά…Πόσο ανυποψίαστοι θνητοί!…Ό,τι κάνουμε όλοι. Άρχισα να καθαρίζω φωτογραφίες. «Σ΄αυτή δεν γελάμε ωραία….Σβήσ’ την». «Στην άλλη έχουμε κλειστά τα μάτια. Σβήσ΄την». Έμεινε μια μόνο με τον Διονύση. Να γελάει τόσο γλυκά! Αλλά, δεν υπάρχει πια ο Διονύσης. Μερικούς μήνες μετά. Κι έγιναν αίφνης πολύτιμες όλες οι φωτογραφίες. Μπορεί και εγκληματική ενέργεια να σβήνεις φωτογραφίες….
Γειά σου στο τρίτο μου βιβλίο «Το παλτό μου, μαμά». Στις παρουσιάσεις νοιώθω σαν να υποδέχομαι κόσμο στο σπίτι μου.
Γειά σου στην γενναιοψυχία του Βασίλη Ζούλια να εκτεθεί (αποσπάσματα της ζωής του μου ενέπνευσαν το βιβλίο). Πώς αφεθήκαμε στην συγγραφή με αθωότητα παιδιού και ξυπνήσαμε, με το που το πήραμε τυπωμένο στα χέρια μας, μεγάλοι! Από παντού με στένεψε ευθύνη. Πώς γράφτηκε το βιβλίο εν μέσω χημειοθεραπειών; Ακόμα αναρωτιέμαι… Ένα βιβλίο για εξαρτήσεις.
Γειά σου στην απεξάρτηση. Πόσες οι εξαρτήσεις! Η των ναρκωτικών, η πλέον πασιφανής…Τι κάνεις με τις άλλες; Τις μασκαρεμένες. 27 χρόνια καθαρός ο Βασίλης! Άρα μπορείς.
Γειά σου στον Απόλλωνα. Ο πιο «παιδί» κόπρος που γνώρισα! Ορκίστηκα ότι θα είναι η τελευταίος μου υιοθεσία. Δεν με πολυπιστεύω. Το ίδιο όρκο 50 χρόνια δίνω!
Γειά σου στο τελευταίο του βλέμμα. Όλα σωστά πιστεύω τα έπραξα. Τον παρέδωσα στον ουρανό μέσα σε αγκαλιά. Αλλά…Εν τω βάθη, τον πρόδωσα. Τον χάιδευα σαν για να ζήσει. Πώς γλυτώνεις από βλέμματα. Μέσα μου, πιο πολύ μάτια παρά νερό. Με βαρέθηκα! Κάποτε ελπίζω να ζήσω ελεύθερη βλεμμάτων….
Γειά σου σ΄εκείνη την εκδρομή στο Ναύπλιο και στον αέρα που μας πήρε και μας σήκωσε στις Μυκήνες. Μια ομάδα γυναίκες, «πετυχημένες» τις λογαριάζουν…Έχει τον αγώνα της η επιτυχία, να μη στερηθεί της ζωής την ουσία. Δεν ήρθαμε να επιτύχουμε, ήρθαμε να ζήσουμε. Γειά σου στο πώς ξεθαρρεύουν οι ψυχές στις εκδρομές και σκάνε δειλά εξομολογήσεις και συναπαντιούνται κοινά. Και βρίσκεσαι, αλλιώς να ξεκίνησες και αλλιώς να επιστρέφεις. Τι τραγούδι κάναμε, μωρέ κορίτσια!
Γειά σου στην 96χρονη γλύπτρια Ναταλία Μελά και στο κείμενό που μου ενέπνευσε («Λατρεμένη υποκλίνομαι στο τασάκι σας») όταν είδα μια φωτογραφία της. Να είναι ξαπλωμένη γαλήνια στη θάλασσα, με το πουράκι της στο ένα της χέρι αλλά και ένα αυτοδημιούργητο σταχτοδοχείο στο άλλο….«Είναι η άτιμη αγωγή, μια διαρκούς ανατροφής» κατέληγα. Εντάξει! Μερικά κείμενα τ΄αγαπάω περισσότερο από άλλα.
Γειά σου στη βάφτισή της. Δυο Ρεάκια. Το ένα ολοκαίνουργιο. Το άλλο κρατάει από χρόνια. Και σ΄εκείνη την αγκαλιά μετά την ομιλία. Πόσοι χωρέσαμε!
Γειά σου στην συναυλία του. Τον χάζευα σαν να ήταν άλλος…Μπροστά στα μάτια μας μεγαλώνουν! Πώς γίνεται να μην τους βλέπουμε ενώ τους βλέπουμε; Και λάτρευα τα χέρια του Κώστα στα ντραμς. Και κάποτε κατέβηκε σοβαρός και κατευθύνθηκε και μ΄έφτασε και είπε «Για σένα! Φέτος είσαι εδώ». Κι άντε να σταματήσω το κλάμα. Γιατί πέρυσι δεν μπορούσα να είμαι…Και λαχταράει η ψυχή μου να είμαι και του χρόνου και του χρόνου και του χρόνου.
Γειά σου στο νησί «μου». Στην Τήνο και σ΄εκείνη την ελιά στο κέντρο της αυλής. Και στα ποδαράκια που τη σκαρφαλώνουν. Και στα καράβια που διασχίζουν το σπίτι από παράθυρο σε παράθυρο και από δωμάτιο σε δωμάτιο. Και στο μακρύ τραπέζι…Όλοι εκεί! Ο Γιάννης, η Λίλα, ο Γιώργος, η Εριέττα, ο Μάξιμος, ο Αρίστος, η Μόνικα, το Ριρί, ο Κώστας. Και τους κοιτάω και στεργιώνω. Όσα μποφόρ και να έχει….Δεν με κουνάει, τίποτα.
Γειά σου στο Tinos food path. Τι σύμπνοια, τι κέφι, τι φιλοξενία! Ο ένας για τον άλλον.
Γειά σου στον Κώστα Τσόκλη και στην Ελένη και στον τρυφερό τρόπο που την πιάνει από το χέρι και περπατάνε, πότε για το Μουσείο και πότε για το Θεατράκι στον Κουμάρο. Και πάντα, αστραπή μια σκέψη, ενώ τους παρατηρώ… Μερικά ζευγάρια, αν είναι δίκαιος ο Θεός…Μαζί. Πρέπει, μαζί.
Γειά σου στο παιχνίδι του Μάξιμου. Όλο το καλοκαίρι, με ένα παιχνίδι. Ένα καφάσι από τον μανάβη για βάρκα και μερικά σκοινιά! Ένα ολόκληρο καλοκαίρι φρικτά απασχολημένος ως καπετάνιος. Λατρεύω να παρακολουθώ τη φαντασία των παιδιών να απλώνεται. Πόσο σακατεύουν τα γελοία παιχνίδια «σας», τα φρεσκοαγορασμένα «σας», την παιδική τους φαντασία!
Γειά σου στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στην ελπίδα.
Γειά σου στον τρόπο που συνεννοηθήκαμε και αλλάξαμε ρότα. «Πιάσαμε» μετριοπάθεια, εργατικότητα, σύνδεση με τα αυτονόητα. Κι ότι είχα απελπιστεί. Πόσο είχαν «ψηλώσει» οι προηγούμενοι! Πόσο με κατατρέχει εκείνο το μπεγλέρι στη Βουλή και το περισπούδαστο υφάκι! Και το σκάφος ενώ ο τόπος μύριζε αποκαΐδια…Πόσο πίστευαν, ότι μπορούσαν να εξασκήσουν επάνω μας οποιοδήποτε νούμερο τσίρκο…Πώς τους εκχωρήσαμε τέτοιο δικαίωμα; Ας μην ξεχάσουμε. Και ας ήμαστε σε επιφυλακή. Μην επιτρέψουμε ξανά….Μάθαμε; Πείτε μου ότι μάθαμε.
Γειά σου στο μακρύ μας ταξίδι με αυτοκίνητο. Λάτρεψα τη Βαρσοβία και τις γλαδιόλες. Και Βίλνιους μ΄εκείνη την ωραία μπόρα και Λόφος των Σταυρών με ήχο από ακορντεόν και Ρίγα μέσα σε απέραντα χωράφια από στάχυα και Ταλίν στην Εσθονία μ΄εκείνες τις φυλακές να γδέρνουν παρελθόν και Κάουνας. Και ένα σωρό στιγμές… Δικά μας συνθήματα-παρασυνθήματα να σέρνουν μνήμες και γέλια «Έχε πίστη στον Αλλάχ!»…
Γειά σου σε όλα τα ξαφνικά μας «Πάμε;». Στο Λεωνίδιο για ένα βράδυ, στα Γιάννενα για μια βουτιά στην ομίχλη βολτάροντας δίπλα στην λίμνη, στην Αρίστη για εκείνα τα πορτοκαλί φύλλα που κάνουν κριτς σε κάθε βήμα, στο Ναύπλιο πάντα… Η ίδια βόλτα… Γύρω από το κάστρο της Αρβανιτιάς, μεσημεριανό στον «Νούλη», βράδυ στο Wild Duck (νέα άφιξη εξαιρετικό!).
Γειά σου στο Παρίσι. Δεν χορταίνεται το Παρίσι! Γειά σου στην έκθεση για τον (γαλλιστί) Leonard de Vinci. Τι δώρο για τα γενέθλια μου! Τόσα έργα και σχέδια στον ίδιο χώρο… Αλλά και πόσο ανόητα «γαλλοκεντρικό», να μην τυπωθεί κατάλογος στα αγγλικά παρά μόνο στα γαλλικά… Γάλλοι!
Γειά σου στο δρομάκι «μου», τη Rue Montorqueil. Και στα ψηλοτάβανα το βράδυ πίσω από κουρτίνες. Και στο ποτάμι. Και σε όλα. Μαζί του.
Γειά σου στο Μουσείο Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στο Παγκράτι. Τι αγώνας για να χαρίσεις!.. Στοιχειώνει τη μνήμη μου εκείνη η ολοσέλιδη καταχώρηση στις εφημερίδες: «Φαίνεται οι Ελληνικές Κυβερνήσεις δεν είναι ικανές ούτε δωρεάς να λαμβάνουν» από την Ελίζα Γουλανδρή όταν είχε απηυδήσει για να… χαρίσει. Και ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποστόμωνε με θράσος: «Την έχει δει κανένας αυτή τη συλλογή; Πώς είστε σίγουρη ότι υπάρχει;»….Να θυμόμαστε!
Γειά σου στον ζωγράφο Μιχάλη Τσακουντή. Αγάπησα ακόμα μια φορά τα έργα του. Ετούτη τη φορά η Φρίντα «του».
Γειά σου στον ηθοποιό Άρη Σερβετάλη στο θεατρικό «Ρινόκερος». Η ερμηνεία του με συντάραξε. Στον σπαρακτικό μονόλογο του στο τέλος, δεν ήξερα με ποιο τρόπο να εκδηλώσω το «Μπράβο» μου! Τίποτα δεν μου φαινόταν αρκετό.
Γειά σου στο «Περίσσιο παιδί» του Θανάση Τριαρίδη και στην αφήγηση-ερμηνεία της Χριστίνας Παπατριανταφύλλου στο απόσπασμα «Η εκκλησία μου». Αναζητήστε την στο Youtube.
Γειά σου στο θεατρικό για παιδιά από 5 έως 105 ετών. «Το σκλαβί». Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση το θέατρο για παιδιά. Στο θέατρο Πόρτα σε συν-σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και Σοφίας Πάσχου.
Γειά σου στο βιβλίο «Ας φυσά τώρα» του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου. Κάθε σελίδα.
Γειά σου στον Λάνθιμο και στην πορεία του. Στο δικό «του» που επέβαλε.
Γειά σου στο «Τελευταία μπλόφα» των Βαρβιτσιώτη Ελένης και Δενδρινού Βικτωρίας ως χρήσιμο.
Γειά σου στο μήνυμα μιας αναγνώστριας που μου άνοιξε τα μάτια για ένα συγκεκριμένο θέμα. Είχε τίτλο «Στο τράνζιτ για τον κάτω κόσμο». Με συγκλόνισε. Τάχθηκα με όλο μου το «είναι», στην πραγμάτωση ενός ιερού σκοπού. Ο κλάδος της ανακουφιστικής και παρηγορητικής ιατρικής πρέπει να βρει τον χώρο του και στη χώρα μας. Οφείλουμε, μας οφείλουμε αξιοπρέπεια.
Γειά σου επιτέλους στο πρώτο αποτεφρωτήριο στην Ελλάδα. It s just dust in the wind…
Γειά σου στον Σταύρο και το μαγαζί που άνοιξε «Λέκκα 19». Και πτου κι από την αρχή. Αλί στους λουφάζοντες. Καλέ, πού πήγε ο Καμένος;
Γειά σου στο «Μαγικό των ανθρώπων» στην ΕΡΤ2. Φ. Τσαλίκογλου-Π. Παναγιωτοπούλου. Στις ιερές εξομολογήσεις. Με μαστίγωσε η ποιήτρια Κ. Αγγελάκη-Ρουκ. Στη γενναιοψυχία αυτών που αντέχουν ν΄απλώσουν στη μπουγάδα του χαζοχαρούμενου πολύχρωμου κόσμου και λίγο από το γκρι. Μη φοβάστε το γκρι.
Γειά σου στην συγγραφική σειρά «Σχολή ανήσυχων γονέων» του Αθανάσιου Αλεξανδρίδη.
Γεια σου στους φίλους, στα γέλια, στις λέξεις χωρίς πολλές λέξεις, στα «εσύ μη φύγεις με τους άλλους», στα όμορφα ξαφνικά… Δεν θέλω προγράμματα στη ζωή μου!
Γειά σου στον Ευάγγελο ως Άγιο Βασίλη. Τον έχουν πάρει χαμπάρι και τα δέντρα… Ο Ευάγγελος είναι! Αλλά πώς ζεις χωρίς να πιστεύεις σε Άγιο Βασίλη; Πιστεύω!
Γειά σου στην Αυστραλία. Έτσι ξεκίνησα την απογραφή, έτσι θα την τελειώσω. Εκείνα τα αγκαλιασμένα ζωάκια… Φτάνεις να ντρέπεσαι για τις χαρές που έλαβες. Για ό,τι έζησες.