Δεν μπορεί να μην πήρε το μάτι σας την ανάρτηση του Βασιλόπουλου και το τσουνάμι που σήκωσε στα social media. Ο μπαμπάς που φοράει τα κοκαλάκια της κόρης του, έχει γαλάζια σκιά στα μάτια και στο στόμα το χαμόγελο που γεννιέται όταν παίρνεις αγκαλιά το παιδί σου. Οι αντιδράσεις όσων επέκριναν την ανάρτηση εστιάστηκαν στην προβολή του συγκεκριμένου προτύπου. Το βρήκαν αρκετά gay για τις αντοχές τους, υπέρμετρα τολμηρό ή και χυδαίο ως μήνυμα που αναφέρεται στην οικογένεια.
Εγώ το βρήκα υπέροχο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Αν σας άρεσε, δεν χρειάζεστε επιβεβαίωση. Αν ενοχληθήκατε, δεν πρόκειται να σας μεταπείσω – ούτως ή άλλως δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε σε διαφορετικές γλώσσες. Δεν παύει όμως να με εντυπωσιάζει η ένταση με την οποία οι άνθρωποι αντιδρούν στο παραμικρό. Λες και έχει εκλείψει πλήρως η έννοια της αδιαφορίας. Τίποτα πλέον δεν λέγεται χωρίς να υπάρχουν κάποιοι που θα το σηκώσουν, θα το βάλουν κάτω από τον φακό τους και μετά θα δοκιμάσουν τα δόντια τους πάνω του. Ναι, είναι τα διαλεκτικά ήθη στην εποχή της κοινωνικής δικτύωσης. Ακόμα και αν δεν έχεις τι να πεις, πρέπει να πεις κάτι. Και αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα ως μία προέκταση του συναισθηματικού σου κόσμου. Και, εντάξει, ποτέ οι ματιές δεν ήταν καθαρές. Όμως τώρα θολώνουν τόσο γρήγορα, σαν τζάμια στη βροχή.
Οι αντιδράσεις στην ανάρτηση με τον μπαμπά του Βασιλόπουλου μας υπενθυμίζουν και κάτι ακόμα. Τις μεγάλες αντοχές που έχουν τα συντηρητικά αντανακλαστικά στην ελληνική κοινωνία. Δεν είμαστε και Σκανδιναβοί, σε αυτά τα θέματα χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο. Επίσης τα θέματα «ηθών» συνήθως δεν αντιστοιχούν σε ένα οικονομικό, υλικό επίδικο. Έχουν να κάνουν με προκαταλήψεις, άρα είναι πολύ ανθεκτικά απέναντι στη λογική.
Το Σάββατο στην «Καθημερινή» δημοσιεύθηκε ένα άρθρο του Κωνσταντίνου Μπογδάνου με το οποίο καλεί την κυβέρνηση να αναλάβει νομοθετική πρωτοβουλία για τον γάμο των ομοφύλων. Και όπως αντιλαμβάνεστε, ο γάμος δεν στέκει μόνο ως νομική πράξη και τελετή στο δημαρχείο, φέρνει και άλλα πράγματα, όπως η τεκνοθεσία. Ο Μπογδάνος γράφει ότι είναι φιλελεύθερος, αλλά δεν θα μπορούσε να πει το ίδιο και για το εκλογικό του ακροατήριο. Ομοίως και ο πρόεδρος της Βουλής έχει εκφραστεί θετικά για τη θεσμική ενίσχυση των ομόφυλων ζευγαριών μέσα στο πλαίσιο του γάμου. Πολιτικά, λοιπόν, θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν βλέπαμε μία διακομματική νομοθετική πρωτοβουλία. Τον Μπογδάνο αγκαλιά με τον Φίλη (μη σας πω και τον Πολάκη…) να συνυπογράφουν τη σχετική πρόταση νόμου, καθώς η πολιτική αντιπαράθεση δεν έχει θέση στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το πολιτικό ερώτημα πάντα παραμένει το ίδιο. Γάμος ομοφύλων. Τι κάνεις με όλους αυτούς που αντέδρασαν στην ανάρτηση του Βασιλόπουλου; Τους αγνοείς ή τους περιμένεις; Συγκρούεσαι μαζί τους ή πας να τους το φέρεις μαλακά; Κάποιοι θα πουν ότι η σύγκρουση είναι η μαμμή της εξέλιξης. Κάποιοι θα πάρουν στο χέρι τις δημοσκοπήσεις και άλλοι θα πουν ότι είναι ένα θέμα για το οποίο δεν αξίζει να συγκρουστείς. Το ορθό και το ηθικό επιτάσσει να τους γράψεις όλους αυτούς στα παλιά σου τα παπούτσια. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ευτυχία δεν παραδίδονται έρμαια σε προκαταλήψεις – τουλάχιστον όχι σε ένα κοσμικό κράτος του δυτικού κόσμου. Όμως πόσοι πολιτικοί το ασπάζονται, στα αλήθεια, αυτό;