Το αεροδρόμιο της Σητείας είναι ιδανικό ως κινηματογραφική τοποθεσία. Ο ήλιος μαστιγώνει την άσφαλτο του διαδρόμου στο μέσον ενός άνυδρου και ανεμοδαρμένου τοπίου. Ετσι ήταν όταν το αεροπλάνο της γραμμής προσγειώθηκε εκεί το μεσημέρι της Κυριακής.
Κατεβαίνοντας πιάστηκα από την κουπαστή της σκάλας καθώς ο δυνατός αέρας παραλίγο να με αιφνιδιάσει. Στην πίστα του αεροδρομίου υπήρχαν άλλα δύο αεροσκάφη. Ενα μικρό ελικοφόρο και το Gulfstream με το οποίο μετακινείται ανά τον κόσμο ο Πλάσιντο Ντομίνγκο. Ο βαρύτονος, που έγινε τενόρος, ο θρύλος και ένας εκ των σημαντικότερων καλλιτεχνών στην ιστορία της παγκόσμιας λυρικής σκηνής, είχε φτάσει στο νησί τέσσερις μέρες νωρίτερα. Διέμεινε στην Ελούντα και υφίστατο αυτή τη μαρτυρική διαδρομή προς τη Σητεία για τις πρόβες με την ορχήστρα της ΕΡΤ και τη σοπράνο Χριστίνα Πουλίτση, υπό τη διεύθυνση του ισπανού μαέστρου Ζορντί Μπερναρσέρ.
Το κονσέρτο δόθηκε στον εμβληματικό χώρο της Μονής Τοπλού και διοργανώθηκε από την Intrakat, την Attica Bank και την Παγκρήτρια Τράπεζα. Επρόκειτο για ιδέα της Αννας Παπανικόλα στο πλαίσιο μίας πρωτοβουλίας του αντιπροέδρου της Βουλής και πρώην υπουργού Γιάννη Πλακιωτάκη για την τουριστική ανάδειξη της Σητείας.
Ο Ντομίνγκο είναι ο άνθρωπος που κατέχει το ρεκόρ Γκίνες…στο χειροκρότημα. Ηταν 30 Ιουνίου 1991 όταν το κοινό της Βιέννης τον έβγαλε στη σκηνή 101 φορές, για μία ώρα και είκοσι λεπτά, για την ερμηνεία του στον «Οθέλλο» Το προηγούμενο ρεκόρ το είχε ο Λουτσιάνο Παβαρότι με χειροκρότημα 68 λεπτών, το 1988 στο Βερολίνο. Οι δυο τους, μαζί με τον Χοσέ Καρέρας, κατάφεραν ως «Οι τρεις τενόροι» να πάρουν το κλασικό τραγούδι από τα θέατρα και να το φέρουν στα στάδια και στα CD players εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο Παβαρότι πέθανε. Ο Καρέρας ασθενεί και ο Ντομίνγκο στα 82 του παραμένει στη σκηνή, τραγουδώντας ή διευθύνοντας. Βέβαια έχει πάνω του βαριές κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση γυναικών και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, στην Αργεντινή, που ευθύνεται για τράφικινγκ ακόμα και ανηλίκων. Ο ίδιος αρνείται τις κατηγορίες περί εγκληματικής οργάνωσης και έχει παραδεχθεί ότι κάποιες συμπεριφορές του ίσως πλήγωσαν ορισμένες γυναίκες με τις οποίες συναναστράφηκε. Προς το παρόν, οι υποθέσεις του με τη δικαιοσύνη εκκρεμούν.
Στη Σητεία ο Ντομίνγκο είχε να αναμετρηθεί με το επιβλητικό τοπίο, τον ήλιο που έσβηνε στο βάθος, πίσω από τη σκηνή, αλλά και τον δυνατό άνεμο. Δεν ήταν, δηλαδή, το περιβάλλον πάνω στο οποίο μπορεί να οικοδομηθεί ένα τέλειο κονσέρτο. Αλλωστε, ας είμαστε ειλικρινείς, οι περισσότεροι εκ των θεατών, χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου, δεν διέθεταν την εξοικείωση και την παιδεία για να προσεγγίσουν κριτικά αυτό που έβλεπαν και άκουγαν. Παρακολουθούσα όμως την Αγνή Μπάλτσα να χειροκροτεί με θέρμη και στο τέλος να αποθεώνει τον Ντομίνγκο αποκαλώντας τον, επαναληπτικά, «φαινόμενο». Πρόσεξα επίσης και τον Μάριο Φραγκούλη, που σιγοτραγουδούσε αρκετά κομμάτια, να φωνάζει συχνά «μπράβο». Κάποια στιγμή δε ζήτησε να τον συνοδέψουμε σε κάτι γερμανικό και όπως την φυσικό, το κοινό δεν τα κατάφερε. Ωστόσο στο τέλος, όταν έκλεισε με το Besame Mucho, τότε ναι, πήρε το κοινό μαζί του.
Το «παρών» στη συναυλία έδωσαν εκπρόσωποι από τον χώρο των τεχνών, του επιχειρείν και της πολιτικής. Ανάμεσα σε αυτούς, ο αντιπρόεδρος της Βουλής και βουλευτής Λασιθίου Γιάννης Πλακιωτάκης, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων και βουλευτής Ηρακλείου, Λευτέρης Αυγενάκης, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, καθηγητής Γιάννης Στουρνάρας, αλλά και ο αντιπρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ομίλου Intrakat, Αλέξανδρος Εξάρχου, ο διευθύνων σύμβουλος της Παγκρήτιας Τράπεζας, Αντώνης Βαρθολομαίος και η διευθύνουσα σύμβουλος της Attica Bank, Ελένη Βρεττού.
Δεν ξέρω αν είναι η καλλιτεχνική αίγλη του ανδρός που καθηλώνει, αλλά, πιστέψτε με, το να τον ακούς και να τον βλέπεις να τραγουδάει, βγάζοντας αυτή τη φωνή από μέσα του, είναι καθηλωτικό. Ακόμα και αν δεν καταλαβαίνεις αν σου αφηγείται μία ιστορία λύπης ή χαράς. Ναι, σίγουρα πρόκειται για έναν κόσμο με δικούς του κώδικες που χρειάζεσαι ειδική παιδεία για να τον καταλάβεις. Το κατάλαβα και όταν, μετά το τέλος του κονσέρτου, πλησίασα την τέντα με τις καρέκλες στις οποίες κάθονταν οι ερμηνευτές όταν δεν ήταν στην εξέδρα. Η καρέκλα του Ντομίνγκο ήταν πολύ μεγαλύτερη από εκείνη της Πουλίτση. Ενας θρόνος για τον βασιλιά.
Αυτόγραφα μοίρασε σε επιλεγμένο κοινό. Στους μουσικούς της ΕΡΤ και σε κάποιους λίγους που, ούτως ή άλλως, το δικαιούντο, όπως ο Φραγκούλης. Στη συνέχεια πήγε στον προαύλιο χώρο της Μονής Τοπλού, όπου παρατέθηκε δεξίωση. Μαζί του ήταν και ισπανοί δημοσιογράφοι που, εκτός από τη Σητεία, επισκέφθηκαν και άλλα σημεία της Κρήτης, συμβάλλοντας στην προσπάθεια για προβολή του νησιού.
Παρεμπιπτόντως, αν δεν έχετε επισκεφθεί τη Μονή Τοπλού, οφείλετε να προγραμματίσετε μία επίσκεψη. Είναι ένα μεσαιωνικό μοναστήρι ενετικής τεχνοτροπίας, συντηρημένο άψογα, με ανεκτίμητα κειμήλια και ένα παραγωγικό οικοσύστημα τοπικών προϊόντων. Διοικείται από έναν χαρισματικό ηγούμενο, τον Αμβρόσιο, με τον οποίο χαίρεσαι να συζητάς και να ακούς τις αφηγήσεις του.