Δεν θα ήθελα με τίποτα να βρίσκομαι στη θέση της Εφης Αχτσιόγλου. Οχι διότι κονταροχτυπιέται στο κέντρο μιας μάχης την οποία είναι πολύ πιθανότερο να χάσει παρά να κερδίσει. Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα τρελαινόταν με κάτι τέτοιο. Οταν κανείς καταπιάνεται με έναν αγώνα, ξέρει εξαρχής ότι μόνο ένας κερδίζει και όλοι οι υπόλοιποι χάνουν. Αλλού είναι το θέμα με την Εφη.
Αυτό που ζει τις τελευταίες δυο-τρεις μέρες μοιάζει ψυχολογικά αδιόρθωτο, συναισθηματικά αξεπέραστο. Από το απόλυτο φαβορί ενός οικείου χώρου στον οποίο οι συντροφικοί συσχετισμοί ήταν γνωστοί σαν κάλπικες δεκάρες, μετατράπηκε μέσα σε μια νύχτα σε σχεδόν βέβαιη loser, από έναν ουρανοκατέβατο εισβολέα που κανένας δεν ξέρει πούθε κρατάει η σκούφια του.
Και ξάφνου, η μέχρι προχθές σίγουρη αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης βλέπει το ένα τρίτο του στρατεύματός της να την εγκαταλείπει με γελοίες δικαιολογίες, για να προσχωρήσει κυνικά στο στρατόπεδο του αντιπάλου. Το δεύτερο τρίτο τη συμβουλεύει να πετάξει στο χώμα τα όπλα της και να αποχωρήσει αμαχητί από το πεδίο πριν εξευτελιστεί, ενώ όσοι της απομένουν βρίσκονται σε βαθιά απελπισία.
Πάνω που πρόβαρε την αστραφτερή πανοπλία για τον γύρο του θριάμβου, ετοιμάζεται να ενδυθεί τα κουρέλια του ηττημένου και του αιχμάλωτου. Και μη μου λέτε ότι μεταξύ συντρόφων δεν υπάρχουν ηττημένοι και αιχμάλωτοι, γιατί ένα κύμα γέλωτα ανεβαίνει αυθόρμητα προς τα χείλη μου. Σε κάθε περίπτωση, το contrast συναισθημάτων της Εφης είναι τόσο αστραπιαίο, έντονο και καθοριστικό, που όσο δυνατό νεφρί κι αν έχει η γυναίκα, δεν είναι εύκολο να το διαχειριστεί.
Πλην, νέα είναι ακόμα και μαθαίνει. Μαθαίνει ότι τα μόνα σίγουρα σε τούτη τη ζωή είναι οι φόροι και ο θάνατος. Οχι η νίκη. Χαζή αμερικανική παροιμία είναι αυτή, αταίριαστη με την κουλτούρα της καθ’ ημάς ανατολικής ριζοσπαστικής Αριστεράς, πλην όταν η Αμερική εισβάλλει ασυγκράτητη από την κεντρική πόρτα ενός οικοδομήματος και το αλώνει, είναι δεδομένο ότι από το παραθυράκι θα μπουν και τα ρηχά καπιταλιστικά της γνωμικά.
Μαθαίνει επίσης ότι η πολιτική δεν είναι απλώς blame game, είναι αιματηρό blame game, δίχως έρμα και φραγμούς. Ο νικητής τα παίρνει όλα, με πρώτους τους πιο αφοσιωμένους οπαδούς και συντρόφους του ηττημένου. Ξέρω, είναι δύσκολο να το αποδεχτεί η Εφη, αλλά ας μη σκάσει για τον Παππά, ας μην πλαντάξει για την Ακρίτα. Σε άλλες εποχές, στο Βυζάντιο ας πούμε, τους ηττημένους τους τύφλωναν, επ’ αυτού έχουμε βελτιωθεί.
Μαθαίνει, τέλος, ότι οι ιδεολογίες και τα ηθικά πλεονεκτήματα είναι κουτόχορτο που καλό είναι να μην το τρώει και ο βοσκός την ώρα που το δίνει στα πρόβατα. Στην εποχή που ζούμε, χίλια μαρξιστικά τσιτάτα αποδεικνύονται ανίσχυρα μπροστά σε μια διαφήμιση οδοντιατρικού νήματος σε άψογα γυαλισμένα δόντια. Η ίδια η Εφη δεν το κατάλαβε εγκαίρως, άργησε, πάει για ήττα, όπως όλα δείχνουν. Ομως παιδί έχει, ας του το εξηγήσει ώστε να το προετοιμάσει κατάλληλα για το μέλλον.