Τους ακούμε στα κανάλια και δεν πιστεύουμε στ’ αυτιά μας. Όχι όλους, είναι αλήθεια, μερικοί προσεκτικοί έχουν προώρως αναχωρήσει για διακοπές προς άγνωστη κατεύθυνση ή διάγουν περίοδο εσωτερικών αναζητήσεων, απέχοντας ευσχήμως από τη δημόσια υπεράσπιση των «συντρόφων που βάλλονται». Εδώ που τα λέμε, χρειάζονται βαριά μέζεα ή απέραντη αφέλεια για να βγει κανείς σήμερα και να υπερασπιστεί τον Παπαγγελόπουλο για τη Novartis, τον Παππά για τον Μιωνή και τον Καλογρίτσα ή τον Ματθαιόπουλο και τη Γεροβασίλη για το Μάτι.
Κάποιοι όμως στον ΣΥΡΙΖΑ το κάνουν. Οι έχοντες κάποιο θεσμικό ρόλο στο κόμμα και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, με συμμάχους δίπλα τους ολίγους «γενναίους» που αψηφούν το γενικό κλίμα και βάζουν μπροστά τα στήθη τους «για την πατρίδα και για την Aριστερά». Αν και συχνά πετούν απλώς την μπάλα της συζήτησης στην εξέδρα ή ξεφουρνίζουν ανοησίες, ο μέσος ακροατής ή τηλεθεατής μένει εμβρόντητος από το θράσος τους. «Τι διάολο, δεν έχουν καμία ηθική αναστολή;» αναρωτιέται. Διότι οι αποκαλύψεις για τον Παππά και εσχάτως για το Μάτι έχουν ξεπεράσει προ πολλού τη σφαίρα του πολιτικού και πλέον κολυμπούν στον βούρκο της πλήρους ηθικής απαξίας.
Μισό λεπτό, όμως, διότι μια θεωρία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εν συνόλω είναι το βασίλειο του ανορθολογισμού, του παρακρατισμού και του κυνισμού, μας τοποθετεί στη χορεία των συνωμοσιολόγων. Κάπως πρέπει να βλέπουν κι αυτοί τη φρικώδη εικόνα τους που ξεδιπλώνεται μπροστά μας, κάποιο τεχνητό σύμπαν θα πρέπει να έχουν κατασκευάσει εντός τους για να πείσουν τον εαυτό τους. Κάτι πρέπει να τους οπλίζει, ώστε να αποτολμούν να αντιπαρατίθενται στον κοινό νου ή να τα βάζουν με την οργή και την απέχθεια του μέσου Έλληνα. Ας κάνουμε μια απόπειρα να μπούμε στα παπούτσια τους.
Στην Κουμουνδούρου αρνούνται να κοιτάξουν την κάθε αποκάλυψη (αυτές που η άλλη πλευρά ονομάζει σκάνδαλα) ξεχωριστά. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με χαζό βλέμμα σε λίγα δεντράκια, με απώλεια της οπτικής ολόκληρου του δάσους. Κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτά που συμβαίνουν τώρα είναι μικρά επεισόδια ενός μεγάλου πολέμου που έδωσε και συνεχίζει να δίνει η Αριστερά. Κατά τούτο, σημασία έχει η έκβαση του πολέμου και όχι η τύχη της τάδε ή της δείνα αψιμαχίας. Αν επικεντρωθούν σ’ αυτές, παίζουν στο γήπεδο του αντιπάλου, οπότε το ‘χουν χάσει το παιχνίδι.
Ποιος ακριβώς είναι αυτός ο πόλεμος; Είναι ο πόλεμος της Αριστεράς ως εκφραστή του λαού, ενάντια στο σύστημα και την πολιτική του έκφραση που είναι η Δεξιά. Αν τους συζητήσεις με ειλικρίνεια, θα καταλάβεις ότι στο μυαλό τους δεν πρόκειται καν για πόλεμο, αλλά για έπος. Στην Κουμουνδούρου, αναπτύσσεται πλέον η θεωρία ότι το 2015-19 έδωσαν μια άνιση και ανέλπιδη μάχη εναντίον ασύλληπτα πιο υπέρτερων δυνάμεων του αντιπάλου. Ήταν μια ακόμα τιτανομαχία της δρακογενιάς, που είχε την ίδια τύχη με τις προηγούμενες. Το σύστημα τους νίκησε ξανά.
Οι περίφημοι «αρμοί της εξουσίας» δεν παρέμειναν απλώς αλώβητοι από την Αριστερά το κρίσιμο διάστημα της κυβέρνησής τους, αλλά τώρα γίνεται αντιληπτό ότι ήταν απολύτως επιστρατευμένοι από τον αντίπαλο. Μέσα ενημέρωσης, δικαστές, οικονομικοί μεγιστάνες και το σύνολο του κρατικού μηχανισμού δεν αμύνθηκαν απλώς στις απόπειρες λαϊκού ελέγχου τους από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά λειτούργησαν συντονισμένα και συστηματικά εναντίον της. Κατάφεραν να τη ρίξουν και τώρα αποπειρώνται το ακόμα σοβαρότερο, να διαλύσουν εντελώς το κόμμα.
Στο μυαλό τους, οι συνταγματικά κατοχυρωμένες διακρίσεις εξουσιών ή οι ανεξάρτητες αρχές, ή οι αυτόνομες δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς, είναι σαχλαμάρες. Δεν πρόκειται παρά για πλοκάμια ενός ενιαίου συστήματος που υπάκουε στις εντολές της Δεξιάς και που το 2015-19 ως κράτος τους σαμπόταρε και ως παρακράτος τους παγίδευε. Αυτά που αποκαλύπτονται σήμερα έχουν σχεδιαστεί από χρόνια. Και τώρα ενορχηστρώνεται αριστοτεχνικά η εμφάνισή τους. Οσο βρίσκονταν στην εξουσία δεν κυβερνούσαν, στην πραγματικότητα ήταν περικυκλωμένοι και βαριά παγιδευμένοι. Κράτος και παρακράτος της Δεξιάς, είτε εκμεταλλεύτηκαν αριστοτεχνικά δικά τους διαχειριστικά λάθη είτε κατασκεύασαν από το μηδέν σκάνδαλα που δεν υπήρχαν καν.
Με βάση αυτή την οπτική, δεν έχει σημασία το ότι η Αριστερά απέτυχε να κλείσει στη φυλακή δέκα κορυφαίους πολιτικούς εκπροσώπους του συστήματος, σημασία έχει ότι τώρα η Δεξιά ετοιμάζεται να φυλακίσει έναν εκπρόσωπο της Αριστεράς. Δεν έχει σημασία τι είπε ο Παππάς στον Μιωνή, σημασία έχει ότι ο Μιωνής τον έγραφε κρυφά. Δεν έχει σημασία ο λόγος που ο Παππάς συνάντησε τον Αρτεμίου, σημασία έχει ότι έξω από την καφετέρια υπήρχε φωτογράφος. Δεν έχει σημασία τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Καλογρίτσα για τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης, σημασία έχει ότι το σύστημα αποδείχτηκε τόσο δυνατό, ώστε μπόρεσε να εξαγοράσει τον εκλεκτό τους και να τον στρέψει εναντίον τους. Δεν έχει σημασία τι είπε ο Ματθαιόπουλος στον Λιότσο, σημασία έχει που οι δεξιοί μηχανισμοί ήταν τόσο ισχυροί, που μετέτρεψαν ακόμα κι έναν εμπειρογνώμονα της Πυροσβεστικής σε πράκτορα που κάνει μυστικές ηχογραφήσεις.
Αυτή τη στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ακράδαντα ότι δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα. Στήνει τα ταμπούρια για την ίδια του την επιβίωση ως μεγάλο κόμμα εξουσίας. Στον πόλεμο αυτόν οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία, άλλωστε αυτό ακριβώς θέλει ο αντίπαλος. Να τον βάλει να απολογείται γι’ αυτές τις λεπτομέρειες, αφήνοντας στην άκρη τη μεγάλη εικόνα. Δεν θα το επιτρέψει. Δεν θα αφήσει ακάλυπτους τον Παπαγγελόπουλο, τον Παππά και την Γεροβασίλη –ό,τι κι αν έκαναν– διότι τότε θα παίξει το παιχνίδι του Κυριάκου. Τώρα θα αμυνθούν μέχρις εσχάτων, κάποτε θα συζητήσουν εσωτερικά και τα δικά τους λαθάκια, και στο τέλος, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά τους θα ‘ναι.