Αν κάποιος έκλεψε την παράσταση στο πρώτο επεισόδιο της σειράς «Famagusta» (Mega), ήταν η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, η οποία υποδύθηκε τη Χαρίτα Μάντολες. Τη γυναίκα-σύμβολο της Κύπρου, στην τραγωδία της οποίας καθρεφτίζεται το δράμα του Ιουλίου του 1974.
Η ηθοποιός έβαλε μέσα της τη διήγηση της Μάντολες, τα λόγια και τον πόνο της από την τραυματική μνήμη, και τα έβγαλε μπροστά στην κάμερα του πρωταγωνιστικού ήρωα δημοσιογράφου (Χρήστου Λούλη), για την ανάγκη του ντοκιμαντέρ το οποίο εκείνος ήθελε να γυρίσει. Αυτή ήταν η συνθήκη της σκηνής, η οποία αποδόθηκε εύστοχα, με αποτέλεσμα να μοιάζει πραγματικά με ένα γύρισμα ντοκιμαντέρ.
Μέσα στο βαρύγδουπο μελό που χαρακτηρίζει τη σειρά, η σκηνή με τη Μπεμπεδέλη ως Μάντολες, σπασμένη σε κομμάτια, ήταν το σημείο όπου γινόταν η υπέρβαση. Δεν σε συγκινούσε απλώς, όπως προσπαθούσε με τα τεχνάσματα του μελοδραματικού να κάνει η σκηνοθεσία στην πλειονότητα των σκηνών. Σε συγκλόνιζε. Μια συναισθηματική συνθήκη απείρως ανώτερη και πιο δυνατή από τη συγκίνηση, που δεν οδηγεί απαραιτήτως στο δάκρυ. Χτυπάει μέσα σου σαν δόρυ και σε παροπλίζει, σε μουδιάζει, σε αφήνει ενεό.
Γιατί μας συνέβη αυτό με την εμφάνιση της Μπεμπεδέλη ως Μάντολες; Επειδή ακριβώς η ηθοποιός απέδωσε το δύσκολο βίωμα της κύπριας αγωνίστριας με ρεαλιστικό τρόπο. Εγινε μια Χαρίτα Μάντολες και μίλησε όπως θα μιλούσε εκείνη.
Τι συμβαίνει όταν ξεδιπλώνουμε κάτι τραγικό από το παρελθόν; Κάτι το οποίο έχουμε αφηγηθεί εκατοντάδες φορές και μας έχει στιγματίσει; Υπάρχει μια αποστασιοποίηση από τη στενοχώρια και το σοκ, τα έχουμε ξεπεράσει αυτά τα στάδια. Τώρα μέσα μας κυριαρχεί μια άλλου είδους ένταση, κι αυτή είναι τόσο δυνατή, τόσο βαθιά ριζωμένη, που όποιος μας ακούει, χάνεται μέσα στα λόγια μας.
Να τι πέτυχε η σκηνή. Πλαισιώθηκε με μια ρεαλιστική διάθεση, σκηνοθετικά και ερμηνευτικά, καταφέρνοντας να χτίσει μια ατμόσφαιρα απαλλαγμένη από συναισθηματικές σάλτσες. Η προσοχή μας επικεντρώθηκε στην ουσία, στα λόγια και στο περιεχόμενό τους. Τα άκουγες με το στόμα ανοιχτό, ήθελες κάποια ώρα να τα επεξεργαστείς. Δεν υπάρχει χρόνος να κλάψεις όταν συμβαίνει αυτό.
Μπορεί να κλάψεις μετά, όταν συνειδητοποιήσεις τι άκουσες. Οταν φτιάξεις μέσα στο κεφάλι σου τις εικόνες από φράσεις όπως: «Μας έβαλαν στη βεράντα του σπιτιού και άρχισαν να χτυπούν τους άντρες. Τα μικρά παιδιά με μπιμπερό, τους πέταξαν το γάλα κάτω… Μας πήραν σε ένα αγροτικό δρόμο… εκεί διαπράχθηκε το έγκλημα, να πυροβολούν τον άντρα μου με το μωρό ενός χρόνου στην αγκαλιά του, κι εγώ με το δίχρονο».
«Μπα; Ανακαλύψατε την Μπεμπεδέλη;» έγραψε ένας χρήστης στα κοινωνικά δίκτυα, σχολιάζοντας τις αποθεωτικές για την ηθοποιό αναρτήσεις και την έκπληξη με την οποία μερικοί αντέδρασαν μπροστά στην ερμηνεία της. Οντως, κάποιοι ανακάλυψαν τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη στο «Famagusta», όπως ανακάλυψαν κι άλλους καλούς ηθοποιούς, σε άλλες σειρές.
Αν κάτι καταφέρνει η τηλεόραση στο μεγάλο άνοιγμά της στη μυθοπλασία, είναι ότι το κοινό βλέπει στη μικρή οθόνη ηθοποιούς που, όπου και να τους βάλεις, δίνουν καλές ερμηνείες. Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη ανήκει σε αυτή τη σπάνια κατηγορία, τη δουλεμένη και εξόχως αποτελεσματική, τόσο, που δεν σε απογοητεύει ποτέ. Γιατί πάντα βρίσκει τον τρόπο να έλκει τα πράγματα στη δική της τροχιά, και να τα βάζει να περιστρέφονται γύρω από τον δικό της, ερμηνευτικό, πλανήτη.
ΥΓ. Για την ιστορία, να πούμε ότι η ηθοποιός έχει μια σχέση ζωής με την Κύπρο. Υπήρξε βασικό στέλεχος του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου (ΘΟΚ) για περισσότερα από 20 χρόνια και σήμερα ζει στο νησί. Είναι καθηγήτρια στη Δραματική Σχολή Βλαδίμηρος Καυκαρίδης και παίζει και σκηνοθετεί στις παραστάσεις του Σατιρικού Θεάτρου, στο ΔΣ του οποίου είναι πρόεδρος. Η Κυπριακή Δημοκρατία την τίμησε με το Αριστείο Γραμμάτων Τεχνών και Επιστημών, το 2010.